Welhaast vierendertig jaren lang beleefden Moria en Mario Coppens samen wat
zij hun 'visueel poweem' noemden, een dichtvorm waarin de dichter(s) zijn
werk niet opschrijft maar visueel laat rijmen met de reële realiteit – ja, zo
duidde men in die jaren o.a. het eigen interieur. Maar aan hun
samenwerking kwam echter een einde toen bleek dat Moria
dacht dat ze een minnedicht vertolkte en Mario plots
beweerde dat het al die tijd een haikoe was.
Sedertdien hebben ze geen echt woord
meer met elkaar gesproken en geen
van beide dichters wil of kan
toegeven dat hij of zij zich
heeft vergist in de
gedeelde poëzie.
Al was het maar
in een visueel,
puntgaaf
bijna,
puntdicht.
Wat jammer toch!
?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten