De compensatie

(Illustratie: Gideon Näf)

Wat de Alonso’s aan artistieke creativiteit misten werd ruimschoots gecompenseerd door hun inzet en wezenlijk familiaal plezier.

De blijde boodschap

Hoewel welbespraakt en zéér enthousiast uitgedragen, werd de blijde boodschap over een nòg socialere, nòg liberalere partij zeer wantrouwend onthaald; er was de afgelopen jaren dan al heel veel gebeurd.

De dag was gekomen

Ineens vond vader toch dat de dag was gekomen dat de kinderen mochten weten dat mama geen ogen had en dat er voortaan alleen nog God zou zijn om alles te zien!

Politico

Aan zijn kwispelen konden wij zien dat Politico, ons hondje, de situatie niet ernstig inschatte en vooral gevlast was op zijn beloning op korte termijn.

Een aforisme van oom Floris

Het spreekt vanzelf dat de rijken als de dood zijn voor het feit dat geld de armen zal veranderen. Het heeft hen zelf ook veranderd!

Poppe

Poppe behoorde tot het slag jonge mannen dat geloofde dat de keuze van het instrument iets uitdrukt over de vorm en kwaliteiten van het geslacht en dat wie als toehoorder zijn spontane melodieën begreep beslist een man of vrouw van de wereld moest zijn.

Omgang met geëmancipeerde vrouwen

De cursus “Omgang met geëmancipeerde vrouwen” was niet alleen theoretisch goed onderbouwd, ook de praktische oefeningen kwamen mij later goed van pas!

Over jonker Erwin vandaag de dag

Op zoek naar zijn ware zelf begaf jonker Erwin zich steeds dieper in de krochten van zijn ziel. Zijn secondanten, op veilige afstand, net nog dicht genoeg om bij te lichten, zagen hem zich mompelend buigen over iets wat zij later geen van beiden adequaat konden beschrijven, maar "wat beslist de oorzaak was van zijn onmenselijk schreien vandaag de dag", onthouden zich van verder commentaar, tenzij:
“Sedertdien kennen wij hem als een ander mens en begrijpen wij elkaar zonder nog een woord te spreken."

Arrestaties in verband met onbeantwoorde levensvragen

Internationale politiediensten hebben twee bendes opgerold, die valse antwoorden op onbeantwoorde levensvragen voor in totaal 60 miljoen euro zouden hebben aangeboden aan kapitaalkrachtige personen of verenigingen. In de stad Krakau in Polen werden vijf mensen opgepakt en zeven valse antwoorden in beslag genomen, aldus de politie gisteren.

Bij de arrestatie van drie personen in Brussel werd nog een vals antwoord geconfisqueerd. Beide bendes onderhielden volgens de voorlopige vaststellingen regelmatig contact met elkaar.
De vorige maand gearresteerde bendeleden, allen Polen en één Rus, hadden de antwoorden volgens de politie per e-mail aangeboden aan bankiers en aan enkele personen in de hogere adel in heel Europa. De belangstellenden kregen vervolgens een samenvatting van de vermeende antwoorden te zien in zelfvernietigende elektronische boodschappen of in één enkel geval voorgelezen vanuit een telefooncel. Zo konden ze uiteindelijk opgespoord worden, klinkt het.
Politici met een filosofische aanleg en woordvoerders van de Europese Commissie hebben al bevestigd dat geen van de antwoorden afdoend is, noch dat ze zouden passen in de Europese waarden die wij allen delen, aldus de INTERPOL. Of een van de bendes in het verleden al valse antwoorden aan de man heeft gebracht, is voorlopig niet bekend, maar dit valt zeker niet uit te sluiten zeggen zowel journalisten gespecialiseerd in internationaal economisch of zakelijk nieuws als Europese royalty watchers.

Strijdende stemmen (uit het leven van Ward De Bever)

Iedereen die werkelijk heeft geleefd weet het: een mens kan zich beter geen strijdende stemmen in zijn hoofd halen. Een strijdende stem leidt tot onzekerheid en concentratieverlies. Dat is nefast in tal van omstandigheden. Tijdens momenten van intense seksuele activiteit bijvoorbeeld.
Dit herinnert mij aan het vreemde avontuur dat een verre kennis van mij, Ward De Bever, is overkomen. Ward De Bever was een man die volop geleefd heeft tot op een dag iets mis liep en hij bedacht dat mensen misschien toch wel baat konden vinden in het toelaten van strijdende stemmen in hun hoofd.
Tijdens een wandeling door het Middelheim passeerde hij een groepje discussiërende Russen die zich zichtbaar te goed deden aan een ter plekke opgetrokken kunstwerk. Hun gesprek, waarvan Ward niets verstond want het ging van brashtje tot karamanlinitsk of borsjt (althans zo zal het geklonken hebben voor Ward die, daar kunnen wij van op aan, geen woord Russisch kende) associeerde hij met een dialoog van strijdende stemmen zoals die misschien op beschaafde wijze in een mensenhoofd mogelijk kan zijn, en als dat zo was dan zou hij, Ward De Bever, de mensheid misschien wel een dienst kunnen bewijzen door hierover na te denken, dacht Ward, voor wie denken een werkwoord was.
Precies op het moment dat hij dit dacht verscheen er een grote, inktzwarte wolf op het toneel (Ward beschouwde het leven als een theaterstuk), en die wolf zei:
“Zo Ward, hulp nodig?"
Uiteraard waren de Russen met verstomming geslagen. Waar kwam dat beest vandaan? In Rusland zijn ze heel wat gewend, maar dit was iets dat alleen in volkslegenden mogelijk was. Ineens was het gedaan met brashtje tot karamanlinitsk of borsjt !
Ook Ward was meer verrast dan hij vooraf ooit had gedacht te zullen zijn in een dergelijke situatie en zei wat hij misschien niet had moeten zeggen, al had het waarschijnlijk geen verschil gemaakt:
“Nee hoor, ik ben hier om tot rust te komen."
“Ik ben namelijk een van gedaante verwisselde kat van de heks van het Middelheim en ik kan allerlei dingen voor je realiseren waar jij anders waarschijnlijk jaren over zou doen!"
Ward die, volgens zijn eigen inzichten terzake, nog maar aan het prille begin stond van zijn aanvaarding van strijdende stemmen in een mensenhoofd, meende dat hij geconfronteerd werd met een emanatie van het zich opdringende volkseigene, dat hij niet alleen in zijn medeburgers, maar ook in zichzelf aanwezig waande. Deze wolf, of kat van de heks, kon niets anders zijn dan de voorafspiegeling van de komst van de directrice van het Middelheim. Een dame met wie hij het altijd al eens had willen hebben over de invloed van hedendaagse kunst op onze samenleving, vooral nà dertig jaren blootstaan aan regen en wind, en zon en zomerbriesjes.
De directrice echter, keurde hem geen blik waardig, greep de wolf bij de halsband en sleurde het beest, onder het uiten van tal van kleurrijke vloeken (die Ward maar al te goed begreep) met zich mee zonder ook de Russen ook maar één blik te gunnen. (We moeten er niet aan denken hoe diep in hun ziel dit hen gekrenkt zal hebben en bevestigd wat zij al lang over het westen denken).
Ward, door dit gebeuren toch enigszins weer teruggeworpen in oudere denkpatronen, repte zich naar huis waar hij tegen zijn vrouw het relaas deed van zijn belevenis, en wel met de volgende woorden:
“Liesbeth, een man kan wel strijdende stemmen toelaten in zijn hoofd, maar misschien is het niet slecht indien hij vooraf goed nadenkt over wat dit kan impliceren. Niet handelen is ook een actie. Het leven is veel complexer dan men doorgaans vermoedt."
Liesbeth, die Ward door en door kende, sloeg weinig acht op wat hij vertelde. Het was iedere week wat anders met die man en daarom vond ze het zo’n schat.

Gelijkheid

Onopvallend zijn al onze helden verdwenen en werd gelijkheid een van de deugden die wij veinsden te hebben verworven.

Handwerk

Een eenvoudige aanpassing (handwerk) in zijn vestzak stelde J. in staat om op discrete wijze muntjes en andere kleine voorwerpen op te rapen.

Uitsluipers

Pas opgericht!
De vereniging van mannen en vrouwen die
graag gemaskerd
hun eigen huis uitsluipen,
al dan niet bij volle maan,
goed uitkijkend dat niemand hen betrapt,
om daarna (ongemaskerd) gewoon weer
door de voor of achterdeur naar binnen te gaan,
met de woorden:
“Joehoe, ik ben het!"

Wat dan?

“Ja Ingrid, soms denk ik wel eens… zouden we nu eindelijk onze maskers niet eens afzetten?"
“Onze maskers afzetten? Maar Jan, wat bedoel je? Waarom zouden we? We dragen ze nu al meer dan dertig jaar! We zullen elkaar niet meer herkennen! Wat dan? Mallerd toch!"

De zwevende paters

De zwevende paters waren aangekomen. Ze waren met z’n drieën en zweefden op gezette momenten.
Drie zwevende paters? Jazeker. Normaal vormden zij een kwartet, maar om familiale redenen had één zich verontschuldigd.
“Wij doen dit met oog op het welzijn van de mensheid,” zei de jongste, die duidelijk de betere zwever was.
“Ja, dat lag wel in de lijn der mogelijkheden,” merkte ik op.
“Wat had u anders gedacht?” probeerde hij.
Aangezien ik gewaarschuwd was om niet met hen in een theologisch dispuut te verzeilen stelde ik een tegenvraag:
“En helpt het?"
“Het is nog vroeg om dat nu al te kunnen zeggen, maar we moeten wel volhouden uiteraard."
Daarna zweefden zij een vol kwartier op wel één meter hoogte, waarna zij een voor een neerdaalden op een geïmproviseerd podium.
“Misschien moeten jullie ook een mensenoffer brengen,” opperde ik, “dat zorgt voor nòg meer betrokkenheid."
“Betrokkenheid?"
Betrokkenheid is iets waar ik de laatste tijd veel heil in zie.
Maar voor ik dit kon toelichten werden zij door onze lokale cultuurfunctionaris meegetroond naar het restaurant waar zij in gezelschap van lokale notabelen op een avondmaal werden getrakteerd.

Sherlock Holmes en de pijp van Maarten

"Neen hoor, dit is de originele pijp die aan Maarten werd gegeven. Ik heb ze van hem zelf gekregen."
"Je bedoelt dus dat al die andere..."
"Precies Watson, die zijn slechts spreekwoordelijk!"

Geen volkswijsheid

Dat de hoogte van de wenkbrauwen bepalend is voor geluk in de liefde is geen volkswijsheid.

Een aforisme van oom Floris

Zij die stellen dat doodgaan niet prettig is hebben het in feite over afscheid nemen van het leven. Het zou al bij al enorm kunnen meevallen!

Geïndividualiseerde maatschappij

In onze sterk geïndividualiseerde maatschappij denken wij er uiteraard allemaal het onze van!

Nu

"En als ik nu eens wit deed, en jij zwart?"
"Je bedoelt... de rollen omkeren?"
"... of vind je het goed zoals het is, nu?"

De stinkende wonden van oude wijven

De in bepaalde kringen gangbare wijsheid indachtig
dat alle waarheid over het leven uit de stinkende wonden van oude wijven sijpelt,
is het niet verwonderlijk dat jonge, ingewijde boerenzonen het melken van koeien aangrijpen
om zoveel mogelijk aan iets anders te denken,
iets wat meer past bij hun leeftijd, avontuurlijker lijkt en beslist niet minder existentieel is.

Expliciete sporen

“Kijk, volgens mij zijn ze hier langs gegaan!” merkte een van de Jezuïetenspeurders op, wijzende op een van de meer expliciete sporen die deze illustere orde in onze geschiedenis heeft nagelaten.

Tijdperk

In de toekomst, laat ons zeggen over honderd jaar, zal onze kleding er verbazingwekkend ouderwets uitzien en zullen stewardessen geselecteerd worden op basis van hun schedelomvang: een criterium dat door de dan actieve drukkingsgroepen en mensen met een mening als discriminerend zal worden afgekeurd. Maar ook dat tijdperk zal voorbijgaan.

Jürgen, de schildknaap

“Nee, niet nu, je schildknaap kan ons zien."
“Die Jürgen toch, had hij maar wat meer haar op zijn tanden."
"Hij gaapt mij altijd zo wezenloos aan."
"Wat?"

Hoofdrol

Wie in alle hoofdstukken van zijn levensboek een hoofdrol wil spelen moet zich ook afvragen of een en ander wel leesbaar is.

Schoonheid

Laten we het eens over schoonheid hebben, zei het wezen dat op waarlijk onmogelijke wijze ons leven kwam ingewandeld, en om hem of haar niet te verdrieten, deden we dat dan ook maar.

Met alle gevolgen van nadien...

“Waarom zei je dat?"
“Ik moest toch iets zeggen?"
“Ja, maar dàt?"
“Hoe kon ik anders zeggen dat een en ander toch maar relatief is? Jij hield heel de tijd je mond."
“Maar je had het wel over mij!"

Wat ik met mijn vingers doe

Op een gegeven moment ging het gesprek ineens over wat ik met mijn vingers doe wanneer ik denk dat niemand kijkt. Nooit gedacht dat dit ooit ter sprake kon komen.

Achteraf

De uren die hij besteed had aan het tekenen van haar gezicht op wateroppervlakken had hij misschien beter in haar gezelschap doorgebracht. Al is het achteraf natuurlijk altijd gemakkelijk om zoiets te zeggen.

Rupert Strayhorn, schaduwkenner

“En?"
Rupert Strayhorn, MBE, had al mooiere schaduwen gezien, maar zijn opvoeding en mensenkennis weerhielden hem ervan dit zonder omwegen te zeggen:
“Natuurlijk Karl, het is ook een kwestie van lichtinval natuurlijk."

Wat voor de meesten onder ons geldt

Nooit kwam het bij haar op
dat er aan haar misschien
een groot haiku-schrijfster
verloren was gegaan.
(Maar dat geldt voor de meesten onder ons)