Papa en Mama hielden echt waar heel veel van elkaar maar maakten ook altijd kletterende ruzie over wat zij meenden dat ik toen nog niet kon begrijpen maar uiteraard hou ik echt van jou schreeuwde Papa dan op een bepaald moment altijd radeloos nadat hij Mama weer eens had neergeslagen hoe kun je daar nu na al die tijd samen nog aan twijfelen omdat wij mensen zonder schaduw zijn van wie niks neerslaat op een ander snikte Mama dan weer en daarna begon Papa doorgaans te wenen sshhhhttt... de kleine luistert fluisterde Mama dan ineens beschaamd waarop Papa weer ineens glimlachte en zei ’t is niets jongen ’t is tussen Mama en Papa het is niet erg en zeker niets om je zorgen over te maken wij zijn zo en dan begreep ik hem wel want ik weet altijd al dat wij inderdaad geen schaduw hebben en dat wij toch van elkaar houden want dat is het enige wat wij kunnen en daar moeten wij het maar mee doen hier en ook op zee uiteraard
2 opmerkingen:
da's dan toch heel normaal dat die arme papa van de weeromstuit zijn vrouw aftroeft want een leven zonder schaduw is toch niet te harden, voor mannen althans; toch ongelooflijk dat die vrouwen zo traag van begrip zijn, je zou voor minder...
voor Leen:
Het is niet alleen maar een kwestie van onbegrip...
Een reactie posten