"Hij heeft het ver gebracht."
"Tè ver. We hebben het nooit teruggevonden."
donderdag 29 november 2007
woensdag 28 november 2007
Bescheidenheid
Het schijnt dat beulen vriendelijke mensen zijn, die thuis helemaal niet opscheppen over hun werk.
Dat zie je niet zo vaak.
maandag 26 november 2007
zondag 25 november 2007
Hoera
"Mag ik hoera roepen?" vroeg ze.
Wat had dat nu weer te betekenen?
"Hoera roepen?"
"Ja, van op uw balkon. Zodat heel de straat het hoort."
O! Dat begreep ik. Die gelijke lust is mij vroeger ook bekropen. Toen ik voor het eerst in mijn straat kwam. Maar hoera roepen is er eigenlijk nooit van gekomen.
"Goed, loopt u maar door," accepteerde ik.
"HOERA, HOERA, HOERA!!!"
"Nu roept u drie keer hoera?!"
Dat was toch de afspraak niet, dacht ik.
"Het kwam vanzelf."
Ja hoor, zo gaat het dus in het leven. Of wat dacht u anders?
zaterdag 24 november 2007
Van de dikke man
Daar staat hij.
Met zijn dikke buik schaamteloos vooruit.
Dat heet een pens.
Hij kijkt om zich heen.
Hij kijkt naar de vrouwen.
Naar die ene in haar korte rokje.
Is zij een dame?
Wat zou hij denken?
Of voelen?
Dat zijn buik te dik is?
Zou hij hem intrekken?
Vindt hij de vrouw aantrekkelijk?
Of juist niet?
Zijn haar billen te bloot?
Stoort dat?
Ik heb het hem niet gevraagd.
Het gaat mij niet aan, dacht ik.
Wat doe ik hier eigenlijk?
vrijdag 23 november 2007
Jantje en Ingridje
"... maar als jij je borsten mag laten vergroten, dan wil ik mijn penis laten verlengen."
"Hoe typisch mannelijk!"
donderdag 22 november 2007
Wat komt er nog?
"Sinds een paar dagen is het de kabouters verboden nog werkzaam te zijn in ons dorp."
"Verboden nog werkzaam te zijn? De kabouters? Waarom?"
"Ja. Omdat ze stinken. Dat lees je nooit in sprookjesboeken, maar het werd een echt probleem."
"Omdat ze stinken? Dus niet om hun vieze taaltje?"
"Dat ook, maar in de eerste plaats toch omdat ze stinken."
"Dat is drastisch. Jullie ontzeggen zich wel veel op die manier."
"Ja, het is een opoffering, maar het weegt niet op tegen de frisse lucht. En als puntje bij paaltje komt, wat doen kabouters nu ècht? 's Nachts schoenen poetsen, de zieke dieren troosten en boze dromen wegjagen. Met wat organisatie kan je dat wel opvangen."
"Ja, maar op die manier verdwijnt er alweer een traditie."
"Ach wat, een mens moet modern leren denken."
Hoofdschuddend liet ik hem staan.
Waar gaat dat heen?
Straks hakt men de vrouwenboom ook nog om.
woensdag 21 november 2007
Jan en Ingrid
- Jan?
- Ja Ingrid!
- Kan jij mij ook nog helpen met een boodschap?
- Natuurlijk schat... Als het "de grote boodschap" maar niet is!
- Ach Jan, grapjas.
Ik heb vandaag gezoend!
U weet hoe dat gaat. Eerst een beetje aarzelend, ik ben aftastend van aard, maar naarmate ik geen bezwaren voelde, steeds doortastender. Tot het doortasten belangrijker werd dan het zoenen.
In veel gevallen houdt het echte zoenen as such dan op en ontstaat er een andere activiteit. Die zal ik hier niet beschrijven.
Maar ik hoop dat ik niet de enige ben die dit overkomt. Dat ware onrustwekkend.
dinsdag 20 november 2007
De loopse knecht
Ooit had ik een knecht. Ik was er zeker van dat hij tot mijn dood voor mij zou blijven werken. Wat heb ik mij daar misrekend!
Op een ochtend verscheen hij in het deurgat. Ik zag onmiddellijk dat er iets was:
"Wat scheelt er, je kijkt zo verhit?"
"Monseigneur, het is... of neen, eigenlijk is het een feit dat ik... of toch. Ach, laat ook maar, het gaat om onze getroffenheid."
"Ónze getroffenheid? Kan je niet wat duidelijker zijn?"
"Duidelijker? Tja... wel, het is met mij zoals het ook met mijn vader en mijn grootvader is gegaan. En met die zijn vader en grootvader. Ik was stilaan gaan geloven dat ik er aan zou aan ontsnappen, maar niet dus blijkbaar..."
"Dus, je bedoelt dat..." zei ik en ik voelde mij bleek worden.
"Precies Monseigneur. Ik ben loops."
"En er is niets aan te doen? Kompressen of zo?"
"Ik vrees van niet. Eigenlijk weet ik dat wel zeker."
In mijn kringen staat niet veel vast, maar één van de zekerheden is wel dat je een loopse knecht moet laten gaan.
Ik weet niet wat er van hem is geworden. Het laatste wat ik vernam was dat hij in de Pyreneeën zou verblijven.
maandag 19 november 2007
Woondoos
De woondoos van de heer Steinberg brak pas echt internationaal door toen de gebruiksaanwijzing vervangen werd door een instructieve tekening. Het model is beschikbaar voor mannen en vrouwen. Op aanvraag verzorgen wij ook gezinsoplossingen!
De woondoos: privacy op maat!
zondag 18 november 2007
De verliefde mannen
Twee verliefde mannen ontmoetten elkaar:
"Ik vind roodharige vrouwen de allermooiste," zei de ene belerend.
De andere keek hem scheef aan,
"Ach wat, vrouwen met bruin haar, dàt zijn de mooiste!"
"Vrouwen met bruin haar? Meent u dat?"
"Ja hoor."
Alhoewel zij elkaars zienswijze dus helemaal niet deelden gingen zij toch in vrede uiteen.
"Wel dan, geluk er mee!"
zaterdag 17 november 2007
Feliciteren
Feliciteren (ook wel gelukwensen) is een zeer ernstige geestelijke en lichamelijke handeling waarbij de gefeliciteerde gedurende een kortere of langere tijd is overgeleverd aan de inschikkelijke wil van de felicitant. In tenminste 150 landen ter wereld wordt regelmatig gefeliciteerd (stand van zaken rond 2005).
Het feliciteren is altijd een bewuste keuze van de felicitant en impliceert een mate van onderwerping van de gefeliciteerde. Er zijn evenwel geen internationale organisaties of groepen bekend die druk uitoefenen om de praktijken te stoppen. Ook de media besteden zeer weinig ruchtbaarheid aan het fenomeen. Integendeel, het is doorgaans de gefeliciteerde die er het meeste poeha rond maakt:
“Vrouw, moet je horen, de baas heeft mij gefeliciteerd!”
“O ja, misschien moeten wij hem eens uitnodigen voor een etentje?”
Volgens ervaringsdeskundigen is een felicitatie 'iedere uitspraak waardoor opzettelijk al dan niet hevige gevoelens van trots en blijdschap wordt toegebracht, en dat al dan niet gecombineerd met lichamelijk contact (zoals een handdruk, een zoentje op de wang, enz.), met als oogmerk het gunstig stemmen of belonen van de gefeliciteerde.
De praktijk bestaat ook in overheidsmiddens.
De meest gebruikte vorm van felicitatie is de korte mondelinge mededeling gepaard met een kordate handdruk.
Wenst u kennis te maken met dit gebruik laat dan een korte reactie. Wij zullen u dan per kerende feliciteren.
vrijdag 16 november 2007
Pessimisten
Hoe denken zij?
Wie begrijpt hen?
Hebben zij doorwrochte gedachten of is het slechts gepieker?
Vragen zij om medelijden en begrip, of zijn hun inzichten hen tot steun?
Verwachten zij rijke ontvangsten of nemen zij genoegen met drinkbaar water. En brood?
De tijd zal het leren.
Binnenkort.
Zelf beweren zij uiteraard dat het nog lang kan duren.
We zien wel.
Laten we er eerst een vangen!
Wie begrijpt hen?
Hebben zij doorwrochte gedachten of is het slechts gepieker?
Vragen zij om medelijden en begrip, of zijn hun inzichten hen tot steun?
Verwachten zij rijke ontvangsten of nemen zij genoegen met drinkbaar water. En brood?
De tijd zal het leren.
Binnenkort.
Zelf beweren zij uiteraard dat het nog lang kan duren.
We zien wel.
Laten we er eerst een vangen!
donderdag 15 november 2007
Naturalisme
Zo af en toe, en alleen als ik in functie ben, gluur ik eens binnen bij de arme mensen. Het kan mij telkens weer ontroeren, zo'n naturalistisch interieur.
woensdag 14 november 2007
Kroepoek
Er was eens een jongetje dat voorbestemd was om koning te worden.
"Belachelijk," zult u zeggen, en dat is precies wat de mensen die hem later fanatiek aanbaden ook zouden gezegd hebben indien men het hen vooraf zou hebben gezegd. Maar ja, hoe gaat dat in het echt? Soms vreemder dan in sprookjes.
Het leven van Kroepoek, zo heette het jongetje, krioelde van de meest bizarre gebeurtenissen en toevallen. Van hittegolven en overstromingen. Van ontmoetingen en verkeerd gelopen afspraken. Van kunstzinnige invallen en zwakke momenten van bloeddorst.
Tot die gelukkige dag dat hij net als Sjakie dat lotje kocht.
Van de tombola van de koning die zijn troon verlootte.
Notities 14/11
Heb voor het eerst zelf bejegend.
Vernedering. Het gevecht moet doorgaan.
Men verhaalt over een ambulance.
Voor het eerst koud.
Volhouden. Alles.
dinsdag 13 november 2007
Notities 13/11
E. beweert dat ik niet ben bejegend. Onbegrijpelijk. Het grijpt.
Ook de mijnen protesteren.
Actie?
Verwerping
Plots bedacht zij iets dat misschien zijn nut kon bewijzen, maar even terstond verwierp zij het idee.
maandag 12 november 2007
Haar (vervolg)
... maar dat er geen haar op staat is wel het ergste.
"Curieus... weet jij hier iets van Tom?
Heiho
Af en toe, wanneer de eenzaamheid mij besluipt, laat ik mijn stem over het water schallen:
"Heiho, ben ik alleen?"
En dan roept het water terug:
"... alleen, alleen, alleen, alleen, alleen..."
zondag 11 november 2007
De redding van de aarde (7)
Hoofdstuk 6: Waarin Alma Zichtopzee gloeit, gonst, koel aanspant en ook bevestigt dat het Ultieme Zwarte Gat overal is.
Met een hart vol van verwachting snelde Alma Zichtopzee naar het Hotel Amigo terug. De ontmoeting met de Minzame Monarch had haar hoop gegeven. Veel hoop. Zij mocht deze kans niet aan zich laten voorbijgaan. Igor Poetin, haar kwispelende lakei, kreeg opdracht om de mooiste avondjurk ter wereld te gaan kopen. Hij kreeg daarvoor welgeteld één uur de tijd.
"Igor, lakei, ik wil dat je de mooiste avondjurk ter wereld gaat kopen en je hebt daarvoor welgeteld één uur de tijd. En koop mij ook een tandenborstel," beval Alma hem.
"Ja Alma!"
Het klonk de man van simpele antwoorden als muziek in de oren. Vervuld van de wetenschap dat zijn leven op aarde niet langer meer zinloos was vertrok hij naar de meer bekende Brusselse modehuizen.
In afwachting trok Alma zich terug in haar suite waar zij een verkwikkend bad nam en nog eens de ampleur en het belang van haar taak tot zich liet doordringen. Het werd inderdaad tijd dat zij zich begon te gedragen als een waardige gezant van de planeet Zsjfnfureod vdp, in het 6² kwadrant in de vierde dimensie van het heelal.
Net toen zij gezwind couplet 6 van In The Year 2525 wilde neuriën, ging de deur open en verscheen Poetin in haar boudoir. De jurk die hij had weten op de kop tikken was werkelijk van een onaardse snit en hoogst kwalitatief van stof. Hij paste bovendien feilloos.
"Goed Igor, hiermee kan ik voorlopig die Paola wel in de schaduw zetten en ben je de tandenborstel niet vergeten?"
Neen hoor, ook aan de tandenborstel had Igor gedacht. Het zag er een stevig geval uit, met een ergonomisch gesculpteerd handvat. Als de koning van België een tandenborstel vraagt, dan krijgt de koning van België een tandenborstel.
Tegen valavond begaf Alma Zichtopzee zich op weg naar het koninklijk paleis. Zij zag er werkelijk stralend uit. De kreten van bewondering en nauwelijks bedwongen wellust waren niet van de lucht, maar zoals het een gezant past liet zij zich hier niet door beïnvloeden.
Het koninklijk paleis zag er precies zo uit zoals zij het had verwacht. Het had precies die frivole ernst die een koninklijk paleis toch hoort uit te stralen. Het zag er ook oud uit, maar weer net niet oud genoeg om te doen denken aan een sprookjespaleis bewoond door een malevolent tovenaar. Neen, de eerste indruk was al positief. Van iets dichterbij viel haar ook de vlaggentooi op. Wat een mooie vlag had dit land toch verzonnen! Drie geometrische vlakken - rechthoeken - die zich duidelijk van elkaar onderscheidden door de distinctieve inkleuring. Veel mooier en suggestiever dan de andere vlaggen die zij in dit land al had gezien. Welke lading zou deze vlag dekken? Dat was een vraag die zij niet mocht vergeten te stellen vanavond! Van nog dichterbij merkte zij iets op dat haar al gerust stelde nog voor zij het paleis zou betreden: een spreuk!
"L'union fait la force - Eendracht maakt macht"
D-d-dat was precies de kern van de interpretatieve stroming van het lied In The Year 2525 die ook op Zsjfnfureod vdp de meeste opgang maakte en die Alma zelf (al mocht zij dit om redenen van neutraliteit nooit luidop zeggen) in stilte zelf ook aanhing. Het lot was haar werkelijk goed gezind. Het was lang geleden dat zij die licht trillende tinteling, van zekerheid dat zij zich in de goede richting bewoog, voelde, en nu was die er weer. In dit aardse lichaam vertaalde het zich in een zacht gloeien van haar rechterborst.
De bel van het paleis hing nogal hoog, maar omdat niemand keek (de wachters stonden met hun rug naar het paleis) veroorloofde zij het zich om haar rechterwijsvinger telescopisch uit te schuiven en ermee op de belknop te drukken. Net lang genoeg tot de deur werd opengedaan.
Wat een sympathieke bedoening! Het was de oude koning zelf, ditmaal niet langer incognito want hij had zijn kroon - dezelfde van op de koekjesdozen - op, die in het deurgat verscheen.
"Alma, lieve vrouw, wat zijn Wij blij dat u gekomen bent. U ziet er bovendien ravissant uit. Komt snel binnen, want het tocht een beetje."
Met deze huiselijke bewoordingen nam de Vorst Alma bij de elleboog en trok haar naar binnen.
"U bent eigenlijk nog wat te vroeg. Wij zullen u eerst eens rondleiden in ons paleis. U zult zich dan wellicht heel wat meer thuis voelen."
Alma betwijfelde dat, op Zsjfnfureod vdp was zij wel wat anders gewoon, maar zij sprak de vriendelijke troonbezetter toch maar niet tegen. Op die manier kreeg zij heel wat dingen te zien en te weten die zij nooit voor mogelijk had gehouden, laat staan dat het haar ooit had geïnteresseerd: foto's van andere Koninklijke figuren op staatsbezoek, rapporten van niet meer in leven zijnde vorsten, rouwbetuigingen voor overleden vorstinnen, portretten van Afrikaanse onderworpenen, sprookjesboeken, verbouwingsplannen van kloosters, namenlijsten van kinderen die vaderschap opeisten, sleutels van geheime gangen, enzovoort , enzoverder. Hier had men op Zsjfnfureod vdp slechts één woord voor: een grabbelton.
Tot zij in een vrij langwerpig vertrek kwamen waar zich wel iets zeer curieus bevond, of preciezer: hing. Een voorwerp dat bij Alma, hoe volmaakt zij ook was, in een oogwenk braakneigingen opwekte, zoals dat bij confrontaties met kakkerlakken ook vaak het geval is.
"Ja," troostte de Koning haar," Wij begrijpen u, dat is onze Fabre, een luster gemaakt van groene kevers. Men moet er maar op komen. Het plafond was wat te hoog om er iets op te schilderen dus heeft de kunstenaar maar een luster gemaakt. Beseft u wel dat hier miljoenen kevers in steken? Het is een heel probleem om dat te onderhouden. A propos, hebt u uw tandenborstel bij? Ziet u, Wij sparen nu tandenborstels op. Wij willen er een van elk van onze landgenoten. Om ook een kunstwerk te maken. Wij zullen die allemaal aan elkaar plakken aan onze tricolore vlag en noemen het dan "Als een volk zich vastbijt...". Wij geloven dat met een dergelijk kunstwerk ons volk misschien eens gaat nadenken over wat het in de hand heeft, in plaats van wat er in de lucht zweeft."
Alma begreep geen bal van wat haar gids bedoelde, maar overhandigde hem haar tandenborstel. Op een of andere manier voelde zij wèl aan dat het iets te maken kon hebben met In The Year 2525. Maar wat, dat zou eens te meer nog moeten blijken.
"Kom," zei de Koning, die zag dat Alma weinig op had met wat boven hun hoofd hing, "iedereen zal er nu wel zijn. Wij gaan naar de salon."
Er heerste een gezellig rumoer in de zaal die zopas salon was genoemd. Dat kon ook niet anders. Alle aanwezigen waren verguld van zichzelf, vonden hun aanwezigheid compleet vanzelfsprekend en de geschonken drank was van een dusdanig dure prijs en exclusiviteit dat iedereen die zich een kwartier in hun gezelschap zou bevinden algauw tot dezelfde conclusie zou komen: "Waarom ook niet?"
Nog nooit had iemand hen van een andere visie weten te overtuigen. Er gingen wel geruchten, buiten, aan de andere kant van de paleismuren, maar geruchten hebben zoals menigeen weet nog geen rekening gespekt.
Naarmate Alma, arm in arm met de Vorst, verder de zaal intrad werd het muisstil in de zaal. Iedereen gaapte haar aan en zij begreep, telepathisch zoals u onderhand wel zal begrijpen, dat de gedachten van deze mensen niet op één en dezelfde lijn zaten. De aanwezige heren leken wel door haar jurk heen te kijken, maar de aanwezige vrouwen juist niet. De blikken van deze dames bleven precies dààr steken, op haar jurk. Alma schonk hier echter niet meer betekenis aan dan nodig. Zij kende de aardlingen onderhand. Meer zelfs, het gloeien van haar rechterborst, het zachte gonzen van haar onderbuik (omwille van de gedachten van de heren) en het aangename koele aanspannen van haar menselijke huid (dank zei de jaloerse gedachten van de dames), brachten haar in een positieve trance die uiteindelijk het welslagen van haar opdracht alleen maar ten goede kon komen.
De koning ging behaaglijk zitten op zijn troon en gebaarde dat zij aan zijn voeten mocht zitten. Dit was een eigenaardig gebruik, vond Alma, maar het is een interstellaire regel dat men zich aanpast aan de gebruiken van de gastheer of gastvrouw. Bovendien had zij vanuit die positie een goed zicht op de aanwezigen.
Kijk, was dat niet die Fabiola. Wat een kras exemplaar! Zij zag er uit als een spin met geamputeerde poten, maar wat een wilskracht! Wat een furieuze wilskracht straalde haar blik niet uit. Alsof zij een kachel kon laten branden puur en alleen door er in te geloven. Magnifiek! Beide dames kregen instinctief sympathie voor elkaar. Want ook prinses Fabiola bezit krachten die door menigeen worden onderschat.
Met Koningin Paola, zo merkte Alma snel op, viel er niet een dergelijke transcendentale band op te bouwen. Integendeel. Hier voelde zij een kille muur van misprijzen en afwijzing. Dat de snit van haar jurk hier veel mee te maken had, stelde Alma enigszins gerust. Dus bracht zij Paola op hypnotische wijze aan het verstand dat een relatie met haar man niet was wat haar interesseerde, zodat de heersende vorstin een iets minder vijandige houding aannam en haar armen niet langer gekruist hield. Echte vriendschap is echter toch nog wat anders.
"Waarde aanwezigen," opende de gastheer het debat, "Wij hebben in ons midden een zeer bijzondere gast. Een vrouw die van heel ver is gekomen en het ook weer heel ver zal gaan. Wij menen dat Wij haar hierbij moeten helpen. Ook geloven Wij dat Wij hiervoor goed geplaatst zijn en daarom stellen Wij voor dat zij inzage krijgt in ons boek over de Vaderlandse Geschiedenis!, dat..."
"Maar Albert," werd hij abrupt onderbroken door Fabiola, "Zijt Gij wel zeker? Inzage in het Boek van onze Vaderlandse Geschiedenis, het eigenste boek waar Gij elken avond zelf een hoofdstukje aan toevoegt? Kunt Gij dat boek wel missen?"
"Zwijgt Fabiola, Gij begrijpt mij niet helemaal. Het is niet de bedoeling het Boek uit te lenen. Maar gewoon inzage, elke morgen tussen kwart voor tien en het middagmaal. Het is eerder dàt waar Wij aan denken. Vrouwe Alma kan dan leren hoe Wij ons al uit moeilijke situaties hebben gewurmd." antwoordde Albert gevat.
"Dan heb ik niets gezegd," riposteerde Fabiola, met een samenzweerderige knipoog richting Alma.
"Ik geloof dat men mij verkeerd of zelfs helemaal niet begrijpt," nam Alma het woord. Mijn enige probleem is dat ik niet tot dichten en componeren kom, omdat ik geen inspiratie krijg en omdat ik in Hotel Amigo altijd weer gestoord wordt door andere gasten die klagen van het lawaai."
"Dat geloof ik niet," zei Koning Albert; (merk ondertussen als lezer op dat niettegenstaande Alma zich in een zaal met wel driehonderd koningsgetrouwen bevond, waaronder naaste familie, niet een zijn mond open deed om aan het debat deel te nemen en iets bij te dragen tot een breed gedragen meningsvorming. Zo gaat dat blijkbaar in die kringen.), "dat kan nooit het probleem zijn. Ik ken het Hotel Amigo. Het volk dat daar komt is van zulk een allooi dat mits de juiste fooi, de gepaste penning, alles geregeld kan worden... Of toch het meeste. Neen, volgens Ons is het probleem anders, Vrouwe Zichtopzee. Wij denken dat uw opdracht vervloekt is, misschien bent U zelfs betoverd. Uw missie beweegt zich in de wereld van de lichte muziek, van de Rock-’n-roll, en wat zich daar dagdagelijks afspeelt tart alle verbeelding. Dat begon met Elvis Presley en is zo geëvolueerd met de Rolling Stones, The Ramones, The Scabs, Helmut Lotti tot iets waar Wij geen van allen nog vat op hebben. Tegenwoordig horen Wij spreken over Metal, House, Turkse gevangenissen... en over shows met satanische elementen. Vrouwe Alma, neemt het van Ons aan: U bent betoverd!"
"Betoverd?" antwoordde Alma Zichtopzee verbouwereerd, "Zo heb ik het nog niet bekeken. Het zou best kunnen, de krachten van het kwade, van het Ultieme Zwarte Gat (hierbij verwees zij naar een al eeuwen durende oorlog tussen Zsjfnfureod vdp en een andere interstellaire strijdkracht) zijn overal. Misschien zijn er inderdaad spionnen die van mijn opdracht op de hoogte zijn geraakt en heeft het Ultieme Zwarte Gat inderdaad stappen gezet om mij te dwarsbomen. Als dat waar is...?"
Inderdaad! Als dat waar is, hoe moet het dan nog verder?
Met een hart vol van verwachting snelde Alma Zichtopzee naar het Hotel Amigo terug. De ontmoeting met de Minzame Monarch had haar hoop gegeven. Veel hoop. Zij mocht deze kans niet aan zich laten voorbijgaan. Igor Poetin, haar kwispelende lakei, kreeg opdracht om de mooiste avondjurk ter wereld te gaan kopen. Hij kreeg daarvoor welgeteld één uur de tijd.
"Igor, lakei, ik wil dat je de mooiste avondjurk ter wereld gaat kopen en je hebt daarvoor welgeteld één uur de tijd. En koop mij ook een tandenborstel," beval Alma hem.
"Ja Alma!"
Het klonk de man van simpele antwoorden als muziek in de oren. Vervuld van de wetenschap dat zijn leven op aarde niet langer meer zinloos was vertrok hij naar de meer bekende Brusselse modehuizen.
In afwachting trok Alma zich terug in haar suite waar zij een verkwikkend bad nam en nog eens de ampleur en het belang van haar taak tot zich liet doordringen. Het werd inderdaad tijd dat zij zich begon te gedragen als een waardige gezant van de planeet Zsjfnfureod vdp, in het 6² kwadrant in de vierde dimensie van het heelal.
Net toen zij gezwind couplet 6 van In The Year 2525 wilde neuriën, ging de deur open en verscheen Poetin in haar boudoir. De jurk die hij had weten op de kop tikken was werkelijk van een onaardse snit en hoogst kwalitatief van stof. Hij paste bovendien feilloos.
"Goed Igor, hiermee kan ik voorlopig die Paola wel in de schaduw zetten en ben je de tandenborstel niet vergeten?"
Neen hoor, ook aan de tandenborstel had Igor gedacht. Het zag er een stevig geval uit, met een ergonomisch gesculpteerd handvat. Als de koning van België een tandenborstel vraagt, dan krijgt de koning van België een tandenborstel.
Tegen valavond begaf Alma Zichtopzee zich op weg naar het koninklijk paleis. Zij zag er werkelijk stralend uit. De kreten van bewondering en nauwelijks bedwongen wellust waren niet van de lucht, maar zoals het een gezant past liet zij zich hier niet door beïnvloeden.
Het koninklijk paleis zag er precies zo uit zoals zij het had verwacht. Het had precies die frivole ernst die een koninklijk paleis toch hoort uit te stralen. Het zag er ook oud uit, maar weer net niet oud genoeg om te doen denken aan een sprookjespaleis bewoond door een malevolent tovenaar. Neen, de eerste indruk was al positief. Van iets dichterbij viel haar ook de vlaggentooi op. Wat een mooie vlag had dit land toch verzonnen! Drie geometrische vlakken - rechthoeken - die zich duidelijk van elkaar onderscheidden door de distinctieve inkleuring. Veel mooier en suggestiever dan de andere vlaggen die zij in dit land al had gezien. Welke lading zou deze vlag dekken? Dat was een vraag die zij niet mocht vergeten te stellen vanavond! Van nog dichterbij merkte zij iets op dat haar al gerust stelde nog voor zij het paleis zou betreden: een spreuk!
"L'union fait la force - Eendracht maakt macht"
D-d-dat was precies de kern van de interpretatieve stroming van het lied In The Year 2525 die ook op Zsjfnfureod vdp de meeste opgang maakte en die Alma zelf (al mocht zij dit om redenen van neutraliteit nooit luidop zeggen) in stilte zelf ook aanhing. Het lot was haar werkelijk goed gezind. Het was lang geleden dat zij die licht trillende tinteling, van zekerheid dat zij zich in de goede richting bewoog, voelde, en nu was die er weer. In dit aardse lichaam vertaalde het zich in een zacht gloeien van haar rechterborst.
De bel van het paleis hing nogal hoog, maar omdat niemand keek (de wachters stonden met hun rug naar het paleis) veroorloofde zij het zich om haar rechterwijsvinger telescopisch uit te schuiven en ermee op de belknop te drukken. Net lang genoeg tot de deur werd opengedaan.
Wat een sympathieke bedoening! Het was de oude koning zelf, ditmaal niet langer incognito want hij had zijn kroon - dezelfde van op de koekjesdozen - op, die in het deurgat verscheen.
"Alma, lieve vrouw, wat zijn Wij blij dat u gekomen bent. U ziet er bovendien ravissant uit. Komt snel binnen, want het tocht een beetje."
Met deze huiselijke bewoordingen nam de Vorst Alma bij de elleboog en trok haar naar binnen.
"U bent eigenlijk nog wat te vroeg. Wij zullen u eerst eens rondleiden in ons paleis. U zult zich dan wellicht heel wat meer thuis voelen."
Alma betwijfelde dat, op Zsjfnfureod vdp was zij wel wat anders gewoon, maar zij sprak de vriendelijke troonbezetter toch maar niet tegen. Op die manier kreeg zij heel wat dingen te zien en te weten die zij nooit voor mogelijk had gehouden, laat staan dat het haar ooit had geïnteresseerd: foto's van andere Koninklijke figuren op staatsbezoek, rapporten van niet meer in leven zijnde vorsten, rouwbetuigingen voor overleden vorstinnen, portretten van Afrikaanse onderworpenen, sprookjesboeken, verbouwingsplannen van kloosters, namenlijsten van kinderen die vaderschap opeisten, sleutels van geheime gangen, enzovoort , enzoverder. Hier had men op Zsjfnfureod vdp slechts één woord voor: een grabbelton.
Tot zij in een vrij langwerpig vertrek kwamen waar zich wel iets zeer curieus bevond, of preciezer: hing. Een voorwerp dat bij Alma, hoe volmaakt zij ook was, in een oogwenk braakneigingen opwekte, zoals dat bij confrontaties met kakkerlakken ook vaak het geval is.
"Ja," troostte de Koning haar," Wij begrijpen u, dat is onze Fabre, een luster gemaakt van groene kevers. Men moet er maar op komen. Het plafond was wat te hoog om er iets op te schilderen dus heeft de kunstenaar maar een luster gemaakt. Beseft u wel dat hier miljoenen kevers in steken? Het is een heel probleem om dat te onderhouden. A propos, hebt u uw tandenborstel bij? Ziet u, Wij sparen nu tandenborstels op. Wij willen er een van elk van onze landgenoten. Om ook een kunstwerk te maken. Wij zullen die allemaal aan elkaar plakken aan onze tricolore vlag en noemen het dan "Als een volk zich vastbijt...". Wij geloven dat met een dergelijk kunstwerk ons volk misschien eens gaat nadenken over wat het in de hand heeft, in plaats van wat er in de lucht zweeft."
Alma begreep geen bal van wat haar gids bedoelde, maar overhandigde hem haar tandenborstel. Op een of andere manier voelde zij wèl aan dat het iets te maken kon hebben met In The Year 2525. Maar wat, dat zou eens te meer nog moeten blijken.
"Kom," zei de Koning, die zag dat Alma weinig op had met wat boven hun hoofd hing, "iedereen zal er nu wel zijn. Wij gaan naar de salon."
Er heerste een gezellig rumoer in de zaal die zopas salon was genoemd. Dat kon ook niet anders. Alle aanwezigen waren verguld van zichzelf, vonden hun aanwezigheid compleet vanzelfsprekend en de geschonken drank was van een dusdanig dure prijs en exclusiviteit dat iedereen die zich een kwartier in hun gezelschap zou bevinden algauw tot dezelfde conclusie zou komen: "Waarom ook niet?"
Nog nooit had iemand hen van een andere visie weten te overtuigen. Er gingen wel geruchten, buiten, aan de andere kant van de paleismuren, maar geruchten hebben zoals menigeen weet nog geen rekening gespekt.
Naarmate Alma, arm in arm met de Vorst, verder de zaal intrad werd het muisstil in de zaal. Iedereen gaapte haar aan en zij begreep, telepathisch zoals u onderhand wel zal begrijpen, dat de gedachten van deze mensen niet op één en dezelfde lijn zaten. De aanwezige heren leken wel door haar jurk heen te kijken, maar de aanwezige vrouwen juist niet. De blikken van deze dames bleven precies dààr steken, op haar jurk. Alma schonk hier echter niet meer betekenis aan dan nodig. Zij kende de aardlingen onderhand. Meer zelfs, het gloeien van haar rechterborst, het zachte gonzen van haar onderbuik (omwille van de gedachten van de heren) en het aangename koele aanspannen van haar menselijke huid (dank zei de jaloerse gedachten van de dames), brachten haar in een positieve trance die uiteindelijk het welslagen van haar opdracht alleen maar ten goede kon komen.
De koning ging behaaglijk zitten op zijn troon en gebaarde dat zij aan zijn voeten mocht zitten. Dit was een eigenaardig gebruik, vond Alma, maar het is een interstellaire regel dat men zich aanpast aan de gebruiken van de gastheer of gastvrouw. Bovendien had zij vanuit die positie een goed zicht op de aanwezigen.
Kijk, was dat niet die Fabiola. Wat een kras exemplaar! Zij zag er uit als een spin met geamputeerde poten, maar wat een wilskracht! Wat een furieuze wilskracht straalde haar blik niet uit. Alsof zij een kachel kon laten branden puur en alleen door er in te geloven. Magnifiek! Beide dames kregen instinctief sympathie voor elkaar. Want ook prinses Fabiola bezit krachten die door menigeen worden onderschat.
Met Koningin Paola, zo merkte Alma snel op, viel er niet een dergelijke transcendentale band op te bouwen. Integendeel. Hier voelde zij een kille muur van misprijzen en afwijzing. Dat de snit van haar jurk hier veel mee te maken had, stelde Alma enigszins gerust. Dus bracht zij Paola op hypnotische wijze aan het verstand dat een relatie met haar man niet was wat haar interesseerde, zodat de heersende vorstin een iets minder vijandige houding aannam en haar armen niet langer gekruist hield. Echte vriendschap is echter toch nog wat anders.
"Waarde aanwezigen," opende de gastheer het debat, "Wij hebben in ons midden een zeer bijzondere gast. Een vrouw die van heel ver is gekomen en het ook weer heel ver zal gaan. Wij menen dat Wij haar hierbij moeten helpen. Ook geloven Wij dat Wij hiervoor goed geplaatst zijn en daarom stellen Wij voor dat zij inzage krijgt in ons boek over de Vaderlandse Geschiedenis!, dat..."
"Maar Albert," werd hij abrupt onderbroken door Fabiola, "Zijt Gij wel zeker? Inzage in het Boek van onze Vaderlandse Geschiedenis, het eigenste boek waar Gij elken avond zelf een hoofdstukje aan toevoegt? Kunt Gij dat boek wel missen?"
"Zwijgt Fabiola, Gij begrijpt mij niet helemaal. Het is niet de bedoeling het Boek uit te lenen. Maar gewoon inzage, elke morgen tussen kwart voor tien en het middagmaal. Het is eerder dàt waar Wij aan denken. Vrouwe Alma kan dan leren hoe Wij ons al uit moeilijke situaties hebben gewurmd." antwoordde Albert gevat.
"Dan heb ik niets gezegd," riposteerde Fabiola, met een samenzweerderige knipoog richting Alma.
"Ik geloof dat men mij verkeerd of zelfs helemaal niet begrijpt," nam Alma het woord. Mijn enige probleem is dat ik niet tot dichten en componeren kom, omdat ik geen inspiratie krijg en omdat ik in Hotel Amigo altijd weer gestoord wordt door andere gasten die klagen van het lawaai."
"Dat geloof ik niet," zei Koning Albert; (merk ondertussen als lezer op dat niettegenstaande Alma zich in een zaal met wel driehonderd koningsgetrouwen bevond, waaronder naaste familie, niet een zijn mond open deed om aan het debat deel te nemen en iets bij te dragen tot een breed gedragen meningsvorming. Zo gaat dat blijkbaar in die kringen.), "dat kan nooit het probleem zijn. Ik ken het Hotel Amigo. Het volk dat daar komt is van zulk een allooi dat mits de juiste fooi, de gepaste penning, alles geregeld kan worden... Of toch het meeste. Neen, volgens Ons is het probleem anders, Vrouwe Zichtopzee. Wij denken dat uw opdracht vervloekt is, misschien bent U zelfs betoverd. Uw missie beweegt zich in de wereld van de lichte muziek, van de Rock-’n-roll, en wat zich daar dagdagelijks afspeelt tart alle verbeelding. Dat begon met Elvis Presley en is zo geëvolueerd met de Rolling Stones, The Ramones, The Scabs, Helmut Lotti tot iets waar Wij geen van allen nog vat op hebben. Tegenwoordig horen Wij spreken over Metal, House, Turkse gevangenissen... en over shows met satanische elementen. Vrouwe Alma, neemt het van Ons aan: U bent betoverd!"
"Betoverd?" antwoordde Alma Zichtopzee verbouwereerd, "Zo heb ik het nog niet bekeken. Het zou best kunnen, de krachten van het kwade, van het Ultieme Zwarte Gat (hierbij verwees zij naar een al eeuwen durende oorlog tussen Zsjfnfureod vdp en een andere interstellaire strijdkracht) zijn overal. Misschien zijn er inderdaad spionnen die van mijn opdracht op de hoogte zijn geraakt en heeft het Ultieme Zwarte Gat inderdaad stappen gezet om mij te dwarsbomen. Als dat waar is...?"
Inderdaad! Als dat waar is, hoe moet het dan nog verder?
zaterdag 10 november 2007
Proces verbaal
Ik wens een verklaring af te leggen.
Ik heb vorige zondag géén reuzin aangetroffen op het strand. Ik was daar niet. Het is dus onmogelijk dat iemand mij daar onwelvoeglijke dingen heeft zien doen. Ik heb die reuzin zeker niet wellustig bekeken, laat staan dat ik op "delirische" wijze over haar dijen en buik ben gekropen.
Ik herinner mij alleen maar dat het guur weer was en dat ik warmte en beschutting zocht. Daar is niks mis mee. Dat kan men mij niet verwijten.
Ik leg deze verklaring geheel uit vrije wil af en wie mij daar gezien heeft raaskalt. Ik zocht alleen warmte en beschutting in de luwte.
Een reuzin? Waar haalt men het?
vrijdag 9 november 2007
woensdag 7 november 2007
Zie ginds...
...in de dakgoot. Met wapperende baarden: zes sinterklazen.
"Wat doen jullie daar?"
"Oefenen," zei magerste. Het leek de stem van de bakkersgast wel.
"Jullie zijn gek," antwoordde ik.
"Zien wij er uit als echte Sinterklazen?"
"Ja hoor. Mijters, baarden, tabberds, juten zakken."
"Bedankt, dan oefenen wij nog wat."
Behoedzaam schuifelden zij naar de schoorsteen.
"Daar moet je niet zijn, die hebben geen kinderen," adviseerde ik.
"O, dank je", en met een lenige sprong verplaatsten zij zich naar het dak van het aanpalende huis, waar zij een voor een in de schoorsteen verdwenen. Na een uur of wat verschenen zij weer. Helemaal verfrommeld. Zij keken een beetje mismoedig.
"Weet je wat," riep ik, "kom morgen terug, dan vraag ik dat zij een schoentje met wat lekkers klaar zetten. Dan lijkt het net echt."
Dat monterde hen op.
Ik zal de buurman ook een doos sigaren en lucifers geven om klaar te zetten. En jenever.
"Wat doen jullie daar?"
"Oefenen," zei magerste. Het leek de stem van de bakkersgast wel.
"Jullie zijn gek," antwoordde ik.
"Zien wij er uit als echte Sinterklazen?"
"Ja hoor. Mijters, baarden, tabberds, juten zakken."
"Bedankt, dan oefenen wij nog wat."
Behoedzaam schuifelden zij naar de schoorsteen.
"Daar moet je niet zijn, die hebben geen kinderen," adviseerde ik.
"O, dank je", en met een lenige sprong verplaatsten zij zich naar het dak van het aanpalende huis, waar zij een voor een in de schoorsteen verdwenen. Na een uur of wat verschenen zij weer. Helemaal verfrommeld. Zij keken een beetje mismoedig.
"Weet je wat," riep ik, "kom morgen terug, dan vraag ik dat zij een schoentje met wat lekkers klaar zetten. Dan lijkt het net echt."
Dat monterde hen op.
Ik zal de buurman ook een doos sigaren en lucifers geven om klaar te zetten. En jenever.
dinsdag 6 november 2007
maandag 5 november 2007
De lettervreters
Ik heb het heel lang niet willen zien, en elke opmerking erover van mijn vrouw heb ik lange tijd genegeerd.
"Vind je dat nu niet vreemd? Dat is nu al het derde boek deze maand waarin geen tekst meer staat?"
"Ach, dat zijn die dummy’s die ik eens op de kop heb getikt. Tekst verdwijnt toch niet zomaar uit een boek."
"Kijk dan hier eens naar, Het Kapitaal, een van die "mijlpalen" die jij zo nodig hebben moest."
"Misschien heeft het te lang in de zon gestaan," mompelde ik.
Het was de eerste keer dat ik met een boek met lege bladzijden werd geconfronteerd. Blank van voor naar achter.
Tot vorige week, toen ik om Joost weet welke reden plots zin kreeg om in Oude hemelkaarten te bladeren, op zoek naar enkele sterrenbeelden uit de dierenriem. Waarschijnlijk naar aanleiding van een artikel over astrologie waarin beweerd wordt dat de tekens van onze huidige horoscopen (nog steeds) gebaseerd zijn op sterrenconfiguraties die heden ten dage niet meer exact overeenkomen met hoe zij er in de oudheid uitzagen. Ik moet bekennen dat ik dat boek eerder nog nooit bekeken had.
Het was dan ook onwerkelijk om te merken dat er niets (meer?) in stond. Geen tekst, geen afdrukken van oude kaarten, niets. Alleen nog witte glanzende bladzijden. En dit was geen dummy, integendeel, ik had dit boek ooit uit dankbaarheid cadeau gekregen van mensen die het mij als afscheidgeschenk hadden gekocht. Het moet hen een fortuin hebben gekost want het was een zeldzame uitgave. En het waren niet het soort mensen die van practical jokes houden, daar ben ik absoluut van overtuigd.
Ik was danig in de war. Het kapitaal, Oude hemelkaarten, The Canterbury Tales, Van den vos Reinaert, Nexus, De gebroeders Karamazov, Reis rond de wereld in 80 dagen, Ivanhoe, ... allemaal boeken die ik "ooit" nog wel eens zou lezen, voor het "gat in mijn cultuur". Geen letter bleek er nog in te staan. Dat kon toch niet?
Ik had al wel gehoord van de problematiek van oud en houtvrij papier en de kans dat boeken na verloop van tijd desintegreren, maar dit moest iets anders zijn, want mijn boeken vallen niet uiteen, alleen is de tekst eruit verdwenen. Alle inkt lijkt opgelikt!
Tot vanochtend het raadsel zich vanzelf heeft opgelost. de dingen zijn vaak eenvoudiger dan men denkt!
Ik wilde iets checken in mijn oude exemplaar van Il decamerone uit 1921 - hoe Gilleta van Narbonne uiteindelijk de liefde van Bertrand van Roussillon won - maar diende tot mijn grote consternatie deze keer, opnieuw vast te stellen dat alle bladzijden leeg waren. Net toen ik uit frustratie (want hoe zit dat nu weer met Gilleta?) het boek met een harde klap weer in de kast wilde gooien hoorde ik plots een paniekerig stemmetje:
"Niet doen!"
"Marie? Ben jij dat?" vroeg ik, in de waan dat mijn vrouw vroeger thuis was,
"Marie..."
"Nee, hiero! Wij zijn het, lettervreters."
"Lettervreters?, Wat is dat nu weer?"
"Hier ben ik, Calisto, hier beneden, beneden aan de bladzijde. Wees asjeblieft voorzichtig met het dichtklappen van dit boek. Ik probeer Trebuchet binnenboord te houden."
"Calisto? Trebuchet?"
"Ja, wij zijn lettervreters. Wij voeden ons met boeken die geen kat meer leest. Wij vreten alle tekst op, van voor naar achter. Doe ons geen kwaad asjeblieft."
Maar kwaad doen ligt niet in mijn aard. Ik ben blij dat ik nu weet wat er met mijn boeken scheelt. Na veel vijven en zessen (uitstervende rassen, enz.) zijn wij overeengekomen dat zij mogen blijven wonen waar zij wonen, maar dat zij alleen nog die boeken leegvreten die ikzelf om een of andere reden nooit de moeite vond, zoals:
Laus stultitae, Utopia, Divina Comedia, Essais, Letters on Toleration, Nathan der Weise, Pamela or Virtue Rewarded, Canzoniere, Amadis de Gaula, El alcalde de Zalamea, Adam in ballingschap, Argenis, El Cid, De epistels van Fredman, The Complaint or Night Thoughts on Life, Death and Immortality, Die Wahlverwantschaften, Waverly or 't is Sixty Years Since, The Descent of Man, Das Leben Jesu kritisch bearbeitet, The Ring and the Book, Germinal, Germinie Lacerteux, David Copperfield, Mutiny on the Cain, ...
Neen, honger zullen zij bij mij niet direct lijden, die lettervreters! Het gat in mijn cultuur blijkt groter dan ik dacht. Op zolder staan nog een volledige Winkler Prins uit 1958, Negentien volledige jaargangen Reader’s Digest, en andere krakers zoals:
Ulysses, Murphy, Almayers Dwaasheid, Nostromo, The Bridge: a poem, Herinneringen uit het ondergrondse, The Hollow Men, The Waste Land, Hedda Gabler, Kleine Eyolf, The Princess Casamassima, Ubu Roi, Betrachtungen eines Unpolitischen, Gaston Eyskens: Kunstschilder, Les Plaisirs et les Jours, De Man zonder Eigenschappen, Dune, Bekentenissen van Zeno, …
En dan heb ik ook nog eens vier kratten vol Japanse literatuur, originele versies! Want ik zou die taal nog eens leren. Ook daar zullen de lettervreters een kluif aan hebben!
"Vind je dat nu niet vreemd? Dat is nu al het derde boek deze maand waarin geen tekst meer staat?"
"Ach, dat zijn die dummy’s die ik eens op de kop heb getikt. Tekst verdwijnt toch niet zomaar uit een boek."
"Kijk dan hier eens naar, Het Kapitaal, een van die "mijlpalen" die jij zo nodig hebben moest."
"Misschien heeft het te lang in de zon gestaan," mompelde ik.
Het was de eerste keer dat ik met een boek met lege bladzijden werd geconfronteerd. Blank van voor naar achter.
Tot vorige week, toen ik om Joost weet welke reden plots zin kreeg om in Oude hemelkaarten te bladeren, op zoek naar enkele sterrenbeelden uit de dierenriem. Waarschijnlijk naar aanleiding van een artikel over astrologie waarin beweerd wordt dat de tekens van onze huidige horoscopen (nog steeds) gebaseerd zijn op sterrenconfiguraties die heden ten dage niet meer exact overeenkomen met hoe zij er in de oudheid uitzagen. Ik moet bekennen dat ik dat boek eerder nog nooit bekeken had.
Het was dan ook onwerkelijk om te merken dat er niets (meer?) in stond. Geen tekst, geen afdrukken van oude kaarten, niets. Alleen nog witte glanzende bladzijden. En dit was geen dummy, integendeel, ik had dit boek ooit uit dankbaarheid cadeau gekregen van mensen die het mij als afscheidgeschenk hadden gekocht. Het moet hen een fortuin hebben gekost want het was een zeldzame uitgave. En het waren niet het soort mensen die van practical jokes houden, daar ben ik absoluut van overtuigd.
Ik was danig in de war. Het kapitaal, Oude hemelkaarten, The Canterbury Tales, Van den vos Reinaert, Nexus, De gebroeders Karamazov, Reis rond de wereld in 80 dagen, Ivanhoe, ... allemaal boeken die ik "ooit" nog wel eens zou lezen, voor het "gat in mijn cultuur". Geen letter bleek er nog in te staan. Dat kon toch niet?
Ik had al wel gehoord van de problematiek van oud en houtvrij papier en de kans dat boeken na verloop van tijd desintegreren, maar dit moest iets anders zijn, want mijn boeken vallen niet uiteen, alleen is de tekst eruit verdwenen. Alle inkt lijkt opgelikt!
Tot vanochtend het raadsel zich vanzelf heeft opgelost. de dingen zijn vaak eenvoudiger dan men denkt!
Ik wilde iets checken in mijn oude exemplaar van Il decamerone uit 1921 - hoe Gilleta van Narbonne uiteindelijk de liefde van Bertrand van Roussillon won - maar diende tot mijn grote consternatie deze keer, opnieuw vast te stellen dat alle bladzijden leeg waren. Net toen ik uit frustratie (want hoe zit dat nu weer met Gilleta?) het boek met een harde klap weer in de kast wilde gooien hoorde ik plots een paniekerig stemmetje:
"Niet doen!"
"Marie? Ben jij dat?" vroeg ik, in de waan dat mijn vrouw vroeger thuis was,
"Marie..."
"Nee, hiero! Wij zijn het, lettervreters."
"Lettervreters?, Wat is dat nu weer?"
"Hier ben ik, Calisto, hier beneden, beneden aan de bladzijde. Wees asjeblieft voorzichtig met het dichtklappen van dit boek. Ik probeer Trebuchet binnenboord te houden."
"Calisto? Trebuchet?"
"Ja, wij zijn lettervreters. Wij voeden ons met boeken die geen kat meer leest. Wij vreten alle tekst op, van voor naar achter. Doe ons geen kwaad asjeblieft."
Maar kwaad doen ligt niet in mijn aard. Ik ben blij dat ik nu weet wat er met mijn boeken scheelt. Na veel vijven en zessen (uitstervende rassen, enz.) zijn wij overeengekomen dat zij mogen blijven wonen waar zij wonen, maar dat zij alleen nog die boeken leegvreten die ikzelf om een of andere reden nooit de moeite vond, zoals:
Laus stultitae, Utopia, Divina Comedia, Essais, Letters on Toleration, Nathan der Weise, Pamela or Virtue Rewarded, Canzoniere, Amadis de Gaula, El alcalde de Zalamea, Adam in ballingschap, Argenis, El Cid, De epistels van Fredman, The Complaint or Night Thoughts on Life, Death and Immortality, Die Wahlverwantschaften, Waverly or 't is Sixty Years Since, The Descent of Man, Das Leben Jesu kritisch bearbeitet, The Ring and the Book, Germinal, Germinie Lacerteux, David Copperfield, Mutiny on the Cain, ...
Neen, honger zullen zij bij mij niet direct lijden, die lettervreters! Het gat in mijn cultuur blijkt groter dan ik dacht. Op zolder staan nog een volledige Winkler Prins uit 1958, Negentien volledige jaargangen Reader’s Digest, en andere krakers zoals:
Ulysses, Murphy, Almayers Dwaasheid, Nostromo, The Bridge: a poem, Herinneringen uit het ondergrondse, The Hollow Men, The Waste Land, Hedda Gabler, Kleine Eyolf, The Princess Casamassima, Ubu Roi, Betrachtungen eines Unpolitischen, Gaston Eyskens: Kunstschilder, Les Plaisirs et les Jours, De Man zonder Eigenschappen, Dune, Bekentenissen van Zeno, …
En dan heb ik ook nog eens vier kratten vol Japanse literatuur, originele versies! Want ik zou die taal nog eens leren. Ook daar zullen de lettervreters een kluif aan hebben!
zondag 4 november 2007
vrijdag 2 november 2007
De groeten
Er was eens een meisje dat met de dieren kon spreken. Uiteraard viel dat niet in goede aarde, dat kan je wel denken. Daarom zou men haar eens behandelen.
Maandenlang werd zij verpleegd met diepe gesprekken en medicatie, maar uiteindelijk liet men haar toch gaan.
"En?" vroeg de muis, die blij was haar weer te zien.
"Je hebt de groeten van de stadsmussen," antwoordde het meisje,
"zij maken het goed."
Abonneren op:
Posts (Atom)