La femme sans famille

Moeder heeft zich nooit echt thuis gevoeld bij ons. Een gevoel dat met de jaren sterker is geworden omdat wij geen enkele inspanning deden om haar te laten beseffen dat zij op een of andere manier toch ook deel uitmaakte van ons gezin. Dat kwam niet in ons op.Toen zij, als signaal waarschijnlijk, een kreet om aandacht, haar baard liet staan, deden wij of wij dat niet zagen. We waren hem trouwens heel snel gewoon. (Dat zal het proces nog hebben versneld, bedenk ik ineens).
Het verbaasde ons dus eigenlijk niet toen wij haar op een dag in een vrachtwagen, van het circus dat dat jaar onze stad aandeed, zagen stappen om zich voor de rest van haar leven, en niet zonder succes zo vernamen wij van rondreizende vrienden, in Oost-Europese steden als La femme sans famille aan een betalend publiek ten toon te stellen.