Beu

Shit!

Ik ben Bruce Springsteen beu. Echt beu.
Al meer dan een jaar.

Rover

Roverhulpje.
Straatrover.
Juwelenrover.

Ik heb het allemaal geprobeerd!

Nu ben ik tijdrover.
En zie, ik stal zoëven een paar seconden van uw tijd.
Ik ben goed in mijn stiel.

Croissants zijn geen koeken

- De croissants?
Op de bijeenkomst van de peperkoeken mannen viel een akelige stilte.

"Wat nu?" vroegen zij zich af.
"Wij zullen moeten overleggen met de koffiekoeken."
"Met de koffiekoeken?"
"Ja. En met de krakelingen, de lange vingers en de speculazen ook."
"Juist. Dat zal wel volstaan om de meerderheid te halen."
"Goed gezien. Croissants zijn geen koeken en dat moet zo blijven!"

Daarmee was de akelige stilte voorbij en zongen zij hun peperkoekenlied.

De koning van een goed land

Heel alleen, in het midden van de troonzaal van zijn paleis lag een dode koning. Morsdood, in het donker van de nacht, met zijn witte ogen naar het plafond gericht.

Maar zie, daar in de hoek links, waar het volk altijd staat als er koninklijke gunsten uitgedeeld worden, schijnt een weifelend lichtje van onder de plint. Lichtschijnsel vanuit het keukentje van een kleine paleismuizenfamilie.

- Hun koning is dood.
- Ja, je hebt gelijk. Hij riekt anders.
Zeiden zij tot elkaar.

- Wat nu?
Vroeg de jongste.

- Er komt een groot feest.
- Een groot feest?
- Jazeker, met broodjes kaas en met broodjes hesp. Daar zullen wij het wel drie dagen en drie nachten mee kunnen stellen.
- Wij allemaal?
- Zeker! Zelfs de jongstgeborenen.
- En wat gebeurd er met hém?
Vroeg de jongste weer, wijzend in de richting van de plek waar de dode koning lag.

- Zijn volk zal hem in een donkere kamer wegstoppen.
- Waarom?
- Om rustig weg te rotten.
- Dat is goed voor onze neven, de ratten. Kunnen zij ook smullen.
- Juist, wij leven in een goed land.
- Precies. Wij leven echt in een goed land.

Eenvoudig

Hoewel het leven heel eenvoudig hoort te zijn slaag ik er niet in een rechte lijn te trekken. Een eenvoudig recht lijntje. Altijd bibber ik.
Als het me dan eens echt lukt dan is het per ongeluk.
En dan bibber ik ook.

Een oceaan

Wat zitten mensen toch raar in elkaar. Ze zien alleen wat hen goed uitkomt. Van de rest zwijgen ze. Neem nu Pebo. Wat een praatjes had hij toen hij zag dat ik op mijn blog toegaf dat hij een lengte heen en weer meer had gezwommen. Dat moest en zou iedereen horen. Vooral ons diensthoofd. Maar over de bowling? Daar spreekt hij niet over! En dat voor een maatschappelijk zo belangrijk man die neutrale en evenwichtige oordelen hoort te vellen. Ik zou bijna foei zeggen. Neen, Pebo, in zwemtermen uitgedrukt lag jij een oceaan achter, en geen armtierige lengte.

Nogmaals wordt bevestigd dat mensen niet objectief kunnen spreken over zichzelf. Tegenslagen, ongeluk, het kunnen inschatten van gebeurtenissen, bedoelingen van mensen. Telkens komt het eigen ik er goed of vergoelijkend uit.

Het leven is leerzaam. Wat fijn dat ik het zo goed doorgrond.

Aap

- Ach kindje, trek het je niet aan. Ja, je aap is verdronken, maar gelukkig is er je vader nog.

De hand van God!

Jajààà! Ze bestaat en ik heb ze gefotografeerd: de hand van God!

Hij was aan het werk boven Vlaanderen op 21 januari 2007.

Misschien heeft Hij wel iemand met stomheid geslagen aan de andere kant van ons dorp. Of voorzichtig tot zich genomen.

Handleiding voor wie het meent

Als u het meent, sla dan uw arm om zijn nek, in de richting van de pijl. Hij zal zich plots veel zekerder voelen. Stel daarna pas uw wetten.

Waarschuwing voor de ongeoefende lezers

Een gure maar gunstige wind bracht mij op de hoogte van het feit dat mijn twee broers, die ik al jaren niet meer heb gezien, zich elk voor zich uitgeven voor Blogbaas. Trouwe lezers laten zich natuurlijk niet foppen, maar voor beginners in de blogbazerij is er deze foto:



U merkt het, er is een groot verschil!

Yes Sir, I speak English!

Vertaal:
"I hear a voice in the distance."
Vertaling:
"Ik hoor een voois in de distels."

(met dank aan Danny Van Campenhout, een jeugdvriend)

Eigen lijf

Ziezo.

Ik werk weer aan de kathedraal die "Eigen Lijf" heet. Het vermageren is ingezet. De sport krijgt na weken van vadsig tafelen weer een vaste plaats in mijn drukke bestaan. Mijn leven krijgt weer zin.

Gisteren zijn Pebo en ik opnieuw gaan zwemmen. Ik heb het rustig aan gedaan. Pebo kliefde als vanouds als een hamerhaai door het water. Hoe doet hij het toch? Hij mag dan nog een jongen van de buiten zijn, kent zijn lichaam dan geen limieten? Ik zou het nog gaan geloven. 75 lengten perste hij er zomaar eventjes uit. En dat slechts een uurtje na een zware maaltijd met een vooraanstaand bouwondernemer. Neen, dan ben ik met mijn 73 lengten zwaar in gebreke gebleven. Terwijl ik daarenboven ook nog twee uur mentale voorbereiding van Pebo kreeg.

Pet af voor Pebo!

Zoon

Wat zijn wij trots op onze zoon!
Zestien jaar geleden vonden wij hem aan de Leie
in een mandje tussen het riet.
En kijk nu hoe intelligent, mooi en sociaal hij wel is.
Hij zal beslist goed voor ons zorgen op onze oude dag.
Wij schonken hem het mandje om hem daaraan te herinneren.

Paringdrift

Leuk geprobeerd, maar niet fotografische weergaven van wolkenformaties kunnen wij niet opnemen in de galerij van wolkenfoto's van 't Vliegend Eiland.

Paringdrift voldoet aan veel criteria, maar is spijtig genoeg niet fotografisch en wordt daarom niet weerhouden.

Jan en Ingrid en het been van An

- Ingrid, ik heb het been van An mogen aanraken. Heel eventjes maar, maar het mocht van haar.
- Wat?
- Maak je geen zorgen Ingrid, jouw linkerbeen is malser.

Ik ben een winnaar!

Dit alleen maar om de puntjes op de i te zetten.

Collega's, vergeet het niet:

OP 19 JANUARI JL. WAS IK WINNAAR VAN DE BOWLINGWEDSTRIJD!

En niet zomaar met een ietsiepietsie verschil, neen.


JULLIE WERDEN VERPLETTERD!!!

ingeblikt
afgedroogd
vernederd
tot pulp herleid
afgemaakt

Of jullie gaan toch niet beweren dat jullie een off-day hadden?

J.

Als J. vroeger in de spiegel keek zag hij nooit iets bijzonder.

Tot hij het op een dag wél zag:
zijn leven speelde zich helemaal af in zijn hoofd.

Al zijn ware liefdes.
Al zijn successen.
Zelfs zijn verdriet.

Wat zeg je daarvan?

An en Jan

- Kijk Jan, heb ik geen mooi been?
- Ja An, heel mooi! Mag ik er eens aankomen?
- Ja, heel even. Je mag er je hand op leggen. Omdat je het zo mooi vindt.

De doden van Duffel

Vanmiddag reed ik met mijn schoonvader, een kenner van de streek, langs een kerkhof in Duffel.

- Hier liggen vooral doden.

wees hij priemend naar links met zijn wijsvinger.

Wie ben ik om hem tegen te spreken?

Maan

Het schijnt dat men de maan geen trap kan geven.
Toch blijf ik het graag proberen.

De boomhut

Vroeger speelden wij in onze boomhut.
Dat kan niet meer.
En de boomhutsfeer?
Die is niet meer.

Jan en Ingrid smeren boterhammen

- Ach malle Jan, laat dat nou. We moeten boterhammen smeren.voor de kinderen.
- Ja Ingrid.

De schuld van God

Ik krijg zo nu en dan het verwijt dat ik een vunzige geest heb. Maar wie zou mij op dat soort gedachten brengen? Ik zal het U onmiddellijk zeggen:

God zelf!

Met dien verstande dat hij de vrouw niet heeft geschapen uit de rib van Adam, wat een belachelijk idee, maar wel uit zijn oksel. Waarvan hier het sprekend bewijs!

Van de beren die broodjes smeren

- Ach malle Bolle, laat dat nou. We moeten broodjes smeren.
- Ja Bimba.

Het betreden van de peeskamer

Het valt niet mee om waardig de peeskamer binnen te schrijden met vier hunkerende wachtenden achter zich.

Etiquette

Dank zij de goede opvoeding die mijn ouders mij gaven wist ik feilloos en haast instinctief welke hand ik moest geven toen ik Stijn "het logisch denkend" konijn ontmoette.

- U bent werkelijk een zeer goed opgevoed jongmens,

complimenteerde hij mij en tegelijkertijd dus ook mijn ouders.

- Dat verdient een onderhoudend gesprek.

Waarna hij mij zijn inzichten in de vrouwelijke psyche toelichtte.
Een les die mij mijn hele verdere leven van nut is geweest.

De week van de eerlijkheid

Laat ik het zelf maar doen vooraleer iemand anders de daad bij het woord voert:

"Hierbij roep ik de week van 15 januari tot 21 januari uit tot week van de eerlijkheid."

Mensen, één weekje maar, dat moet toch wel lukken? Probeer het eens, laat ik hier zelf het goede voorbeeld geven.

Hier gaan we:

- Ja, ik geef toe dat ik eergisteren door het rode licht ben gereden.
- Ja, ik ben negenentwintig jaar geleden heel lomp geweest tegen Vera M. Ik heb het mezelf nooit vergeven.
- Neen, ik heb geen oogje op onze secretaresse.
- Ja, ik hou niet van katten. Wel van honden.
- Neen, ik heb geen oom in Amerika.
- Ja, ik weet met wie mijn vrouwelijke collega slaapt en het is niet met mij.
- Neen, ik heb nog nooit een opera gecomponeerd zoals ik wijs maakte aan de lerares Frans.

Ziezo, dat is van mijn hart.

Carrière

De sfeer op kantoor de laatste weken laat zich eenvoudig samenvatten in één woord: moorddadig. Vooral nadat uitlekte dat Martine Fevreuille het bed deelt met twee bazen om zo te verkrijgen waar zij op basis van haar professionele kwaliteiten recht meent te hebben.
Anderzijds kreeg ook Thomas Broeckx een tegenslag te verwerken. Net toen, via zijn connecties bij Elzevier, zijn boekje Dienstchef worden in tien stappen op de markt kwam, verscheen bij De Standaert Uitgeverij (toch wel de betere uitgevers in het genre) Hoe wordt ik chef op zeven dagen: een feilloos stappenplan van Olivier Casanova, onze dienstchef. Of beter gezegd, voormalige dienstchef, want vorige week werd hij gepromoveerd tot, inderdaad, het zal wel geen toeval zijn, chef.
Wij begrijpen helaas niet op basis waarvan en zullen dus zijn boekje moeten kopen. Collega Thomas, die hoopte een forse zakcent bij te verdienen met zijn Dienstchef worden... is er het hart van in. Tegen de reclamemolen van De Standaert valt niet op te tornen. Ook Martine voelt zich nu genomen, maar met haar diverse talenten kan zij natuurlijk veel makkelijker van beroep veranderen.

(Bovenstaand tekstje kwam tot stand op basis van een kort verhaaltje van Murakami Haruki dat ik op een feilloze manier transponeerde naar de situatie die zich kan voordoen in haast elk kantoor van de modale Vlaamse onderneming of instelling)

Een zwaar weekend

Mijn zoon is op legale manier in bezit gekomen van Civilization III. Dat wordt een zwaar weekend voor mij, want hij moet toch studeren!

Merk tevens op hoe de hemel zich leent voor wolkenfotografie, in tegenstelling met wat we de laatste tijd in real life meemaken.

Het Einde

Het lijk van Jonas Men, gereputeerd vogelaar, werd in verregaande staat van ontbinding gevonden aan de rand van een open laar in het Zoniënwoud.
Wat hem precies overkwam is niet geheel duidelijk maar er zijn aanwijzingen dat hij Het Einde heeft zien naderen.

Omgekeerde kraanvogel.

Een blog bijhouden is echt geen grote kunst. Belangrijk is alleen dat u er uw geestelijk evenwicht bij bewaart.

Een van de oefeningen die in mijn geval zeer wel helpen is de omgekeerde kraanvogel. Om redenen die evident zijn laat deze stand toe dat creatieve ideeën zomaar naar de hersenen stromen. Belangrijk is dat het hoofd bedekt blijft. Op die manier voorkomt u verdamping.

Pret toner

Op ons kantoor staat een oud en aftandsfotocopieerapparaat dat best nog wel functioneert op momenten dat een en ander niet zo dringend is. Er is echter één system alert waar ik kop nog staart aan krijgt:



Veel pret heeft het apparaat namelijk nog niet getoond.

Indruk maken

- Kijk eens hoe ver mijn tepels van elkaar staan!

J., de koeienfluisteraar

Als J. begint te fluisteren
dan komen de koeien luisteren!

Bruut!!!

- Pas toch op bruut, mijn nagels zijn pas gelakt.

Wie zal ik van kant maken?

Wees maar gerust, het is geen voornemen van mij. Integendeel!

Maar gisteravond bedacht ik ineens wat het zou zijn mocht ik een wapen bezitten.
Eens die mogelijkheid onder ogen gezien kwam ik op de voor mij evidente existentiële vraag:

"Als je je familie en gezinsleden, of vrienden, zou willen doodschieten, in welke volgorde zou je dat dan doen?"

Als dat geen pertinente vraag is!

Maar weet u, ik kan met grote opluchting verklaren dat ik niet de minste neiging koester om wie dan ook dood te schieten. Noch familie, noch vrienden, noch collega's. Zelfs geen vijanden!

Die conclusie beviel mij zeer.

Toen ik een paar maanden geleden een gelijkaardige oefening deed, maar dan met de vraag wie ik als maitresse zou willen, toen bleek ik veel minder vroom. Althans in gedachten.

Mijn nieuwe hobby

Ik heb het er nog niet over gehad, maar al vier maanden beoefen ik een nieuwe hobby: de wolkenfotografie.

Als kleine jongen kon ik tijdens de zomervakanties (wat hadden we toen toch altijd goed weer!) uren op mijn rug liggen in het gras en omhoog kijken naar de wolken. Die hadden in die tijd ook de meest fantastische vormen. Een aap met vijf armen, het profiel van Bob Dylan, de negende van Beethoven, een konijn met steeds langer wordende oren. Dat zijn de de meest onschuldige beelden die ik mij nu nog herinner.

Maar die dingen wil ik nu dus digitaal vereeuwigen om u te bewijzen dat ik niet zomaar een dromer ben!

Het lot zit mij echter vreselijk tegen. Het enige vereeuwigenswaard in vier maanden tijd is bijgaande foto. Ik laat het maar aan uw fantasie over om te zien wat ik erin zie!



Dit is geen prijsvraag en er is dus ook geen prijs aan verbonden.

Oplichting

Sinds het einde van de jaren veertig van de vorige eeuw, de Koreaanse oorlog was nog niet begonnen, werk ik als taxichauffeur in New York. Behalve brave burgers en notoire gangsters, geniet ik op die manier de eer om soms een beroemdheid te vervoeren. Ike Eisenhower, Frank Sinatra, Paul Simon, Woody Allen, Ban Ki-Moon.

Zelfs de Duivel heb ik ooit vervoerd.

"Lower Eastside," gebood hij. De rest van de rit sprak hij geen woord meer.

Tot hij moest betalen. Hij had geen gepast geld en hij gaf mij een biljet van 1000 dollar. Veel te veel. Ik kon niet weergeven.

"Geeft niks," suste hij, "jij bent de eerste die geen vragen stelde over mijn bokkenpoten. Het is een bijzonder biljet, telkens je een klant oplicht zal het in waarde verdubbelen. Zodra je een fortuin hebt verzameld schenk je dit biljet maar aan religieus doel. De tegenwaarde zal dan op je rekening gestort worden door mijn diensten."

Het leek simpel, maar ik ben een vrome man en was er niet gerust in. Dezelfde middag, de nieuwsgierigheid was inderdaad sterker dan mezelf, lichtte ik een klant op door een vier keer zo lange weg naar Brooklyn Bridge te nemen dan noodzakelijk. Ja hoor, dat geld uit de hel bleek ineens 2000 dollar waard. Toch nam ik mij voor om na deze ene keer, nooit meer klanten te bedriegen.

Tot een maand een of twee geleden mijn vrouw zwaar ziek werd en ik voor enorme hospitaalrekeningen op moet draaien.

Nu blijkt dat veel mensen een draagbaar GPS systeem hebben en zich niet meer simpel in de luren laten leggen. Met dat apparaat kennen zij de weg beter dan ik en bij elke mislukte oplichtingpoging neemt de waarde van het biljet met de helft af! Ik herinner mij echt niet dat de Duivel dat erbij had gezegd.

De conclusie ligt voor de hand: Garmin, TomTom: het zijn waarlijk Hemelse uitvindingen.

Ziektebeelden van onze tijd: conclusionisme

De uit de Amerika overgewaaide obsessieve dwang om overal en overhaast de verkeerde conclusie uit te trekken. Let op, als u nu denkt dat dit een kritiek op de Verenigde Staten is, dan bent u waarschijnlijk reeds besmet!

7 voortreffelijke voornemens

1. attenter zijn voor collega's
2. wekelijks de toiletten en de badkamer reinigen. Mijn vrouw doet al genoeg andere dingen in huis. Daarenboven ook zo vlug mogelijk een maandelijkse klus bedenken.
3. meer (literaire) boeken lezen
4. mijn talenkennis bijspijkeren
5. duidelijker afspraken maken met mijn kinderen (in beide richtingen)
6. vermageren en mager blijven!
7. (ultra-geheim)

Van Blogbaas voor zijn lezers:

Laat ons allen
2007
met succes
overleven !!!