Daarvoor begeef ik mij tussen rotspartijen waar het water tot schouderhoogte komt en waar ik mij dan roerloos stil houd (Het is een techniek die ik, als ik mij niet vergis, heb opgeraapt van Old Shatterhand). Na verloop van tijd, zelden meer dan vijf minuten, zie ik ze al komen. Kleinere, maar ook grotere vissen. Langs de rotswanden, tussen mijn benen. Zààààlig!
Neen, ik maak ze niet aan het schrikken of zo. Per slot van rekening ben ik de gast in hun biotoop en niet omgekeerd.
Eens heb ik het zo vier uur en een kwart volgehouden. Dat werd eveneens mijn persoonlijk record, want de rest van die vakantie bracht ik door in de kliniek van Tortosa alwaar ik verzocht werd voor een zonneslag en brandwonden tot de derde graad op mijn schouders.
Onvergetelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten