De zwevende paters waren aangekomen. Ze waren met z’n drieën en zweefden op gezette momenten.
Drie zwevende paters? Jazeker. Normaal vormden zij een kwartet, maar om familiale redenen had één zich verontschuldigd.
“Wij doen dit met oog op het welzijn van de mensheid,” zei de jongste, die duidelijk de betere zwever was.
“Ja, dat lag wel in de lijn der mogelijkheden,” merkte ik op.
“Wat had u anders gedacht?” probeerde hij.
Aangezien ik gewaarschuwd was om niet met hen in een theologisch dispuut te verzeilen stelde ik een tegenvraag:
“En helpt het?"
“Het is nog vroeg om dat nu al te kunnen zeggen, maar we moeten wel volhouden uiteraard."
Daarna zweefden zij een vol kwartier op wel één meter hoogte, waarna zij een voor een neerdaalden op een geïmproviseerd podium.
“Misschien moeten jullie ook een mensenoffer brengen,” opperde ik, “dat zorgt voor nòg meer betrokkenheid."
“Betrokkenheid?"
Betrokkenheid is iets waar ik de laatste tijd veel heil in zie.
Maar voor ik dit kon toelichten werden zij door onze lokale cultuurfunctionaris meegetroond naar het restaurant waar zij in gezelschap van lokale notabelen op een avondmaal werden getrakteerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten