Ooit liet ik mij in met een kartonnen vrouw die de gevaren van het dagelijks leven weigerde te onderkennen. Ontelbare keren waarschuwde ik haar en even vele keren herhaalde ik mijn waarschuwingen, maar diep in mijn binnenste wist ik dat het ooit, onvermijdelijk, mis zou lopen.
En zo werd het op een dag ineens heel stil in huis. Veel te stil om nog normaal te zijn. Wat gebeuren moest bleek dan ook gebeurd: mijn kartonnen vrouw had een bad genomen. Het enige wat ik nog kon doen was met mijn middelvinger haar laatste restje papierprut uit de afloop scheppen. Dat nog drogen in de zon was evenwel compleet zinloos. Natuurlijk kreeg ik van een en ander de schuld omdat ik het toch niet heb geprobeerd.
3 opmerkingen:
De vraag is natuurlijk welk stukje prut je met je middelvinger had kunnen redden: stukje teen, stukje been en wat doe je met een stuk? Op sterk water zetten zou zou maar troebele confituur geworden zijn. U hebt - me dunkt - de voor juiste maar wel drastische oplossing gekozen.
voor Leen:
Ja, men zegt wel eens dat ik pas echt goed functioneer in penibele omstandigheden :-)
je had op spoed moeten werken ; -)
Een reactie posten