De ruil

Hoe ik zo ineens vierendertig jaar jonger ben? Ik vraag mij ook af waar ik het aan heb verdiend, maar toen het moment daar was heb ik niet geaarzeld.
Ik zat in de keuken en had pas mijn pillen tegen reuma en mijn oogdruppels op de tafel klaargezet met een glas water, toen er gebeld werd. Zo snel als mijn leeftijd het mij toeliet liep ik naar voor om open te doen.
“Wie bent u?” vroeg ik.
Mijn bezoekster, een scoutsmeisje van een jaar of zestien, keek mij vorsend aan maar maakte geen aanstalten om te antwoorden.
“Wie bent u? Wat wil u?” kraakte ik geïrriteerd door die jeugdige onbeleefdheid.
“Ik wil ruilen met u. Gewoon ruilen. Uw levensjaren tegen de mijne.”
“O, kom dan maar binnen,” greep ik mijn kans. Ik had al wel gehoord over die scouts met hun goede daden.
Zij stapte de gang in, maar verder wilde zij niet komen.
“Het lukt hier ook wel,” en zij nam mij meteen in een stevige omhelzing, op een manier die ik al lang had opgegeven te denken dat het mij nog eens te beurt zou vallen. Het wonder voltrok zich vrijwel onmiddellijk. Terwijl ik over haar schouder, waarbij de jeugdige geur van haar hals mij bijzonder trof, naar de pendule keek voelde ik al mijn pijntjes, stramheden en ongemakken als het ware verdampen.
“Zo,” zei ze toe ik mij net iets jonger dan negenentwintig voelde worden, “dat zal wel voldoende zijn.”
Daar was ik het volkomen mee eens toen ik met vier treden tegelijk de trap op holde om in de badkamerspiegel te gaan kijken naar mijn jeugdiger ik, nadat zij voorzichtig als een waardige vrouw van tegen de vijftig in scoutskleren, de voordeur achter zich dicht had gedaan.