Trots demonstreerde het kind voor de zoveelste keer hoe het geen schaduw had, telkens opzichtig onder het licht door lopend en achterom kijkend naar waar je anders een schaduw verwacht.
Stralend keek de moeder toe, heel goed wetend hoe belangrijk deze momenten zijn voor kinderen, en zij herinnerde zich heel duidelijk opnieuw de tijd toen ook zij geen schaduw had en nog danste in onstuitbaar licht.
Keer op keer, met kleine variaties, herhaalde het kind zijn bewegingen, af en toe ook een steelse blik werpend op de moeder en haar volle, donkere schaduw. Het gewicht dààrvan zou het pas later, vele jaren later gaan begrijpen, wanneer licht niet langer het belangrijkste was in zijn bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten