"Opoe, wat zit er in die zak?"
"Dat mag ik niet zeggen Misschientje, dat is te verschrikkelijk."
"Toch niet het Verschrikkelijk Tegendeel?"
Geschrokken keek de oma van Misschientje haar zonnestraaltje aan,
"N-n-neen, dat nu ook weer niet," kraste zij ongeloofwaardig, voor de zoveelste keer verrast door hoe kleine kinderen altijd precies weten te zeggen wat oude mensen niet graag horen.
"De resten van ons Nieuwjaarsmaal? Voor de armen?"
"Doe niet zo mal, Opa heeft vanmorgen de restjes nog zelf opgegeten!"
"En waar lopen we nu naartoe?"
"Naar de Toekomst natuurlijk."
"O!? En we geven die zak daar af?"
"Precies."
"Zonder te weten wat er inzit?"
"Ja."
"En de Toekomst brengt die dan naar iemand anders?"
"Ja, zoiets."
"Maar stel nu dat er toch het Verschrikkelijk Tegendeel inzit, dan wordt hij of zij die de zak krijgt toch verschrikkelijk bedrogen?"
"Maar neen Misschientje, dat is het nu net, ik weet wat er in de zak zit en dus ook wat ik naar de Toekomst breng, maar wat daarna de Toekomst brengt, en bij wie... dat weet niemand! Zo wordt er niemand bedrogen."
Dat vond Misschientje nu typisch een redenering van grote mensen.
"Maar..." vroeg zij, om te zien of Opoe de zaak wel goed had doordacht, "wat als de Toekomst die zak bij ons terugbrengt, via het Toeval bijvoorbeeld?"
14 opmerkingen:
Ik hoop voor Misschientje dat Opoe geen toeval krijgt...
Het begint me te dagen, Blogbaas. De opoe van Misschientje is Roodkap, weliswaar.
Overigens, zo zie je maar ! De passie van het Niet Willen Weten is nóg interessanter dan die andere. Voor de toeschouwer, althans.
Stel je voor, via het Toeval. Als dat dan maar niet dé Zenuwtoeval is!
Dan moet Opoe zeggen dat toeval niet bestaat!
voor charmantwerpen:
Opoe een toeval krijgen? Opoe IS een toeval! Had toevallig net niet te diep of ondiep in het glas gekeken, ik zou haar nooit bedacht hebben.
voor Jevski:
Uitgesloten, de Roodkap van 't Vliegend Eiland blijft kinderloos.
voor zapnimf en Nina):
Zenuwtoeval? Ik krijg de indruk dat dit stukje meer opwekt dan ikzelf erin zie!?
De avonturen van Misschientje zijn in de eerste plaats een sprookje hoor, in de kinderversie dan nog.
...Zonder te weten wat er inzit?"
"Ja."
... even verder:
"Maar neen Misschientje, dat is het nu net, ik weet wat er in de zak zit en dus ook wat ik naar de Toekomst breng,...
Weet hij het nu of niet, die opa?
Of wil dit een bewijs zijn dat sprookjes fabeltjes zijn en dat je kinderen kan wijsmaken wat je wil, zelfs als je illegaal een zak met dode katten ergens dumpen gaat?
(andere associaties: afval... de zak van sinterklaas... in 't zak gezet worden... in zak en as zijn... maar die bleken nog minder ter zak-e te zijn)
voor sodade:
Ja, dit sprookje profiteert geweldig van de gezapige vanzelfsprekendheid waarmee heel wat mensen, en ikzelf zelfs met véél plezier, kinderen de meest gruwelijke dingen wijsmaken. Of zulks educatief en opvoedkundig allemaal nog mag is een andere zaak en laat mij eerlijk gezegd eigenlijk koud.
Ha, zelf beoefenaar-op-rust van het vertellen van bloedstollende en andere verhalen aan lieve kindertjes, heb ik geen enkel probleem met de medemens die dit ook doet.
Wat me sterkte in het volharden van de praktijk is de wederverhalen die ik kreeg, zo mogelijk nog van groter horror-en nonsensgehalte dan wat ik zelf verzinnen kon.
Fantasie heette dat dan, een aan te moedigen kwestie.
Voorwaar een bron van inspiratie.
'Het koud laten' is deze dagen overigens geen kunst.
over lot nog maar niet eens gesproken...
voor gewebkijk:
Weet u, ik heb vrij lang zitten dubben of ik nu Lot of Toekomst zou schrijven. IK koos voor Toekomst, omdat ik dat "actief" aanvoel en Lot als "passief". Ik zie het lot niet als iets dat op mij afkomt, maar als ietswaar ik tegenaan loop.
@blogbaas,
ik ben het met u eens, beide zijn familie, maar zeker niet inwisselbaar...
Een reactie posten