Er is niet zo heel veel geweten over de kaboutertjes die sterven wilden, maar men neemt aan dat het een innerlijke drang was. Ogenschijnlijk zagen zij er heel normaal uit. Blauwe broekjes, groene jasjes en rode pinnenmutsen. Houweeltjes, lantaarntjes en ander handgerief. In hun dagelijkse activiteiten bleek uit niets hun innerlijke drang. Was het eigenlijk wel een drang? Want wij spreken wel van drang, gemakshalve, maar misschien speelde wel iets totaal anders! Drang is zo’n gemakkelijk woord om dingen te verklaren. Maar misschien was het wel de liefde! Dat verandert natuurlijk helemaal over hoe wij over de kaboutertjes moeten denken (en spreken.)
En er is meer waarmee rekening dient gehouden: de kaboutertjes die sterven wilden waren onvermoeibaar maar heel onderhevig aan wisselende stemmingen. Zowel de eigen als de omgevingsstemmingen. Dat wijst op iets, omdat stemmingen doorgaans niet zo maar wisselen. Ook mensen hebben er last van. En wij wijten dat doorgaans toch ook niet aan een innerlijke drang?! Neen, dat zouden we voor onszelf te simpel vinden.
Bovendien, wij hebben de kaboutertjes nooit horen klagen, of op een andere manier hun situatie horen toelichten. Wij zagen hen nooit wenen, elkaar troosten, laat staan strelen of andere verregaande intimiteit.
Wij zijn al zo vaak te snel geweest in onze oordelen. Laten wij dat niet vergeten.
Kabouters zijn eindig. Dat is toch logisch? Zij gaan wel hun gangetje alsof zij eeuwig, of toch eeuwen meegaan. Maar niets tastbaar wijst daarop. Het kan net zo goed legende zijn, of erger: sprookjes. Ook daar moeten de kaboutertjes altijd maar tegenop tornen. Makkelijk zal dat niet zijn. Hoe leeft ù eigenlijk met uw imago. Hebt u zich die vraag al eens gesteld?
U ziet het, een sluitende verklaring over de kaboutertjes die sterven wilden heb ik niet. In feite weet ik er niet veel meer over dan u. Misschien wilden zij wel helemaal niet. Dan had ik moeten spreken over een drama. Alleen al om uw aandacht te trekken. Tragisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten