Nu dacht ik werkelijk dat ik geschaduwd werd door een voor-jou-spreekster. Uiteraard. Dus keerde ik ineens terug op mijn stappen en sprak haar aan.
“Waarom volg jij mij?” (Ik zag geen reden om haar met u aan te spreken.)
“Ik volg u helemaal niet,” antwoordde zij, "ik ben een zichzelf respecterende vrouw en onderweg, naar huis op dit moment.”
“O, neem me dan niet kwalijk.”
“Hebt u iets op uw geweten? Of ergens spijt van?”
"Ik? Helemaal niet. Zeker niet op mijn geweten. Of spijt,” antwoordde ik.
“Ik werd anders nog nooit voor een voor-jou-spreekster gehouden weet u.”
“Sorry, dat was een verkeerde gevolgtrekking.”
“Dus u zit toch met iets?”
“Nee… het was een ingeving.”
“Een gevolgtrekking zei u toch?”
“Ja, dat bedoel ik.”
"Ik weet zeker dat u iets op uw geweten hebt, of spijt.”
“Nee, ik heb niets op mijn geweten waarover ik het met u zou moeten hebben! En ook geen spijt. Hou op en laat mij met rust.”
“Ik denk nu echt dat u iets op uw geweten hebt hoor, en dat het u achtervolgt.”
“Hou op ik wil het er niet over hebben, zeker niet met u.”
“Toch lijkt u mij een gewetensvol man.”
“Ook daar vergis je je, ik ben presentator van een reality show en onderweg naar mijn werk, mag dat?”
“”Toch lijkt u mij een gewetensvol man. Misschien lijdt u wel aan wroeging! Waarom komt u daar niet voor uit?”
“Nee.”
“Ja.”
“Nee.”
“Ja.”
“Nee.”
“Ja.”
Op die manier kwamen we voor de deur van mijn kantoor te staan.
“Nu wil ik u helemaal leren kennen. Waarom vraagt u mij niet uit?”
“O, met veel genoegen,” gaf ik toe.
“Tot vanmiddag dan, bij La vie continue à partir d’ici!”
(Ik zocht meteen op waar dat wel kon zijn. Ik vond zowel een tandarts als een restaurant op hetzelfde adres)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten