Op zekere dag, dat is zowat het enige dat vaststaat, liep ik voorbij een hoge toren, waar vanuit de hoogste trans (dat noemde men daar zo) een zorgvuldig gepelde, roze garnaal precies op de kale plek midden op mijn achterhoofd viel.
Waarschijnlijk had iemand die, als offer en/of uit een of andere vorm van bijgeloof en zonder eerst goed uit te kijken of er iemand passeerde, in een voor hem of haar symbolische diepte gegooid. Dit karakteristiek gebaar (van doorgaans wanhopige mensen) had het begin kunnen zijn van een waanzinnig nieuwe religie die de aanstichter ervan ook nog eens waanzinnig rijk had kunnen maken, ware het niet dat ik, een eerder prozaïsch man, niet het laatste eindje van het valtraject van de symbolisch vallende garnaal op argeloze wijze had doorkruist.
Dit voorval bewijst eens te meer dat het leven boordevol onzekerheid zit. Zelfs voor wie rotsvast in iets wil geloven.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten