Op zoek naar zijn ware zelf begaf jonker Erwin zich steeds dieper in de krochten van zijn ziel. Zijn secondanten, op veilige afstand, net nog dicht genoeg om bij te lichten, zagen hem zich mompelend buigen over iets wat zij later geen van beiden adequaat konden beschrijven, maar "wat beslist de oorzaak was van zijn onmenselijk schreien vandaag de dag", onthouden zich van verder commentaar, tenzij:
“Sedertdien kennen wij hem als een ander mens en begrijpen wij elkaar zonder nog een woord te spreken."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten