"Vind je dat nu niet vreemd? Dat is nu al het derde boek deze maand waarin geen tekst meer staat?"
"Ach, dat zijn die dummy’s die ik eens op de kop heb getikt. Tekst verdwijnt toch niet zomaar uit een boek."
"Kijk dan hier eens naar, Het Kapitaal, een van die "mijlpalen" die jij zo nodig hebben moest."
"Misschien heeft het te lang in de zon gestaan," mompelde ik.
Het was de eerste keer dat ik met een boek met lege bladzijden werd geconfronteerd. Blank van voor naar achter.
Tot vorige week, toen ik om Joost weet welke reden plots zin kreeg om in Oude hemelkaarten te bladeren, op zoek naar enkele sterrenbeelden uit de dierenriem. Waarschijnlijk naar aanleiding van een artikel over astrologie waarin beweerd wordt dat de tekens van onze huidige horoscopen (nog steeds) gebaseerd zijn op sterrenconfiguraties die heden ten dage niet meer exact overeenkomen met hoe zij er in de oudheid uitzagen. Ik moet bekennen dat ik dat boek eerder nog nooit bekeken had.
Het was dan ook onwerkelijk om te merken dat er niets (meer?) in stond. Geen tekst, geen afdrukken van oude kaarten, niets. Alleen nog witte glanzende bladzijden. En dit was geen dummy, integendeel, ik had dit boek ooit uit dankbaarheid cadeau gekregen van mensen die het mij als afscheidgeschenk hadden gekocht. Het moet hen een fortuin hebben gekost want het was een zeldzame uitgave. En het waren niet het soort mensen die van practical jokes houden, daar ben ik absoluut van overtuigd.
Ik was danig in de war. Het kapitaal, Oude hemelkaarten, The Canterbury Tales, Van den vos Reinaert, Nexus, De gebroeders Karamazov, Reis rond de wereld in 80 dagen, Ivanhoe, ... allemaal boeken die ik "ooit" nog wel eens zou lezen, voor het "gat in mijn cultuur". Geen letter bleek er nog in te staan. Dat kon toch niet?
Ik had al wel gehoord van de problematiek van oud en houtvrij papier en de kans dat boeken na verloop van tijd desintegreren, maar dit moest iets anders zijn, want mijn boeken vallen niet uiteen, alleen is de tekst eruit verdwenen. Alle inkt lijkt opgelikt!
Tot vanochtend het raadsel zich vanzelf heeft opgelost. de dingen zijn vaak eenvoudiger dan men denkt!
Ik wilde iets checken in mijn oude exemplaar van Il decamerone uit 1921 - hoe Gilleta van Narbonne uiteindelijk de liefde van Bertrand van Roussillon won - maar diende tot mijn grote consternatie deze keer, opnieuw vast te stellen dat alle bladzijden leeg waren. Net toen ik uit frustratie (want hoe zit dat nu weer met Gilleta?) het boek met een harde klap weer in de kast wilde gooien hoorde ik plots een paniekerig stemmetje:
"Niet doen!"
"Marie? Ben jij dat?" vroeg ik, in de waan dat mijn vrouw vroeger thuis was,
"Marie..."
"Nee, hiero! Wij zijn het, lettervreters."
"Lettervreters?, Wat is dat nu weer?"
"Hier ben ik, Calisto, hier beneden, beneden aan de bladzijde. Wees asjeblieft voorzichtig met het dichtklappen van dit boek. Ik probeer Trebuchet binnenboord te houden."
"Calisto? Trebuchet?"
"Ja, wij zijn lettervreters. Wij voeden ons met boeken die geen kat meer leest. Wij vreten alle tekst op, van voor naar achter. Doe ons geen kwaad asjeblieft."
Maar kwaad doen ligt niet in mijn aard. Ik ben blij dat ik nu weet wat er met mijn boeken scheelt. Na veel vijven en zessen (uitstervende rassen, enz.) zijn wij overeengekomen dat zij mogen blijven wonen waar zij wonen, maar dat zij alleen nog die boeken leegvreten die ikzelf om een of andere reden nooit de moeite vond, zoals:
Laus stultitae, Utopia, Divina Comedia, Essais, Letters on Toleration, Nathan der Weise, Pamela or Virtue Rewarded, Canzoniere, Amadis de Gaula, El alcalde de Zalamea, Adam in ballingschap, Argenis, El Cid, De epistels van Fredman, The Complaint or Night Thoughts on Life, Death and Immortality, Die Wahlverwantschaften, Waverly or 't is Sixty Years Since, The Descent of Man, Das Leben Jesu kritisch bearbeitet, The Ring and the Book, Germinal, Germinie Lacerteux, David Copperfield, Mutiny on the Cain, ...
Neen, honger zullen zij bij mij niet direct lijden, die lettervreters! Het gat in mijn cultuur blijkt groter dan ik dacht. Op zolder staan nog een volledige Winkler Prins uit 1958, Negentien volledige jaargangen Reader’s Digest, en andere krakers zoals:
Ulysses, Murphy, Almayers Dwaasheid, Nostromo, The Bridge: a poem, Herinneringen uit het ondergrondse, The Hollow Men, The Waste Land, Hedda Gabler, Kleine Eyolf, The Princess Casamassima, Ubu Roi, Betrachtungen eines Unpolitischen, Gaston Eyskens: Kunstschilder, Les Plaisirs et les Jours, De Man zonder Eigenschappen, Dune, Bekentenissen van Zeno, …
En dan heb ik ook nog eens vier kratten vol Japanse literatuur, originele versies! Want ik zou die taal nog eens leren. Ook daar zullen de lettervreters een kluif aan hebben!
3 opmerkingen:
Wat een heerlijk en origineel verhaal.
Ik zat gisteren te bladeren in het boek 'Boerenjongens, Bekwaam middel tegen kwade luim, lusteloosheid, Gal en Constipatie, van Rijkaard Lod Bauer, 1940.
Een van de eerste stukken begint als volgt:
Ik ontving het bezoek van een man, die me vroeg te willen inschrijven o peen boek, dat gaat verschijnen. Hij reikte me een ingebonden exemplaar over. Ik bladerde en vond dat er niets instond. En dat heeft me zeer ontroerd.
maar dat verhaal ging anders, niet over lettervreters, maar over de droom, de suggestie van het oningevulde.
Ach.
onzorgvuldig: op een
in plaats van o peen.
tja...
voor sodade:
Het slaat waarschijnlijk als een tang op een varken, maar jouw verhaal doet mij dan weer denken aan een oude Italiaanse film over, ik weet het niet of ik het mij correct herinner, de hemel. De hemel in de zin van dat al wie in de hemel was daar eigenlijk slechts zolang kon blijven als dat er aan hem/haar op aarde nog werd gedacht. Ik vond dat een prachtig idee!
Wel toevallig dat we beiden met het idee van lege bladzijden bezig waren.
Een reactie posten