De aangifte

"En waar precies heb je die steekvlam dan gezien jongen?"

De vuurspuwende vrouw

Om het afscheid uit te stellen gingen ze nog ergens een koffie drinken.
Als ik het nu niet zeg komt het er nooit meer van en zal ik er mijn hele leven lang spijt van hebben, dacht zij, maar net als toen bij alle vorige keren lukte het haar niet te zeggen wat ze voelde, er schoot alleen een grote steekvlam uit haar mond, die hij maar ternauwernood kon ontwijken.
Het is nu of nooit, was wat ook hij precies op dat moment besefte, als ik het nu niet zeg leert zij mij nooit kennen. Maar het was zijn eeuwige angst om zich te verbranden die hem er weer van weerhield.

De bekentenis van Mietje Pech

"Wàt! Dat kan toch niet? We hebben het maar één keer gedaan!"
"Ja Balder, en toch..."

Een aforisme van oom Floris

Alleen voor wie zich zelf nergens mee bemoeit komt alles vanzelf in orde!

(Eigenlijk een Chinese wijsheid, al is mijn Chinees niet zo goed)

De kartonnen vrouw

Ooit liet ik mij in met een kartonnen vrouw die de gevaren van het dagelijks leven weigerde te onderkennen. Ontelbare keren waarschuwde ik haar en even vele keren herhaalde ik mijn waarschuwingen, maar diep in mijn binnenste wist ik dat het ooit, onvermijdelijk, mis zou lopen.
En zo werd het op een dag ineens heel stil in huis. Veel te stil om nog normaal te zijn. Wat gebeuren moest bleek dan ook gebeurd: mijn kartonnen vrouw had een bad genomen. Het enige wat ik nog kon doen was met mijn middelvinger haar laatste restje papierprut uit de afloop scheppen. Dat nog drogen in de zon was evenwel compleet zinloos. Natuurlijk kreeg ik van een en ander de schuld omdat ik het toch niet heb geprobeerd.

Vrienden

Starend in de leegte,
zag hij een glimpje van het niets

de weg naar huis was lang
maar vrienden leenden hem een fiets

Ingrid kan het niet.

„Maar Ingrid, laat je nu toch eens gaan!!!”
„Dat gaat niet Jan, ik zit veel te vast in de hardnekkigheid van het alledaagse.”
„?”

Misschientje en de ware woorden

„Kijk,” sprak Misschientje, „dit is het sprookje,” en met de pen die op eerlijke wijze in haar bezit was gekomen schreef zij de geschiedenis neer, zoals alles echt en waar gebeurd was en weer gebeuren zal mocht iemand het op dezelfde manier willen aanpakken.
„Misschientje,” zei het muizemannetje stil, nadat hij aandachtig had gelezen wat zij had geschreven, „ik begrijp niet alle woorden.”
Nog nooit was hij zo oprecht en zo ernstig geweest.
„Neen, dat was ook hùn probleem. Precies daarom werd het ook een sprookje.”

Mietje Pech

Uitgerekend op een verkeerloze zondag besloot Mietje Pech zich onder een auto te gooien!

U mag mij vertrouwen

Ik heb het namelijk van iemand die het uit de eerste hand vernam van een meisje wiens oudste broer er bij was. Hij geeft wel toe dat hij op het ogenblik dat het verhaal werd verteld iets of wat dronken was, maar de grote lijnen van het relaas zijn hem niet ontgaan. Bovendien maakte het verhaal zo’n indruk op hem en de andere aanwezigen, dat hij zeker weet dat ook een aantal details absoluut waar zijn. Daar naast, is het verhaal mij ook via een andere weg ter ore gekomen, toen ik in het stadje B. verbleef, waar de feiten zich hebben voorgedaan. Wat mij mij daar is verteld door een lokale schooldirectrice bevestigde, neen versterkte, in feite de mij al eerder bekende versie. Goed, een aantal details verschilden wel en de gevolgen worden ginds op een andere manier geïnterpreteerd, maar dat doet niets af aan het waarheidsgehalte. Door de twee verhalen over elkaar te schuiven heb ik een goed beeld van wat er echt is gebeurd. Daar kan u van op aan!

De achterblijvers

Toen het niet meer te harden was bood men de eenzamen geld aan om de dorpskernen te verlaten en zich terug te trekken in afgelegen bossen, of liever nog, in een ver buitenland, om daar zichzelf te zijn. Dat was voor de tijd van de deportaties.
De achterblijvers, de niet-eenzamen dus, vulden de vrijgekomen ruimte op met opgeruimd gelach en harmonieuze omgang. Dit recht hadden zij, want zij waren schaamteloos en waanden zich gesteund door een rechtvaardige god.

Erwt

Nu haar man inmiddels was gekrompen tot de grootte van een erwt, bedacht zij dat sommige noden eventueel op een andere manier konden worden opgelost.

Versie 1.0

Nu haar man inmiddels was gekrompen tot de grootte van een erwt, bedacht zij dat sommige noden eventueel op een andere manier moesten worden opgelost. Maar...

De eerste keer

"?"
"!"

Een aforisme van oom Floris

Een bron van veel problemen is dat een mens zich blijkbaar eerder schaamt voor zijn daden dan voor zijn gedachten.

Even

Het duurde maar heel even,
't gevoel van straks
zal ik 't beleven.

Dat waren dagen

„En, weet je nog, de tijd van de subsidies?”
„Ja-a-a..., dat waren dagen!”

Zonder omzien

De man die verantwoordelijk is voor het moreel verval in ons land werd gespot in het Wijnegem Shopping Center voor het uitstalraam van Zara. De mensen rondom hadden weinig oog voor hem aangezien zij het veel te druk hadden met hun eigen cruciale bezigheden. Op die manier leek de man die verantwoordelijk is voor het moreel verval in ons land het allemaal maar aan te kijken en was het niet duidelijk wat hij er van dacht.

Misschien, zo viel te vermoeden, voerde hij alweer iets perfide in het schild.

Binnen de dertig minuten nadat hij was opgemerkt was de pers al talrijk aanwezig om hem aan de tand te voelen over zijn aanwezigheid en om het volk in de nationale televisiejournaals te tonen hoe verantwoordelijk deze kerel toch wel was.

Geen gerichte vraag was te veel. En om het hem gemakkelijk te maken werden hem zelfs mogelijke antwoorden gesuggereerd.

Maar de man die verantwoordelijk is voor het moreel verval in ons land hoorde het allemaal zwijgend aan en de camera’s moesten daarom wel heel scherp inzoemen op zijn mondhoeken om met beelden te bewijzen dat deze kerel, zelfs nu hij betrapt was nota bene, zo arrogant was dat hij het allemaal aantoonbaar geringschattend aan zich voorbij liet gaan!

Intussen moest een aan de gang zijnde voetbal wedstrijd wijken (!) en verscheen hij live op de flatscreens in de uitstalramen.

Op die manier drong toch stilaan tot de man door dat al die heisa ècht om hem te doen was en dat hij hier een waarlijk unieke kans kreeg op zijn 15 minutes of fame.

Evenwel, net toen hij dan eindelijk leek te gaan antwoorden op de meest prangende beschuldigingen kwam zijn vrouw aanlopen: een vrouwmens met een practisch verstand, dat al lang geleden de gezonde gewoonte had aangenomen om voor hen beiden te denken en te handelen omdat zij er zich terdege van bewust was tot welke dwaasheden haar man in staat was eens hem wat verbale ruimte werd gegund. Het feit dat hij sinds zijn trouwdag nimmer meer iets op eigen initiatief had gedaan was geheel en al aan haar te danken.

„Kom schat, dit moet een vergissing zijn,” zei ze veelbetekenend en ze troonde hem kordaat mee bij zijn elleboog.

Hiermee zag de man die verantwoordelijk is voor het moreel verval in ons land plots zijn virtueel forum verdwijnen. Het enige wat hij een dichtstbijzijnde journaliste nog snel in het oor kon fluisteren was:

„Doe voort en zien niet om!”

Het duurde nu zelfs geen 30 seconden meer of deze boodschap verscheen op alle nationale zenders.

„De man die verantwoordelijk is voor het moreel verval in ons land verklaart dat wij horen voort te doen zonder omzien” werd hij haast woordelijk door Martine Tanghe geciteerd.

Panels van psychologen, sociaal werkers, politici en kerkjuristen bogen zich over deze uitspraak om toe te lichten hoe verfijnd pervers deze boodschap (niettegenstaande het recht van vrije meningsuiting) wel was, al kwam de nefaste rol van de media in het aan bod laten komen van zieke geesten toch ook voorzichtig ter sprake.

Uiteraard, na enkele dagen was het hele voorval al weer lang vergeten en deed iedereen weer precies wat hij altijd had gedaan. En zonder omzien.

Kort

„Ik heb het geluk gevonden.”
„Ik ook hoor, ik ook.”
„Ja, maar ik heb geluk dat ik kan delen met iemand en dat kan jij niet, toch?”
„Nee... dat kan ik niet, nee.”

Zo voerden zij een kort gesprek over geluk.

Een aforisme van oom Floris

Er is zo véél energie in ons,
die daar best ook blijft!

De messenwerper

Het was duidelijk dat zijn liederlijke levenstrant, met veel te veel drank en een al te vrije omgang met ondeugdzame vrouwen, al snel zijn professionele prestaties negatief beïnvloedde.

Clark Kent

Hij schijnt hier aanbeland te zijn in een metalen capsule, Kal-El (wat een naam), ergens in een onnoemelijk boerengat, uiteraard in Amerika, waar eenvoudige en godvruchtige mensen, de Kents, hem opvoedden als was hij hun eigen vlees en bloed.
Na wat je niets anders dan een rimpelloze jeugd kan noemen, waarover eigenlijk niets interessants te vertellen valt, behalve dat je mag veronderstellen dat hij in zijn pubertijd toch een verwerkingsproces moet hebben doorgemaakt omdat hij anders was dan zijn vrienden, is hij gaan werken voor de "Daily Planet", een regionale krant in Metropolis, Illinois.
Dat dat werk hem niet lag is duidelijk. Baanbrekende journalistiek is van hem dan ook totaal onbekend. Hij schijnt meer niet dan wel aanwezig te zijn geweest op kantoor. Het enige wat indruk heeft gemaakt is dat hij onwaarschijnlijk snel kon tikken en heel vaak artikels uittikte voor Lois Lane, een collega/vamp voor wie hij blijkbaar een boontje had. Het karakter om daar iets van te maken heeft hij echter, voor zover men weet, nooit getoond. Over zijn privéleven, laat staan zijn seksleven, is helemaal niets bekend.
Op een dag is hij gewoon verdwenen. Omstaanders die menen getuige te zijn geweest van zijn verdwijning hebben het over iets als een windvlaag uit een draaideur, iets dat omhoog schoot in de blauwe hemel. Een getuigenis waar je alle kanten mee uitkan natuurlijk.
Er zijn er die beweren dat hij uiteindelijk zijn weg vond in de stripwereld. Dat hij talenten had die hij daar kon botvieren. Dat is jammer natuurlijk, want met diezelfde talenten had hij het in echte leven ook ver kunnen schoppen.

Eigenlijk, voor wie er over nadenkt, moet je je gaan afvragen of er wel iemand is die Clark Kent?

Disco

Na elke eerste keer kwam Jacques er toe uitvoerig uit te leggen hoe hij existentieel eenzaam was geworden in de periode van de disco.

Toestemming

Hij besefte gewoon niet waar hij aan begon toen hij toestemming gaf om zijn hoofd te verkavelen.

De dromen van Misschientje

Misschientje droomde dat zij er oneindig veel sexyer uitzag dan de schattige illustratie uit haar meisjesboek en dat zij uit liefde getrouwd was met een veelbelovende prins. Haar prins-gemaal beloofde aan al de onderdanen van zijn vader dat hij een veel betere koning zou zijn dan zijn vader, de koning, en dat hij als beslagen diplomaat minstens de helft van het gewone aantal oorlogen zou weten te vermijden. Wat niet belette dat het volk hem behandelde als een windbuil met een gat in zijn hand. Elke ochtend kwam Misschientje op vele manieren tegemoet aan de vele mannelijke behoeften van de prins en voor de rest keek zij er gewoon op toe dat hij passende kleren droeg en niet overmatig verdikte. De prins zelf was niet echt actief in het huishouden, maar zo nu en dan kocht hij wel eens een boek of CD voor haar, zonder daarom precies te weten of zulks haar wel interesseerde. Misschientje rangschikte de gekregen geschenken netjes in het daarvoor aangekochte meubel in de huiskamer, met de gedachte: „Ach, misschien is hij toch niet...”

Misschientje droomde dat zij er oneindig veel sexyer uitzag dan de schattige illustratie uit haar meisjesboek en dat zij belaagd werd door het lauwe water uit het immer leegsijpelende Brakke Meer dat haar aan het verstand wilde brengen dat haar man een onwerkelijke sadist was die achter de rug om van zijn vader het volk afperste, de onwilligen liet veranderen in brak lauw water om het meer bij te vullen, en die als bijkomende straf vaak ook hun kinderen of geliefden liet verdampen om te kunnen genieten van de opkringelende dampsliertjes die daarbij ontsnapten. Misschientje kon niet geloven dat haar prins zo slecht van inborst was en riep hem op hartverscheurende wijze op om haar te redden van het lauwe water uit het Brakke Meer omdat zij zelf geen ervaring had met conflicten en lijf aan lijf gevechten met lauw water. Zij ging er ook van uit dat hij, op zijn minst in theorie, het fenomeen moest kennen als onderdeel van zijn Voorbereidende Studiën ter Bestijging van de Troon, zoals dat in het oude jargon heette. Op onmachtige wijze - want zo communiceer je doorgaans als het er in dromen echt om gaat - probeerde zij de aandacht van de prins te trekken, maar die reageerde niet, behalve constant gewauwel over later hoe hij als koning zou regeren en over een koningin met een prachtig lijf die zich niet meer bemoeien zou met wat hij at of welke kleding passend was. Als koning zou hij totaal andere winden doen waaien! Misschientje probeerde dan maar zoveel mogelijk het lauw water te negeren, al leek het haar of elk geluid van klotsend water of het stomend sissen van verdampende onderdanen onderdeel was van het verboden verhaal van het onderdrukte en gemaltraiteerde volk aan wier stem zij gehoor hoorde te verlenen.

Misschientje droomde dat zij er oneindig veel sexyer uitzag dan de schattige illustratie uit haar meisjesboek en dat het sprookje waarin zij leefde weinig of geen uitzicht bood. Zij kon niet om met lauw water, was bang van kokende damp, mocht niet spreken in aanwezigheid van de prins en zij moest beducht zijn voor een mooie permissieve koningin.

Misschientje droomde dat zij er oneindig veel sexyer uitzag dan de schattige illustratie uit haar meisjesboek en dat zij getrouwd was met een machtige koning die in alle opzichten zijn macht en dagelijkse luxe steeds maar uitbreiden wilde. Zij schonk hem lelijke kinderen, voerde intelligente gesprekken met hem, maar waakte er in alle opzichten voor hem te laten merken dat zij een beter mens was dan hij. Kortom, zij was ontzettend eenzaam. Zij wist niet hoe zij hem ècht bereiken kon. Op een dag wandelden zij samen door het koninklijk paleis, in de diepste kelders, voorbij feitelijk al vergeten vergeetputten en zij legde haar man uit waarvoor die spelonken ooit hadden gediend. Toen, plots, pardoes, ineens, wanneer de koning reikhalzend keek hoe diep zo’n put wel was en of je nog kon zien wat er was vergeten, gaf zij hem een duwtje en rende dan zonder omzien het bevrijdende daglicht tegemoet.
De meest verstokte royalisten en de graagste staatshervormers ondervroegen haar op de meest onwelvoeglijke manieren opdat zij toegeven zou dat zij wel degelijk wist waar haar man uithing, maar zij gaf geen krimp.

Misschientje droomde dat zij er oneindig veel sexyer uitzag dan de schattige illustratie uit haar meisjesboek, maar de muizemannetjes stonden naast haar bed te roepen en te brullen en te trekken aan haar armen om haar uit haar droom los te scheuren, al bevroedden zij niet in welke toestand zij dan terechtkomen zou, want na de ene droom volgt natuurlijk weer een andere.

Onderling akkoord

In onderling akkoord verklaarden zij allebei precies even groot te zijn.

Een aforisme van oom Floris

De weg naar nergens begint altijd ergens!

Helemaal niet!

Het genot na de genieting
is nog wat anders dan
het verschot na de verschieting!

Juxtapositie

In het verre K. leerde hij M. kennen.
Pas veel later zou hij begrijpen wat er was gebeurd:
"Het was een zuiver voorbeeld van juxtapositie!"

Interessesferen

Zij bezoeken mij vaak, maar blijven nooit lang. Waarschijnlijk omdat zij denken dat ik in een zwaan ben veranderd en dat een zwaan zoals ik niet zoveel interessesferen heeft.
Het gevolg daarvan is dat ik telkens dezelfde vragen moet beantwoorden over de temperatuur van het water en zo. Of of de mensen wel genoeg voer voor me meebrengen naar de vijver. Dikwijls ook of het zwaneneiland een gezellige plaats is om te verblijven, want zelf komen ze daar nooit. Dat is ten strengste verboden!
Elk excuus om zich uit de voeten te maken is voor hen goed om er van onder te muizen. Wanneer mijn vrouw komt aanzwemmen bijvoorbeeld.
„Het lijkt wel of ze mij niet willen zien!”
„Ja, ik snap het ook niet,” zeg ik dan, even verwonderd als zij.

Trsk

Kan je je thuis voelen in een stad waarvan je de naam niet kan uitspreken? In Trsk, bijvoorbeeld?

Ethan Lipton's lied

Een van ons
is zacht en heel begripvol,
de andere ben jij.

Jan en Ingrid (Jan blikt terug.)

„Ach, weet je, uiteindelijk heb ik Ingrid nooit echt gelukkig kunnen maken. Eerst was er dat met dat professoraat waar ik naast greep, dan dat akkefietje met Emmy waarvan zij mijn uitleg nooit echt heeft willen geloven, er was natuurlijk ook de manier waarop ik haar ouders op het laatst heb weggewerkt, maar uiteindelijk dat huisje met wijngaard in Toscane dat ik kocht voor onze oude dag, nèt toen het klimaat veranderde, dàt was de laatste druppel... alsof ook dat mijn schuld is!”

Uiteraard

Ooit, in een ver en vreemd land, werd hij overvallen. Zijn geld, zijn kleren, zijn eer en zijn papieren werden hem ontnomen. De gebeurtenis heeft hem achteraf echter weinig beroerd, het speelde zich ten slotte ook maar af in een land vol verkrachters en dieven. Het tegendeel van het zijne.

Wat een geruststelling!

Gelukkig is iedereen op zijn eigen manier bijzonder en nuttig voor de maatschappij en weerspiegelt zich dat in een krachtige en bovenal immer gezonde economie die onzijdig geeft aan wie het verdient of simpelweg nodig heeft. Dat doet God ons echt niet na. Heus, wij komen er wel.

De verklaring

"Neen, natuurlijk had ik geen argumenten, maar ik ben gewoon verschrikkelijk hard beginnen krijsen!" gaf de CEO later ruiterlijk toe.

De man die verandert

Altijd wanneer ik thuiskom word ik een ander man. Op mijn werk ben ik de man die eerst zijn post en email leest, hem volgens prioriteit ordent en hem daarna beantwoordt. De routinevragen laat ik aan mijn assistente over, die ze met een standaardformulier afhandelt. Na het beantwoorden van de post en de email coördineer ik de lopende projecten en stuur ik de interne werking van onze dienst aan. Onze dienst (tussen twee haakjes) is de commerciële draaischijf van onze onderneming, niet alleen hier in ons land, maar voor de hele Benelux, Duitsland en Griekenland. Ik mag gerust zeggen dat ik mijn verantwoordelijkheid opneem!
Thuis evenwel verander ik in de man die op zijn werk eerst zijn post en email leest, hem daarna volgens prioriteit ordent en vervolgens beantwoordt. De routinevragen laat hij over aan zijn assistente, die ze met een standaardformulier afhandelt. Na het beantwoorden van de post en de email coördineert hij de lopende projecten en stuurt hij de interne werking van zijn dienst aan. Zijn dienst (tussen twee haakjes) is de commerciële draaischijf van zijn onderneming, niet alleen hier in ons land, maar voor de hele Benelux, Duitsland en Griekenland.