Vroeger, vóór de tijd van e-mail en bloggen, toen ik nog jong en ongerept was, bestond er zoiets als het poëziealbum. Of kortweg: de poëzie.
Doorgaans betrof het kleine albums bestaande uit al dan niet voorbedrukt tekenpapier die vooral door meisjes, maar ook wel door gevoeligere jongetjes, werden gebruikt om door te geven aan hun beste vrienden en betere kameraadjes, om er een persoonlijke boodschap, gedicht of tekening in te zetten. Van hart tot hart. Een tastbaar bewijs van de vriendschap.
Bloemen verwelken, scheepjes vergaan, maar onze vriendschap ... was in die tijd een geaccepteerde passe-partout om je uit de slag te trekken als je minder aanleg had voor deze vorm van communicatie en toch door de pech werd getroffen dat iemand je haar/zijn poëzie waardig vond. Weigeren kon niet in die tijd. Een poëzie was heilig. Daar ging je even omzichtig en voorzichtig mee om als met je eigen elpees (ook wel geschreven als L.P.'s, of statiger, long-playings genaamd) . Je langspeelplaten dus. Nog zo een woord dat bij generatiegenoten een zalige glimlach van verstandhouding ontlokt.
Waar ik nu eigenlijk heen wil is dat er niet of geen verschil is tussen heel wat van de hedendaagse blogs en de poëziealbums van weleer. Je hoopt vriendjes te maken of vrienschappen te bevestigen en dat lukt zo nu en dan nog ook.
Af en toe voel je je ook wel eens bedrogen.
Hierbij roep ik René B. dan ook voor de laatste maal op:
"René, het wordt nu echt wel eens tijd dat je mij mijn poëzie teruggeeft!Tweeëndertig jaar is meer dan lang genoeg om een gedichtje te bedenken. Anders zijn wij geen vrienden meer."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten