Het paard

Het was een prachtpaard. De meeste races waar ik het aan liet deelnemen won het. Uit dankbaarheid omdat ik het goed behandelde, maar ook omdat het graag aan sport deed natuurlijk. Soms, als er niemand in de buurt was liet het alle voorzichtigheid varen en praatten wij honderduit. Over deze of gene jockey, over de manier waarop het in de laatste rechte lijn favorieten inhaalde. Dikwijls ook gewoon roddels die het had opgevangen in de paddock. Maar bij het geringste geluid zwegen wij altijd weer, zodat niemand te weten kwam dat het kon spreken. Dat bleef onder ons.
Vandaag moest ik ineens weer aan dat paard denken - het is nu al jaren dood - omdat ik onlangs een vrouw heb leren kennen met precies hetzelfde stemtimbre.