Er was eens een man die afstand hield.
Hij hield overal afstand van.
En waar hij die niet zo maar kon houden, daar nam hij hem.
Zonder omwegen.
Hij nam afstand van tal van interessante dingen en mensen, van zijn vrouw onder meer, en hij hield zich - wat uiteraard het makkelijkst is - ook ver van de oninteressante.
Naarmate hij steeds bedrevener werd in afstand nemen, nam hij er ook steeds meer ineens.
Ook opnieuw van dingen en mensen waarvan hij eigenlijk eerder al eens afstand had genomen.
Duizelingwekkend soms.
En onbegrijpelijk.
Op zekere dag had hij, in totaal dan, bij elkaar zoveel afstand genomen van alles dat hij besefte dat al dat afstand nemen hem eigenlijk ook, onbedoeld maar niet minder reëel, weer dichter had gebracht bij toch weer andere dingen.
Bij zichzelf onder andere.
Toen zat er niets anders meer op dan ineens maar radicaal afstand nemen, bedacht hij.
Daar slaagde hij van de allereerste keer in.
Nooit werd nog iets van hem gehoord of vernomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten