Het lijkt erop dat meer en meer mannen weer een hoed gaan dragen. Die indruk heb ik toch. Het begon enkele jaren geleden. Toen zag ik zo nu en dan een dappere. Wel had ik toen het gevoel dat het "matuvu" aspect een grote rol speelde. Het ging toen vaak om Crocodile Dundee modellen die schril afstaken tegen het iele figuur van de man eronder. Nu begin ik iets meer variatie in de hoeden te onderscheiden. Zo lijkt het Sinatra-hoedje in opkomst.
Zoëven zag ik onder mijn raam een man met een hoed op. Kennelijk geen ervaren hoedendrager, want een korte windstoot deed zijn hoofddeksel opwippen en wegdwarrelen. Net naast een plas bleef hij liggen. Zichtbaar opgelucht raapte de man hem op. Een geluk bij een ongeluk.
Ik vraag mij af of mannenhoeden een symptoom zijn van een maatschappij die belang hecht aan normen en waarden, of van een maatschappij die iets heeft te verbergen? Of zoek ik het weer te ver?
woensdag 28 februari 2007
dinsdag 27 februari 2007
Venstercontrole
Nu de gluurdersbond, op basis van een eigen deontologische code, het gluren heeft beperkt tot ramen en kieren die een bepaalde breedte niet overschrijden, lijkt de commotie rond het illegaal gluren te gaan liggen. De na een breed maatschappelijk debat aanvaardde norm van 17,5 cm (uiterààrd te breed volgens de enen en te smal volgens de anderen) heeft zich in de praktijk zeer werkbaar bewezen.
De kern van het debat was dan ook begrijpelijk voor iedereen: waar eindigt het kijken en waar begint het gluren?
Bij 17,5 cm dus!
maandag 26 februari 2007
Mijn lijstjes
Hoogstwaarschijnlijk ben ik niet de enige, maar hoe dan ook: ik ben een lijstjesman.Noem het verstrooidheid, noem het vergeetachtigheid, noem het concentratieproblemen, of stress, maar feit is dat ik al heel lang niet meer optimaal kan functioneren zonder mijn to do list op zak. Anders vergeet ik gegarandeerd wel een of ander.
Aanvankelijk maakte ik mij zorgen over mijn afhankelijkheid van zulk een lijst. Is het wel normaal? Het begin van de aftakeling? Alzheimer? Maar al snel schoof ik dat soort gepieker opzij. Ik denk dat het een doodnormaal verschijnsel is. Als je bedenkt wat een mens tegenwoordig al niet allemaal moet onthouden.
Waar verblijven de kinderen deze week? Bij mijn moeder? Bij mijn ex? Bij Ingrid?
Wie komt er nu weer naar dat seminarie en wie bereidt het voor?
Afspraak maken met Unizo?
Wat is nu weer de PIN code van mijn nieuwe benzinekaart?
Verjaarsgeschenk voor mijn broer niet vergeten?
Bloemen kopen voor An?
Wie tegenwoordig alle wissewasjes kan onthouden zonder opschrijven lijkt mij eerder uitzondering dan regel. Ik kan het in elk geval niet.
Ik ken nog iemand die met lijstjes werkt, op een haast professionele manier zelfs: ingedeeld in categorieën (werk, privé, ...), subcategorieën, prioriteiten, subprioriteiten, enz... Met allerlei symbooltjes erbij die alleen voor haar betekenis hebben. Het oogt heel indrukwekkend.
Maar voor mij werkt zoiets niet. Ik ben het chronologische type, in volgorde, zoals de zaken zich aandienen en in volgorde van wat het langst op mijn lijst staat. Om de druk erop te houden verplicht ik mezelf bovendien om vijf items per dag af te werken.
Moet ik nog zeggen dat ook "blog aanvullen" bijna alle dagen op mijn lijst staat?
zondag 25 februari 2007
Politiek
Eerlijke politici moeten wij koesteren alsof het onze eigen kinderen zijn.
Nu is er de problematiek van de politici die zich op lijsten laten plaatsen, maar er eerlijk bij zeggen dat zij indien zij verkozen worden, dat mandaat niet zullen opnemen. Dat is toch eerlijk zeggen zij. De kiezer weet wat hij aan mij heeft.
Dat zal wel kloppen, maar gaat u maar eens solliciteren bij een werkgever en zeg op voorhand dat u, indien aangeworven, het werk niet zal doen. Dan bent u even eerlijk!
Maar kan je dat moreel wel maken?
Nu is er de problematiek van de politici die zich op lijsten laten plaatsen, maar er eerlijk bij zeggen dat zij indien zij verkozen worden, dat mandaat niet zullen opnemen. Dat is toch eerlijk zeggen zij. De kiezer weet wat hij aan mij heeft.
Dat zal wel kloppen, maar gaat u maar eens solliciteren bij een werkgever en zeg op voorhand dat u, indien aangeworven, het werk niet zal doen. Dan bent u even eerlijk!
Maar kan je dat moreel wel maken?
zaterdag 24 februari 2007
Terwijl de kinderen naar de scouts zijn (Quality Time)
- O schat, dat was zàààààlig! En je dieet, het gaat fantastisch.- Vleier.
vrijdag 23 februari 2007
Mijn verwachtingen
Eigenlijk heb ik mijn verwachtingen voor 2007 al heel wat bijgesteld.Mocht ik dit jaar nog eens het geluk proeven een coloradokever te vinden in mijn moestuin, dan zou mijn jaar al geslaagd zijn!
Al de rest is meegenomen.
donderdag 22 februari 2007
Batibouw
Is het de Brusselse lucht?
De collegialiteit van zijn paritaire vrienden?
Huiselijke spanningen?
Of gewoon de kaap van 40 die nadert?
Ik weet het niet, maar Pebo heeft mij weer eens in vertrouwen genomen inzake een oude droom: overspel!
Nu hij een prachtige firmawagen heeft en weer een nieuwe performante mobilofoon op het oog, rest hem nog slechts één uitdaging, overspel dus.
Niet dat het slecht gaat tussen hem en zijn vrouw, verre van, neen, hij beschouwd het eerder als een fase in zijn leven waar hij nu klaar voor is.
Ik kan voor de vuist weg wel een paar voor en tegens van een dergelijk avontuur bedenken, maar toen hij mij er zo tussen de bakstenen van Batibouw mee overviel kon ik slechts een eenvoudige raad bedenken:
“Doen jongen!”
(Misschien zet ik dan ook wel de stap. )
De collegialiteit van zijn paritaire vrienden?
Huiselijke spanningen?
Of gewoon de kaap van 40 die nadert?
Ik weet het niet, maar Pebo heeft mij weer eens in vertrouwen genomen inzake een oude droom: overspel!
Nu hij een prachtige firmawagen heeft en weer een nieuwe performante mobilofoon op het oog, rest hem nog slechts één uitdaging, overspel dus.
Niet dat het slecht gaat tussen hem en zijn vrouw, verre van, neen, hij beschouwd het eerder als een fase in zijn leven waar hij nu klaar voor is.
Ik kan voor de vuist weg wel een paar voor en tegens van een dergelijk avontuur bedenken, maar toen hij mij er zo tussen de bakstenen van Batibouw mee overviel kon ik slechts een eenvoudige raad bedenken:
“Doen jongen!”
(Misschien zet ik dan ook wel de stap. )
Het carnavalswippertje
Neen ik ben geen begeesterd vogelaar, maar ik wandel graag en op die manier was mij gisteren het geluk beschoren een zeer zeldzaam, tot voor kort uitgestorven gewaand vogeltje op te merken: het vlaams pimpelaartje.
Het vlaams pimpelaartje was vroeger in het winterseizoen in de Lage Landen een geregelde verschijning in de tuin, vooral als de mensen wat borrelnootjes in een zakje opgehangen hadden. Vlaamse pimpelaartjes hebben een iets of wat waggelende gang op hun twee pootjes en met hun fijne spichtige bekje weten zij feilloos de nootjes, één voor één, uit een schaaltje of zakje te pikken. Daar hebben andere vogels, die vaak heel wat onhandiger zijn, het nakijken bij. Ook drinken doen de vlaamse pimpelaartjes niet zoals andere vogels, daarvoor is hun bekje te poreus. Inderdaad, daarom hebben zij een zeer eigen techniek ontwikkeld waarmee zij, door gebruik te maken van in de natuur gevonden recipiënten, water of ander vocht kunnen opscheppen en opdrinken, haast op dezelfde manier als de mens dat doet!
Met zijn mutsvormige kruin en jeansblauwkleurige staart en vleugels die volks afsteken tegen zijn spillebeenachtige pootjes heeft het vlaams pimpelaartje een vrij onmiskenbaar verenpak. Mannetje en vrouwtje ogen vrijwel gelijk (vrouwtje vaak iets geblokter van lichaamsbouw en iets dikkere borstveren) en als zij in koppel verschijnen trippelt of vliegt het vrouwtje vaak voorop.
Jonge vlaamse pimpelaartjes ogen wat agressiever. Op de kop is hun muts wat feller van kleur en hun gezang klinkt ook heel wat scherper. Vooral 's nachts. Vandaar de uitdrukking "veel noten op hun zang". Vlaamse pimpelaartjes zijn met hun elf à twaalf centimeter (van snavelpunt tot staarteinde) iets kleiner dan hun noordelijke neven en nichten: de hollandse wallebakkertjes.
Waar het vlaams pimpelaartje tot in de jaren zeventig van vorige eeuw haast even talrijk en wijd verspreid was als de huismus lijkt hij in recente jaren haast uitgestorven. Slechts in de maand februari (de carnavalsperiode meer bepaald) laat hij zich soms nog eens zien. Vandaar ook de naam waarmee hij in Aalst en omstreken beter bekend is: het carnavalswippertje.
Vlaamse pimpelaartjes hebben geen natuurlijke vijanden. Hun verdwijnen uit het straatbeeld stelt de wetenschappers dan ook voor een raadsel al houdt men het wel voor mogelijk dat de soort zich stilaan heeft aangepast aan een fictief soort van bestaan, in tegenstelling tot veel andere soorten die het hebben moeten afleggen tegen het steeds dieper ingrijpen van de mens in het milieu.
Het vlaams pimpelaartje was vroeger in het winterseizoen in de Lage Landen een geregelde verschijning in de tuin, vooral als de mensen wat borrelnootjes in een zakje opgehangen hadden. Vlaamse pimpelaartjes hebben een iets of wat waggelende gang op hun twee pootjes en met hun fijne spichtige bekje weten zij feilloos de nootjes, één voor één, uit een schaaltje of zakje te pikken. Daar hebben andere vogels, die vaak heel wat onhandiger zijn, het nakijken bij. Ook drinken doen de vlaamse pimpelaartjes niet zoals andere vogels, daarvoor is hun bekje te poreus. Inderdaad, daarom hebben zij een zeer eigen techniek ontwikkeld waarmee zij, door gebruik te maken van in de natuur gevonden recipiënten, water of ander vocht kunnen opscheppen en opdrinken, haast op dezelfde manier als de mens dat doet!
Met zijn mutsvormige kruin en jeansblauwkleurige staart en vleugels die volks afsteken tegen zijn spillebeenachtige pootjes heeft het vlaams pimpelaartje een vrij onmiskenbaar verenpak. Mannetje en vrouwtje ogen vrijwel gelijk (vrouwtje vaak iets geblokter van lichaamsbouw en iets dikkere borstveren) en als zij in koppel verschijnen trippelt of vliegt het vrouwtje vaak voorop.
Jonge vlaamse pimpelaartjes ogen wat agressiever. Op de kop is hun muts wat feller van kleur en hun gezang klinkt ook heel wat scherper. Vooral 's nachts. Vandaar de uitdrukking "veel noten op hun zang". Vlaamse pimpelaartjes zijn met hun elf à twaalf centimeter (van snavelpunt tot staarteinde) iets kleiner dan hun noordelijke neven en nichten: de hollandse wallebakkertjes.
Waar het vlaams pimpelaartje tot in de jaren zeventig van vorige eeuw haast even talrijk en wijd verspreid was als de huismus lijkt hij in recente jaren haast uitgestorven. Slechts in de maand februari (de carnavalsperiode meer bepaald) laat hij zich soms nog eens zien. Vandaar ook de naam waarmee hij in Aalst en omstreken beter bekend is: het carnavalswippertje.Vlaamse pimpelaartjes hebben geen natuurlijke vijanden. Hun verdwijnen uit het straatbeeld stelt de wetenschappers dan ook voor een raadsel al houdt men het wel voor mogelijk dat de soort zich stilaan heeft aangepast aan een fictief soort van bestaan, in tegenstelling tot veel andere soorten die het hebben moeten afleggen tegen het steeds dieper ingrijpen van de mens in het milieu.
woensdag 21 februari 2007
Tampman
- Kijk mama, daar is die man van vorige week weer... Tampman?- Inderdaad, maak je maar geen zorgen lieverd. Tampman komt mama blij maken. Speel jij even alleen verder?
- Ja hoor, in mijn kamer, en kom je me roepen als Tampman weer weg is?
- Ja hoor. Dan bakken we pannenkoeken met stroop.
dinsdag 20 februari 2007
Beroemdheden
Ik weet niet hoe u met ze omgaat. Waarschijnlijk heel uitbundig en familiair, maar ik niet. Telkens ik in de buurt kom te staan van iemand die ik om een of andere reden meen te herkennen overvalt mij een soort zenuwachtige schroomvalligheid die zich al snel uit in één wens: mezelf uit de voeten maken.
De beroemde zij of hij zit vast niet te wachten op een blijk van herkenning door mij, denk ik dan. Of gun die vrouw of man toch ook eens een moment van privacy, is ook een gedachte die mij op die momenten dikwijls door het hoofd schiet.
Zo niet mijn vrouw! Bijna waren wij nooit getrouwd geraakt doordat zij, nu al wel een behoorlijk aantal jaartjes geleden, aan de overkant van de straat Wilfried Martens meende te herkennen (ikzelf herken haast nooit iemand, en als ik meen toch enige gelijkenis te zien dan denk ik alras dat ik mij wel zal vergissen). Prompt stevende zij erop af, dwars door het voorbij zoevende verkeer van de Belliardstraat. Het duurde op en al 15 seconden.
"Meneer Martens, wat ben ik verheugd u in levende lijve te zien. U ziet er goed uit!" sprak zij hem joviaal aan.
Even meende ik paniek in 's mans ogen te zien. Zich afvragende wat hem nu overkwam. Wat hij antwoordde weet ik niet meer en mijn vrouw ook niet. Maar het was hèm, ten tijde van een of andere regeringscrisis.
Daarna duurde het nog wel een vol kwartier voor mijn vrouw, toen nog mijn vriendin zoals u inmiddels hebt begrepen, weer aan mijn kant van de Belliardstraat was teruggekeerd.
De beroemde zij of hij zit vast niet te wachten op een blijk van herkenning door mij, denk ik dan. Of gun die vrouw of man toch ook eens een moment van privacy, is ook een gedachte die mij op die momenten dikwijls door het hoofd schiet.
Zo niet mijn vrouw! Bijna waren wij nooit getrouwd geraakt doordat zij, nu al wel een behoorlijk aantal jaartjes geleden, aan de overkant van de straat Wilfried Martens meende te herkennen (ikzelf herken haast nooit iemand, en als ik meen toch enige gelijkenis te zien dan denk ik alras dat ik mij wel zal vergissen). Prompt stevende zij erop af, dwars door het voorbij zoevende verkeer van de Belliardstraat. Het duurde op en al 15 seconden.
"Meneer Martens, wat ben ik verheugd u in levende lijve te zien. U ziet er goed uit!" sprak zij hem joviaal aan.
Even meende ik paniek in 's mans ogen te zien. Zich afvragende wat hem nu overkwam. Wat hij antwoordde weet ik niet meer en mijn vrouw ook niet. Maar het was hèm, ten tijde van een of andere regeringscrisis.
Daarna duurde het nog wel een vol kwartier voor mijn vrouw, toen nog mijn vriendin zoals u inmiddels hebt begrepen, weer aan mijn kant van de Belliardstraat was teruggekeerd.
maandag 19 februari 2007
Vroeger
Vroeger, in de ouwe tijd, hadden de mensen slechts één communicatiemiddel om elkander te informeren: het kinderlied.
Het is dank zij dat medium dat ik veel heb geleerd over Holland.
Eerst en vooral dat er een huis staat:
In Holland staat een huis,
Dat huis staat er wel degelijk, want de boodschap werd twee maal herhaald:
In Holland staat een huis,
en om helemaal zeker te zijn nog een derde maal, met een affirmatief:
In Holland staat een huis, jaja!
En dan, u gelooft het waarschijnlijk niet, maar ik raad u aan hiervoor eens naar een performante mediatheek te gaan, werd bovendien meegedeeld van wie dat huis was:
van J. Tingela,
Een iets of wat vreemde naam voor ons Vlamingen en daarom werd die ook op Vlaamse wijze herhaald:
Tingela, hopsasa
Schitterend niet waar? Op dezelfde manier leerde ik dat Scheveningen een centrum van mosselmannen is en dat de Jordaan door Amsterdam stroomt.
Het is dank zij dat medium dat ik veel heb geleerd over Holland.
Eerst en vooral dat er een huis staat:
In Holland staat een huis,
Dat huis staat er wel degelijk, want de boodschap werd twee maal herhaald:
In Holland staat een huis,
en om helemaal zeker te zijn nog een derde maal, met een affirmatief:
In Holland staat een huis, jaja!
En dan, u gelooft het waarschijnlijk niet, maar ik raad u aan hiervoor eens naar een performante mediatheek te gaan, werd bovendien meegedeeld van wie dat huis was:
van J. Tingela,
Een iets of wat vreemde naam voor ons Vlamingen en daarom werd die ook op Vlaamse wijze herhaald:
Tingela, hopsasa
Schitterend niet waar? Op dezelfde manier leerde ik dat Scheveningen een centrum van mosselmannen is en dat de Jordaan door Amsterdam stroomt.
zondag 18 februari 2007
Mijn Parafix
Gisteren was mijn moeder jarig.Als "geschenk" hebben we haar zolder opgeruimd. Wat we daar allemaal hebben teruggevonden, je houdt het niet voor mogelijk!
Een cursus Lingala, onze oude Jouef racebaan, drie jokari's, ...
Maar ook mijn eigenste eigen parafix! Afgekeken van Postbus X. Met dit wapen kon ik het metabolisme van mijn vrienden zo wijzigen dat zij binnen de kortste keren inwendig smolten.
Dank zij dit wapen heb ik in tal van avonturen Hugoke, het misdadig brein van de bende van de "Weerstandslaan" uitgeschakeld, die er bijna vandoor was met onze geheime dagboeken (d.w.z. een aantal Kuifje-albums waarvan we hadden afgesproken dat die als geheim dagboek dienden).
(Eigenlijk heb ik maar twee keer met de Parafix gespeeld. Want kort na die zomer werd Hugoke ziek en we hebben hem nooit meer terug gezien. Hij overleed enkele maanden later aan kanker. Een tijdje dacht ik zelfs dat het aan mijn Parafix lag.)
vrijdag 16 februari 2007
An streelt Jan
- Oh An, wat voelt dat fijn als jij mij dáár streelt. Het groeit enorm!
- Je ego bedoel je?
donderdag 15 februari 2007
Multiple choice
Wat was vandaag toch weer een
A -
1) heerlijke
2) vermoeiende
3) saaie
dag.
Vanmorgen in zeven haasten een vorming voorbereid en slechts even met Pebo en het diensthoofd kunnen praten over
B -
1) de boomhut
2) ontwikkelingshulp
3) vrouwenemancipatie
maar Pebo moest al vlug weg want hij had een
C -
1) vergadering
2) verkeersongeluk
3) afspraak om een nier af te staan.
De rest van de dag stond ik er dus alleen voor.
Gelukkig was het
D -
1) slecht
2) goed
3) zonnig
weer.
Dat helpt altijd wanneer ik in een sombere stemming ben. En dat ben ik, nu in de laatste twee weken twee van de beste blogs die ik ken het voor bekeken hielden.
(De oplossingen:
)
A -
1) heerlijke
2) vermoeiende
3) saaie
dag.
Vanmorgen in zeven haasten een vorming voorbereid en slechts even met Pebo en het diensthoofd kunnen praten over
B -
1) de boomhut
2) ontwikkelingshulp
3) vrouwenemancipatie
maar Pebo moest al vlug weg want hij had een
C -
1) vergadering
2) verkeersongeluk
3) afspraak om een nier af te staan.
De rest van de dag stond ik er dus alleen voor.
Gelukkig was het
D -
1) slecht
2) goed
3) zonnig
weer.
Dat helpt altijd wanneer ik in een sombere stemming ben. En dat ben ik, nu in de laatste twee weken twee van de beste blogs die ik ken het voor bekeken hielden.
(De oplossingen:
)
woensdag 14 februari 2007
Over de figuratieve wolkenfotografie
Wie zo af en toe deze blog bezoekt heeft zich misschien laten meeslepen in de misvatting dat wolkenfotografie figuratief hoort te zijn. Niets is minder waar, veel hangt af van het oogmerk van de fotograaf. Zo laten meteorologen zich doorgaans weinig gelegen aan het al dan niet figuratief zijn van de foto's die zij beroepshalve gebruiken, in de landschapsfotografie is de aanwezigheid van wolken eerder een esthetisch element, maar beslist geen figuratieve must, enz.
Zelf ga ik als wolkenfotograaf inderdaad meestal op zoek naar een figuratieve meerwaarde, maar om te bewijzen dat dit niet per cé hoeft publiceer ik hierbij deze foto:
(Al zou het mij niet verbazen dat sommige aandachtige lezers menen een sportwagen coupé te herkennen.)
Indien de jacht naar figuratieve wolkenformaties niet altijd succes oplevert (het hangt er inderdaad van af hoe hoog men de lat legt), dan zijn er subdisciplines die aan het schier onmogelijke grenzen. In dit verband denk ik steevast aan Iljitsch Profitskoj, een oude studiemaat van mij, die zich specialiseert in cyrillische formaties. T.t.z. wolkenformaties in de vorm van letters uit het cyrillisch alfabet. Iljitsch is nu al drieëntwintig jaar actief als adept van de cyrillische wolkenformatiefotografie maar moet tot zijn spijt nog steeds erkennen geen enkele foto te hebben genomen die aan zijn eigen strenge criteria beantwoordt.
Mocht u over een dergelijke foto beschikken, of toevallig een aan de normen beantwoordende wolkenformatie zien passeren, laat het ons dan weten. Het zou het ultieme bewijs zijn dat niet altijd de aanhouder, maar soms gewoonweg de gelukzak wint.
Zelf ga ik als wolkenfotograaf inderdaad meestal op zoek naar een figuratieve meerwaarde, maar om te bewijzen dat dit niet per cé hoeft publiceer ik hierbij deze foto:
(Al zou het mij niet verbazen dat sommige aandachtige lezers menen een sportwagen coupé te herkennen.)Indien de jacht naar figuratieve wolkenformaties niet altijd succes oplevert (het hangt er inderdaad van af hoe hoog men de lat legt), dan zijn er subdisciplines die aan het schier onmogelijke grenzen. In dit verband denk ik steevast aan Iljitsch Profitskoj, een oude studiemaat van mij, die zich specialiseert in cyrillische formaties. T.t.z. wolkenformaties in de vorm van letters uit het cyrillisch alfabet. Iljitsch is nu al drieëntwintig jaar actief als adept van de cyrillische wolkenformatiefotografie maar moet tot zijn spijt nog steeds erkennen geen enkele foto te hebben genomen die aan zijn eigen strenge criteria beantwoordt.
Mocht u over een dergelijke foto beschikken, of toevallig een aan de normen beantwoordende wolkenformatie zien passeren, laat het ons dan weten. Het zou het ultieme bewijs zijn dat niet altijd de aanhouder, maar soms gewoonweg de gelukzak wint.
dinsdag 13 februari 2007
De struisvogelranch van Nederokkerzeel
Niettegenstaande het performante GPS - systeem waarover Hugo beschikte bevonden we ons om een of andere onverklaarbare reden te midden van een struisvogelranch. De bedoeling was om van het Middelheim in Antwerpen naar de Leeuw van Waterloo te marcheren en volgens onze gegevens bevonden wij ons op het grondgebied van Nederokkerzeel. Op struisvogels waren wij echter in het geheel niet voorzien.
"Wat nu?" fluisterde Inge, de bangelijkste van ons gevieren.
"Hier," maande ik mijn kompanen aan, "wrijf je in met dit struisvogelvet. Ze mogen ons onder geen enkel beding opmerken."
Ik ben gelukkig altijd op allerlei potentieel gevaarlijke situaties voorbereid en heb dus steeds een king size tube struisvogelvet op zak.
"Zijn ze gevaarlijk?" vroeg Inge weer.
"Natuurlijk. Heb je die kwaaie koppen al eens goed bekeken? En ze lopen ook honderd per uur sneller dan een mens."
"Hoeveel van die beesten zitten hier eigenlijk?"
Voorzichtig ging ik op mijn rugzak staan om poolshoogte te nemen.
"Honderden." constateerde ik.
"Wat nu?" vroeg mijn vrouw, die de dingen meestal van de praktische kant bekijkt.
"Er zit niet veel anders op dan te wachten tot de zon opkomt, denk ik. Dan komen de ranchers de struisvogels voederen en kunnen zij ons ontzetten."
"Kunnen we geen vuurtje maken?" stelde Hugo voor, "om ze op een afstand te houden en ons te warmen."
"Dat risico mogen we niet nemen," besliste ik, "ik heb eens gelezen dat een bepaalde soort opgehitst raakt door vuur en dan bijzonder aggresief wordt. Het is niet duidelijk om welke soort het hier gaat, maar ik heb geen zin om mijn schedel te laten splijten door een van die bekken."
Eindelijk waren we allemaal ingesmeerd en kwam het er nog slechts op aan zo weinig mogelijk bruusk te bewegen.
Meer om mijn tochtgenoten bezig te houden dan dat het werkelijk nut had beval ik hen om een greppel te graven waarin we de nacht zouden doorbrengen. Ondertussen sloop ik de nacht in om een struisvogelei te roven dat we, met het bamboepijpje dat ik ook altijd op zak heb voor noodgevallen, om beurten leegzogen. Een gemiddeld struisvogelei kan al gauw acht volwassenen voeden. Lekker was het niet, maar we moesten het ermee doen.
Daarna stonden wij voor een lange slapeloze nacht, ontelbare malen gestoord door het geritsel van rondkuierende struisvogels die ons, gelukkig maar, niet konden ruiken.
"Wat nu?" fluisterde Inge, de bangelijkste van ons gevieren.
"Hier," maande ik mijn kompanen aan, "wrijf je in met dit struisvogelvet. Ze mogen ons onder geen enkel beding opmerken."
Ik ben gelukkig altijd op allerlei potentieel gevaarlijke situaties voorbereid en heb dus steeds een king size tube struisvogelvet op zak.
"Zijn ze gevaarlijk?" vroeg Inge weer.
"Natuurlijk. Heb je die kwaaie koppen al eens goed bekeken? En ze lopen ook honderd per uur sneller dan een mens."
"Hoeveel van die beesten zitten hier eigenlijk?"
Voorzichtig ging ik op mijn rugzak staan om poolshoogte te nemen.
"Honderden." constateerde ik.
"Wat nu?" vroeg mijn vrouw, die de dingen meestal van de praktische kant bekijkt.
"Er zit niet veel anders op dan te wachten tot de zon opkomt, denk ik. Dan komen de ranchers de struisvogels voederen en kunnen zij ons ontzetten."
"Kunnen we geen vuurtje maken?" stelde Hugo voor, "om ze op een afstand te houden en ons te warmen."
"Dat risico mogen we niet nemen," besliste ik, "ik heb eens gelezen dat een bepaalde soort opgehitst raakt door vuur en dan bijzonder aggresief wordt. Het is niet duidelijk om welke soort het hier gaat, maar ik heb geen zin om mijn schedel te laten splijten door een van die bekken."
Eindelijk waren we allemaal ingesmeerd en kwam het er nog slechts op aan zo weinig mogelijk bruusk te bewegen.
Meer om mijn tochtgenoten bezig te houden dan dat het werkelijk nut had beval ik hen om een greppel te graven waarin we de nacht zouden doorbrengen. Ondertussen sloop ik de nacht in om een struisvogelei te roven dat we, met het bamboepijpje dat ik ook altijd op zak heb voor noodgevallen, om beurten leegzogen. Een gemiddeld struisvogelei kan al gauw acht volwassenen voeden. Lekker was het niet, maar we moesten het ermee doen.
Daarna stonden wij voor een lange slapeloze nacht, ontelbare malen gestoord door het geritsel van rondkuierende struisvogels die ons, gelukkig maar, niet konden ruiken.
maandag 12 februari 2007
Een goede stoel
Een goede stoel is de basis van solide arbeid.
Tot die conclusie kwam ik toen ik enige dagen geleden op een moment van afwezigheid van mijn chef eens op zijn stoel ging zitten.
Het eerste wat mij opviel was het wijdse zicht en overzicht waarvan mijn chef dagelijks kan genieten vanop die plek.
Het tweede wat opviel was het comfort. De zachte, maar stevige steun in de onderrug en de ruime bewegingsvrijheid tussen de armleuningen. Functioneel design in de ware zin van het woord.
Een goede stoel leidt automatisch tot het leveren van goed werk, zo mocht ik ondervinden.
Net toen ik aanstalten maakte om het bureau van mijn chef te verlaten dook er een jonge man op die zonder kloppen het vertrek binnenstapte met de mededeling dat "het voor die vacante betrekking was."
"Jonge man," sprak ik met de authoriteit die de stoel mij verleende, "volgens mij komt u hier onaangekondigd binnenlopen, want anders zou mijn chef zeker aanwezig zijn. Ik verzoek u met aandrang een afspraak te maken bij de secretaresse, daarna kijken we wel verder."
Hiermee gaf ik plotsklaps blijk van een daadkracht en een toekomstvisie die ik vanuit mijn eigen stoel nog nooit heb ten toon gespreid.
Ik benijd mijn chef om zijn stoel.
Tot die conclusie kwam ik toen ik enige dagen geleden op een moment van afwezigheid van mijn chef eens op zijn stoel ging zitten.
Het eerste wat mij opviel was het wijdse zicht en overzicht waarvan mijn chef dagelijks kan genieten vanop die plek.
Het tweede wat opviel was het comfort. De zachte, maar stevige steun in de onderrug en de ruime bewegingsvrijheid tussen de armleuningen. Functioneel design in de ware zin van het woord.
Een goede stoel leidt automatisch tot het leveren van goed werk, zo mocht ik ondervinden.
Net toen ik aanstalten maakte om het bureau van mijn chef te verlaten dook er een jonge man op die zonder kloppen het vertrek binnenstapte met de mededeling dat "het voor die vacante betrekking was."
"Jonge man," sprak ik met de authoriteit die de stoel mij verleende, "volgens mij komt u hier onaangekondigd binnenlopen, want anders zou mijn chef zeker aanwezig zijn. Ik verzoek u met aandrang een afspraak te maken bij de secretaresse, daarna kijken we wel verder."
Hiermee gaf ik plotsklaps blijk van een daadkracht en een toekomstvisie die ik vanuit mijn eigen stoel nog nooit heb ten toon gespreid.
Ik benijd mijn chef om zijn stoel.
zondag 11 februari 2007
Vladimir Poetin
Op het moment dat Vladimir Poetin, een man van wie ik geneigd ben te geloven dat hij achter tal van liquidaties en laakbare gebeurtenissen zit, de schuld van alle onbehagen in de wereld op de V.S. steekt, maakt in ons eigenste Vlaanderen Will Tura bekend dat hij zoetjes aan wil afbouwen.
Op ons eigen niveau beslisten wij om gevulde tomaat en rijst te eten en vragen wij ons voor de zoveelste keer af wat onze kinderen later nog allemaal te wachten staat en hoe zij zich daarop kunnen voorbereiden.
Op ons eigen niveau beslisten wij om gevulde tomaat en rijst te eten en vragen wij ons voor de zoveelste keer af wat onze kinderen later nog allemaal te wachten staat en hoe zij zich daarop kunnen voorbereiden.
Het leven is niets dan wiskunde (of op zijn minst eenvoudige rekenkunde).
Drievoudige
tweespalt verbrak voorgoed hun
eenheid en verstandhouding.
tweespalt verbrak voorgoed hun
eenheid en verstandhouding.
zaterdag 10 februari 2007
Het Dynamisch Duo
Soms houden wij het niet meer vol, Pebo en ik. Door dadendrang gedreven begeven wij ons dan naar de meest selecte plaatsen, storten wij ons in de hachelijkste ondernemingen. Zo ook gisteren mengden wij ons tussen het volk in De Schelp, alwaar ons de scherpste inzichten en de meest voortvarende plannen werden uitgelegd.
U zal er dra meer van horen, want wij kochten het boek!
Het Boek!
U dient dit plechtig uit te spreken.
Het boek wordt de basis van een dadenplan, een blauwdruk op basis waarvan gehandeld zal worden. Gehandeld met kennis van zaken.
Alleen wie handelt met kennis van zaken brengt het tot lid van het Dynamisch Duo.
(Zolang we slechts met twee zijn blijven wij een duo. Vandaar de huidige naam, dat begrijpt u wel.)
U zal er dra meer van horen, want wij kochten het boek!
Het Boek!
U dient dit plechtig uit te spreken.
Het boek wordt de basis van een dadenplan, een blauwdruk op basis waarvan gehandeld zal worden. Gehandeld met kennis van zaken.
Alleen wie handelt met kennis van zaken brengt het tot lid van het Dynamisch Duo.
(Zolang we slechts met twee zijn blijven wij een duo. Vandaar de huidige naam, dat begrijpt u wel.)
Bill Bex: zijn laatste avontuur.
Op 10 februari 1957, krék op zijn eenentwintigste verjaardig, ontsluierde de onverschrokken Bill Bex het ultieme geheim van de vrouwelijke psyche. Volslagen blindheid en onomkeerbare impotentie werden ter plekke zijn deel.Wie kent hem nog?
vrijdag 9 februari 2007
Kapper Candel in Zaventem
Het wordt tijd dat ik nog eens naar kapper Candel ga. Trouwe lezers zullen al wel weten dat ik de man mateloos bewonder.Ik vraag mij wel één ding meer en meer af: zou kapper Candel ook gekscheren?
Ik heb het hem nog nooit zien doen, maar ik vertrouw hem voldoende om het met mij eens uit te proberen.
donderdag 8 februari 2007
Bloemen verwelken
Vroeger, vóór de tijd van e-mail en bloggen, toen ik nog jong en ongerept was, bestond er zoiets als het poëziealbum. Of kortweg: de poëzie.
Doorgaans betrof het kleine albums bestaande uit al dan niet voorbedrukt tekenpapier die vooral door meisjes, maar ook wel door gevoeligere jongetjes, werden gebruikt om door te geven aan hun beste vrienden en betere kameraadjes, om er een persoonlijke boodschap, gedicht of tekening in te zetten. Van hart tot hart. Een tastbaar bewijs van de vriendschap.
Bloemen verwelken, scheepjes vergaan, maar onze vriendschap ... was in die tijd een geaccepteerde passe-partout om je uit de slag te trekken als je minder aanleg had voor deze vorm van communicatie en toch door de pech werd getroffen dat iemand je haar/zijn poëzie waardig vond. Weigeren kon niet in die tijd. Een poëzie was heilig. Daar ging je even omzichtig en voorzichtig mee om als met je eigen elpees (ook wel geschreven als L.P.'s, of statiger, long-playings genaamd) . Je langspeelplaten dus. Nog zo een woord dat bij generatiegenoten een zalige glimlach van verstandhouding ontlokt.
Waar ik nu eigenlijk heen wil is dat er niet of geen verschil is tussen heel wat van de hedendaagse blogs en de poëziealbums van weleer. Je hoopt vriendjes te maken of vrienschappen te bevestigen en dat lukt zo nu en dan nog ook.
Af en toe voel je je ook wel eens bedrogen.
Hierbij roep ik René B. dan ook voor de laatste maal op:
"René, het wordt nu echt wel eens tijd dat je mij mijn poëzie teruggeeft!Tweeëndertig jaar is meer dan lang genoeg om een gedichtje te bedenken. Anders zijn wij geen vrienden meer."
Doorgaans betrof het kleine albums bestaande uit al dan niet voorbedrukt tekenpapier die vooral door meisjes, maar ook wel door gevoeligere jongetjes, werden gebruikt om door te geven aan hun beste vrienden en betere kameraadjes, om er een persoonlijke boodschap, gedicht of tekening in te zetten. Van hart tot hart. Een tastbaar bewijs van de vriendschap.
Bloemen verwelken, scheepjes vergaan, maar onze vriendschap ... was in die tijd een geaccepteerde passe-partout om je uit de slag te trekken als je minder aanleg had voor deze vorm van communicatie en toch door de pech werd getroffen dat iemand je haar/zijn poëzie waardig vond. Weigeren kon niet in die tijd. Een poëzie was heilig. Daar ging je even omzichtig en voorzichtig mee om als met je eigen elpees (ook wel geschreven als L.P.'s, of statiger, long-playings genaamd) . Je langspeelplaten dus. Nog zo een woord dat bij generatiegenoten een zalige glimlach van verstandhouding ontlokt.
Waar ik nu eigenlijk heen wil is dat er niet of geen verschil is tussen heel wat van de hedendaagse blogs en de poëziealbums van weleer. Je hoopt vriendjes te maken of vrienschappen te bevestigen en dat lukt zo nu en dan nog ook.
Af en toe voel je je ook wel eens bedrogen.
Hierbij roep ik René B. dan ook voor de laatste maal op:
"René, het wordt nu echt wel eens tijd dat je mij mijn poëzie teruggeeft!Tweeëndertig jaar is meer dan lang genoeg om een gedichtje te bedenken. Anders zijn wij geen vrienden meer."
woensdag 7 februari 2007
Een nieuwe job!
Het is officieel. Ik heb een nieuwe job. Nog nooit heb ik met zoveel belangstelling naar een voice mail berichtje geluisterd als zoëven:
"Hallo, het is hier Sabine. We hebben je laatste interview geëvalueerd en zijn tot het besluit gekomen dat jij de geknipte kandidaat bent voor de job. Laat ons weten wanneer je effectief kunt beginnen. Tot binnenkort!"
Leuk. Alleen, ik heb de afgelopen zeven jaar nergens gesolliciteerd en ik ken al helemaal geen Sabine die mij zou kunnen of willen aanwerven. Sabine zal in haar haast om het goede nieuws te melden een verkeerd GSM nummer hebben ingetoetst denk ik. Bovendien blijkt Sabine een van die professionele meiden te zijn die vindt dat haar GSM - nummer, een toestel dat zij toch voor beroepsdoeleinden gebruikt, geheim hoort te zijn.
Benieuwd wanneer de aangeworvene zich zal melden bij Sabine. Ik vrees dat dit een relatie is die gedoemd is te mislukken.
"Hallo, het is hier Sabine. We hebben je laatste interview geëvalueerd en zijn tot het besluit gekomen dat jij de geknipte kandidaat bent voor de job. Laat ons weten wanneer je effectief kunt beginnen. Tot binnenkort!"
Leuk. Alleen, ik heb de afgelopen zeven jaar nergens gesolliciteerd en ik ken al helemaal geen Sabine die mij zou kunnen of willen aanwerven. Sabine zal in haar haast om het goede nieuws te melden een verkeerd GSM nummer hebben ingetoetst denk ik. Bovendien blijkt Sabine een van die professionele meiden te zijn die vindt dat haar GSM - nummer, een toestel dat zij toch voor beroepsdoeleinden gebruikt, geheim hoort te zijn.
Benieuwd wanneer de aangeworvene zich zal melden bij Sabine. Ik vrees dat dit een relatie is die gedoemd is te mislukken.
Detective
Beroepshalve heb ik de laatste tijd een en ander aan de hand met detectives en aangezien ik een van die weinige mannen ben die wél aan meerdere dingen tegelijk kan denken herinnerde ik mij vanochtend ook ineens dat ik mij ooit eens heb afgevraagd, in een tijd dat ik het woord detective nog exotisch vond klinken, hoe ik de betekenis ervan kon onthouden:
"Detect dief" was mijn eenvoudige oplossing!
(merk op hoe het bovenstaande in feite uit slechts één zin bestaat)
"Detect dief" was mijn eenvoudige oplossing!
(merk op hoe het bovenstaande in feite uit slechts één zin bestaat)
Voor een goed begrip
Als ik het goed begrijp zit het als volgt in elkaar:
Mannen kunnen slechts aan één ding tegelijk denken,
en dat is aan seks.
Mannen kunnen slechts aan één ding tegelijk denken,
en dat is aan seks.
Jan en Ingrid
- Yes Sir, I can Boogie, Boogie-Woogie All Night Long!
- Een beetje bescheidenheid hé Jan, het was hooguit een kwartiertje.
- Een beetje bescheidenheid hé Jan, het was hooguit een kwartiertje.
dinsdag 6 februari 2007
Steen
Nog niet zo lang geleden zag ik een man een steen verleggen in een rivier.
Een nogal dwaze bezigheid als u het mij vraagt, maar ieder zijn meug.
Toen hij weg was heb ik hem wel netjes teruggelegd.
Je weet nooit welke invloed dit anders kan hebben op het milieu.
Verleggen van een rivierbedding?
Zo ben ik en hij zal er wel niet om malen denk ik.
Een nogal dwaze bezigheid als u het mij vraagt, maar ieder zijn meug.
Toen hij weg was heb ik hem wel netjes teruggelegd.
Je weet nooit welke invloed dit anders kan hebben op het milieu.
Verleggen van een rivierbedding?
Zo ben ik en hij zal er wel niet om malen denk ik.
maandag 5 februari 2007
Afspreken
- Hoe laat kan jij?
- Maakt niet uit, beslis jij maar.
- Woensdag dan, om twee uur?
- Ai, dat valt wat moeilijk. Ik heb dan een individueel dossier. Daar kan ik moeilijk onder uit.
- Okee, zeg jij dan maar hoe laat.
- Neen hoor, ik laat het helemaal aan jou over.
- Ja, in de voormiddag dan, om tien uur.
- Is dat niet wat vroeg? Ik kom over Antwerpen.
- Over Antwerpen? Maar laten we dan afspreken in het filiaal. Dat is op een paar minuten lopen van mijn kantoor.
- In Antwerpen zeg je? Dan riskeer ik wel te laat te komen voor mijn andere afspraak om elf uur dertig.
- Beslis jij dan wanneer je kan.
- Donderdag om negen uur dertig in Deurne.
- In Deurne?
- Maakt niet uit, beslis jij maar.
- Woensdag dan, om twee uur?
- Ai, dat valt wat moeilijk. Ik heb dan een individueel dossier. Daar kan ik moeilijk onder uit.
- Okee, zeg jij dan maar hoe laat.
- Neen hoor, ik laat het helemaal aan jou over.
- Ja, in de voormiddag dan, om tien uur.
- Is dat niet wat vroeg? Ik kom over Antwerpen.
- Over Antwerpen? Maar laten we dan afspreken in het filiaal. Dat is op een paar minuten lopen van mijn kantoor.
- In Antwerpen zeg je? Dan riskeer ik wel te laat te komen voor mijn andere afspraak om elf uur dertig.
- Beslis jij dan wanneer je kan.
- Donderdag om negen uur dertig in Deurne.
- In Deurne?
zondag 4 februari 2007
Ik ben heilig
Als ik iemand pijn doe dan is dat altijd per ongeluk.
De mensen begrijpen ook niet dat ik heilig ben en behandelen mij dus niet navenant:
Hoe meer ik hen help hoe meer zij van mij eisen.
Dat is toch niet redelijk?
Het is niet makkelijk om heilig te zijn.
Ik krijg het ook niet aan mijn vrouw uitgelegd.
'Je bent een goede man,' zegt zij.
Maar dat is het niet, ik ben heilig.
'Je moet meer aan jezelf denken,' zegt zij soms ook.
Maar aan zich zelf denken kan een heilige niet.
Een heilige kan niet alles.
Waarom zou hij?
Dat kan u toch ook niet.
De mensen begrijpen ook niet dat ik heilig ben en behandelen mij dus niet navenant:
Hoe meer ik hen help hoe meer zij van mij eisen.
Dat is toch niet redelijk?
Het is niet makkelijk om heilig te zijn.
Ik krijg het ook niet aan mijn vrouw uitgelegd.
'Je bent een goede man,' zegt zij.
Maar dat is het niet, ik ben heilig.
'Je moet meer aan jezelf denken,' zegt zij soms ook.
Maar aan zich zelf denken kan een heilige niet.
Een heilige kan niet alles.
Waarom zou hij?
Dat kan u toch ook niet.
zaterdag 3 februari 2007
De buren zijn al terug (a.k.a. Wij zijn laat opgestaan)
- Kijk Johannes, de buren zijn al terug terwijl wij pas vertrekken.
vrijdag 2 februari 2007
Wat gebeurt er toch?
De laatste weken ben ik echt mezelf niet meer. U zal het wel gemerkt hebben aan mijn gepruts met de templates van deze blog.Het is ook niet normaal dat ik nu al vier weken rondzeul met Stikken van Chuck Palahniuk in mijn boekentas. Het zou over een seksverslaafde gaan. Gewoonlijk laat ik dat niet aan mijn neus voorbij gaan.
Speerpuntig
- En? Hoe verliep dat tweede sollicitatiegesprek?
- Mmm..., nu ja, ik weet het niet. Ik denk dat ik haar toch maar niet aanwerf.
- Waarom? Op de foto was zij toch de knapste?
- Ja, dat wel, maar zij heeft speerpuntvingers.
- Oei, inderdaad, dat kunnen we niet hebben in die functie.
- Mmm..., nu ja, ik weet het niet. Ik denk dat ik haar toch maar niet aanwerf.
- Waarom? Op de foto was zij toch de knapste?
- Ja, dat wel, maar zij heeft speerpuntvingers.
- Oei, inderdaad, dat kunnen we niet hebben in die functie.
donderdag 1 februari 2007
Van man tot man (de rubriek van Oom Floris)
Beste Floris,
Ik ben nu drie jaar getrouwd. Toen wij trouwden was mijn vrouw beeldschoon, maar ik heb de indruk dat zij de laatste maanden begint te verleppen. Toch zie ik haar nog graag. Tot nu toe gaat alles goed. Ook op seksueel vlak. Zij doet alles wat ik vraag.
Maar gisteren waren wij op een feestje bij vrienden van haar en daar was een of andere bankier met wie zij het nogal goed leek te vinden. Eigenlijk vlogen de vonken ervan af. Zij bleef maar rond die vent hangen. Gelukkig had ik niks gedronken, dus ik heb zeker niks misdaan. Gewoon gezegd dat hij nergens op moet rekenen omdat Sabrina van mij is. Anders zou ik hem wel weten te vinden. Ik herhaal, meer is er niet gebeurd, maar toch speelt het nog door mijn hoofd. Ergens ben ik er niet gerust in en ik weet niet waar die vent woont. Ook niet hoe hij heet en gisteren was Sabrina twee uur te laat thuis. Gaan fitnessen zei ze. Dat zou natuurlijk kunnen omdat ik haar gezegd had dat ze iets aan die uitzakkingen moest doen, maar ik vindt het toch wel "toevallig" als u begrijpt wat ik bedoel.
Hebt U ervaring met dergelijke zaken? Wat kan ik het beste doen? Hoe kan ik me "verdedigen"? Ik ben zeker niet jaloers maar wel een tikkeltje impulsief en in zo'n situatie is dat niet goed natuurlijk.
Bedankt voor uw hopelijk eerlijk antwoord.
(van Sven V. uit Kalken)
Beste Sven,
Ik geloof niet dat je je veel zorgen moet maken, want je hebt jullie relatie blijkbaar goed in de hand als ik het zo lees. Jij bent niet het typische geval van 'ieder zijn vrijheid' om het cru te zeggen. Dat is goed.
Drie jaar is tegenwoordig inderdaad een cruciale periode in huwelijken, maar geef toe, als andere mannen nog belang stellen in je vrouw, dan wil dat zeggen dat je er nog voor de dag mee kunt komen. Positief toch? En wees eerlijk, welke man zou niet in je plaats willen zijn? Het geeft je gewoon een ontzettende boost, het zindert vierentwintig uur later blijkbaar nog na! Natuurlijk moet je wel opletten dat het niet uit de hand loopt, maar je lijkt mij wel een kerel die dat voor elkaar heeft.
Misschien moet je je vrouw langs je neus weg vertellen, als een soort veiligheid die je inbouwt, dat je je huwelijk uiterst serieus neemt en dat je dat oprecht zal verdedigen, tegen wie ook die er tussen jou en haar komt. Dat zal ze zeker graag horen, dat geeft immers zekerheid. Als je die man nog eens ziet, zeg hem dat dan ook, terwijl je even je vingerkootjes hoorbaar laat knakken. Ook hij zal het wel begrijpen en twee keer nadenken voor hij dan iets in zijn hoofd haalt, want daar vrees je blijkbaar wat voor? Als je dan daarna aan je vrouw kan zeggen dat het geregeld is kan zij ook gerust zijn dat je niks dom hebt gedaan. Een win-winsituatie dus !
Neen Sven, ik denk dat jij je geen zorgen hoeft te maken. Gewoon jezelf blijven!
Je raadgever,
Floris
Ik ben nu drie jaar getrouwd. Toen wij trouwden was mijn vrouw beeldschoon, maar ik heb de indruk dat zij de laatste maanden begint te verleppen. Toch zie ik haar nog graag. Tot nu toe gaat alles goed. Ook op seksueel vlak. Zij doet alles wat ik vraag.
Maar gisteren waren wij op een feestje bij vrienden van haar en daar was een of andere bankier met wie zij het nogal goed leek te vinden. Eigenlijk vlogen de vonken ervan af. Zij bleef maar rond die vent hangen. Gelukkig had ik niks gedronken, dus ik heb zeker niks misdaan. Gewoon gezegd dat hij nergens op moet rekenen omdat Sabrina van mij is. Anders zou ik hem wel weten te vinden. Ik herhaal, meer is er niet gebeurd, maar toch speelt het nog door mijn hoofd. Ergens ben ik er niet gerust in en ik weet niet waar die vent woont. Ook niet hoe hij heet en gisteren was Sabrina twee uur te laat thuis. Gaan fitnessen zei ze. Dat zou natuurlijk kunnen omdat ik haar gezegd had dat ze iets aan die uitzakkingen moest doen, maar ik vindt het toch wel "toevallig" als u begrijpt wat ik bedoel.
Hebt U ervaring met dergelijke zaken? Wat kan ik het beste doen? Hoe kan ik me "verdedigen"? Ik ben zeker niet jaloers maar wel een tikkeltje impulsief en in zo'n situatie is dat niet goed natuurlijk.
Bedankt voor uw hopelijk eerlijk antwoord.
(van Sven V. uit Kalken)
Beste Sven,Ik geloof niet dat je je veel zorgen moet maken, want je hebt jullie relatie blijkbaar goed in de hand als ik het zo lees. Jij bent niet het typische geval van 'ieder zijn vrijheid' om het cru te zeggen. Dat is goed.
Drie jaar is tegenwoordig inderdaad een cruciale periode in huwelijken, maar geef toe, als andere mannen nog belang stellen in je vrouw, dan wil dat zeggen dat je er nog voor de dag mee kunt komen. Positief toch? En wees eerlijk, welke man zou niet in je plaats willen zijn? Het geeft je gewoon een ontzettende boost, het zindert vierentwintig uur later blijkbaar nog na! Natuurlijk moet je wel opletten dat het niet uit de hand loopt, maar je lijkt mij wel een kerel die dat voor elkaar heeft.
Misschien moet je je vrouw langs je neus weg vertellen, als een soort veiligheid die je inbouwt, dat je je huwelijk uiterst serieus neemt en dat je dat oprecht zal verdedigen, tegen wie ook die er tussen jou en haar komt. Dat zal ze zeker graag horen, dat geeft immers zekerheid. Als je die man nog eens ziet, zeg hem dat dan ook, terwijl je even je vingerkootjes hoorbaar laat knakken. Ook hij zal het wel begrijpen en twee keer nadenken voor hij dan iets in zijn hoofd haalt, want daar vrees je blijkbaar wat voor? Als je dan daarna aan je vrouw kan zeggen dat het geregeld is kan zij ook gerust zijn dat je niks dom hebt gedaan. Een win-winsituatie dus !
Neen Sven, ik denk dat jij je geen zorgen hoeft te maken. Gewoon jezelf blijven!
Je raadgever,
Floris
Abonneren op:
Posts (Atom)