Nadat zij al drie jaar naast ons woonden kwamen onze linkerburen zich eindelijk eens voorstellen.
"Hallo, wij zijn uw linkerburen en zouden het nu eindelijk eens met u willen hebben over uw rechterbuurschap."
Ik was even verbouwereerd door die recht-toe-recht-aan aanpak:
"Mijn rechterbuurschap?"
"Ja, wij appreciëren de kordate en standvastige aanpak waarmee u uw rechterbuurschap ter harte neemt en vinden het, als uw linkerburen, eindelijk tijd geworden om u daarvoor te feliciteren."
"D-dat is vriendelijk..." aanvaardde ik dit toch wel heerlijke compliment.
"Maar mogen wij u ook iets vragen?"
"Natuurlijk," antwoordde ik, "daarvoor zijn we toch buren!"
"Hebt ù, als linkerbuur van uw rechterburen, ook al eens aan hen gedacht en hèn voor hun nabuurschap bedankt? Want u kan toch moeilijk uw linkerbuurschap ontkennen door hun rechterbuurschap te miskennen?"
Pas toen begreep ik dat ik met mijn gezin misschien wel deel uitmaak van iets oneindig!
8 opmerkingen:
Een duidelijk geval van lintbebouwing dan.
Tot er een hond in de verkeerde tuin kakt...
U vergist zich schromelijk. Het is veel gewoner dan iedereen u wil wijsmaken.
de zwakste schakel..?
voor zapnimf:
Ja, dit soort evolutie kan alleen maar in een verstedelijkte maatschappij.
voor sodade:
Stront in de verkeerde tuin heeft inderdaad al heel wat eindes bewerkstelligd.
voor jevski:
Ik weet het nog zo niet, men gaat mijns inziens veel te gewoontjes om met het gewone.
voor gewebkijk:
U begint mij te kennen!
Een reactie posten