Hij had een lange, vruchtbare relatie vol spanning, romantiek, wederzijds vertrouwen en begrip achter de rug. Zij had hem dermate gevormd dat hij er beslist een beter mens was van geworden, maar uiteindelijk, zo vond hij, had zij toch haar limieten bereikt. Spannender zou het wel niet meer worden, of, blijkbaar raakt een mens op àlles uitgekeken, waren de gedachten die met steeds vastere regelmaat bij hem opkwamen en waar hij zich om een of andere reden aan wilde over geven. Na het bedenken van een aantal voor hem afdoende redenen blies hij zijn relatie dus op.
Natuurlijk dachten wij daar het onze van.
Een jaar of wat later, na enkele losse scharrels en twee ontmoetingen waar hij wel iets in heeft gezien maar die van de andere kant kordaat werden afgeweerd, kreeg hij weer uitzicht op een vaste relatie, een nieuwe gezamenlijke levenstocht.
Zou hij? Zoiets kon toch niet waar zijn? Stak hier soms iets achter? Waarom hij? Waarom net zij?
Maar kom, ondertussen was hij gaan begrijpen dat hij maar één keer zou leven en daarom gaf hij zich over aan het lot. Alleen is maar alleen. Het kon misgaan, maar tegenwoordig kijkt niemand daar nog van op. Zo begon hij opnieuw aan een langdurige relatie vol spanning, romantiek, wederzijds vertrouwen en begrip.
Natuurlijk hebben wij hem allemaal geluk gewenst.
En zijn eerste vrouw vraagt u?
1 opmerking:
Nee, ik vraag het niet maar wens hem veel geluk ;-)
Een reactie posten