"Nog altijd even gelukkig?"
"Ja hoor."
Zo ging het altijd wanneer ze elkaar ontmoetten.
"Ik begrijp het niet. Het blijft maar tintelen, dat gevoel van geluk."
"Ja, bij mij ook. En dat al maar door. Zelfs 's nachts."
"Ja, vreemd hè! Waar hebben we dat toch aan verdiend?"
"Geen idee, maar als wij het zouden weten, blijven wij het misschien niet."
"Denk je?"
En dan gingen zij weer elk hun weg, gelukkig, tot een volgende ontmoeting, waar zij dan weer een gelijkaardig gesprek voerden.
8 opmerkingen:
Zo zie je maar : durcharbeiten kán vruchten afwerpen.
De orde van de tintelaars, willen we daar niet allemaal bijhoren?
een goede buur is er één die vanachter het hek vriendelijk naar je zwaait, maar er niet overheen klimt...
voor Anna:
Toch niet door mij?
voor Jevski:
Ik ben van mening dat durcharbeiten altijd vruchten afwerpt, niet noodzakelijk de vruchten die je verwacht, maar toch...
De twee mannen in dit verhaaltje, althans zo past het in mijn hoofd, hebben echter weinig gearbeid voor hun geluk. Het overkwam hen gewoon.
voor zapnimf:
Ja, het is anders toch ook vreemd, dat de mens, als enige dier dat besef heeft van geluk (nou ja, dat denk ik toch), er zoveel voor doet om ongeluk te produceren en het geluk niet te zien, al zat het onder zijn/haar neus.
voor gewebkijk:
Ach, dat zal wel van de buur afhangen.
Een reactie posten