De sfeer

Ik heb heel wat gebreken en zelfs ronduit zondige trekken. Vooral van kijken naar etende vrouwen krijg ik maar niet genoeg. Ik heb vrouwen dan ook al heel wat zien eten: boterhammen met kaas, achtkoeken, carbonaden, gerookte zalm, mezze, oesters, bloemkoolsoep, salami zonder look. Onlangs evenwel, zou ik iets te zien krijgen van een totaal andere orde. Ik was zeer benieuwd.

De uitbater van het etablissement, inderdaad met enkele stevige eetsters, bracht mij hoogstpersoonlijk naar de eetkamer van de dame die ik had uitgekozen en die een voor mij totaal nieuw gerecht zou verorberen. Iets oosters, zo leek het op het eerste gezicht. Met zoete aardappel, venkel, rauwe kip, garnaal, gezoete paling en een gigantisch grote hand. Aap, zo leerde ik.

Ik keek ademloos toe. Met elke hap bracht zij mij dieper in vervoering. Elke beweging van haar strottenhoofd, bij het slikken, joeg een rilling door mijn lijf. Tot uiteindelijk alleen die apenhand overbleef.

Ik drong aan dat zij die ook hoorde op te eten, ik was ontzettend benieuwd hoe zij dat zou doen. Maar zij weigerde.

„Ik eet al wat je wil, maar geen apenhanden,” antwoordde zij resoluut. Ik drong aan, ik smeekte, ik argumenteerde dat ik toch mijn rechten had als betalende klant, maar er was geen overtuigen aan. Zij bleef weigeren. Die hand diende alleen voor de sfeer was haar verklaring.

Totaal in de war en zelfs teleurgesteld met de afloop van het eetfestijn liet ik haar achter. Er zit mij nu niks anders op dan een vrouw te zoeken die bereid is een apenhand te eten.