Plooien naar de wind

Het zijn moeilijk oefeningen, dat zeggen ze zelf! En maar hijgen en kreunen. Mij lijkt een en ander nochtans zo moeilijk niet te zijn, per slot van rekening vormen zij toch een grote groep. Dat moet eensgezindheid in de hand werken. Maar goed, als zij het moeilijk of inspannend willen noemen, mij niet gelaten. Ik zal ze zeker niet tegenspreken. Al lijkt het mij, van hier bekeken, toch eerder plooien naar de wind.

Eindelijk schuldig!

“Kinderen, vanaf vandaag zijn wij ook schuldig!“
”Vanaf vandaag pas? Ik dacht dat wij het lang waren!“
”Dat is ook zo, maar het is pas van vandaag dat wij het officieel zijn.“
”Hoe kan dat nu?“
”Wel, het is pas van vandaag dat men ons in een schuldig daglicht ziet.“
”Kan het niet retro-actief?“
”Ik vrees van niet.“
”Dus al die jaren heeft men ons verkeerdelijk als onschuldigen beschouwd?“
”Daar komt het op neer, ja.“
”Pffft...“
”Ach, bekijk het van de positieve kant. Nu kunnen we eindelijk aan alle activiteiten deelnemen. Ook aan de meest schuldige!“
”Weet mama het al?“
”Ik zal het haar straks zeggen. Als verrassing!“
”Zij zal opkijken.“

Weten dat hij mij volgt is een hele troost

Het gesprek was al een hele tijd stilgevallen toen zij ineens, heel stilletjes zei:
“Wist je dat ik in deze kamer ooit de stem van God heb gehoord?”
“De stem van God Irma? Ben je zeker? Daar hebben wij nooit iets van gemerkt, niet waar Carla?”
Carla, mijn vrouw, knikte instemmend terwijl zij nauwlettend toekeek hoe Irma haar kopje thee niet helemaal secuur op het schoteltje zette.
“Het was daar in de linkerbovenhoek, een heel duidelijke betekenisvolle stem: Hou vol Irma zei hij. Dat kan alleen maar Jezus geweest zijn, toch?”
“Misschien is het omdat wij deze kamer opnieuw hebben behangen toen wij het huis betrokken?” verklaarde Carla, om onze onwetendheid op een of andere manier te verontschuldigen.
Met tranen in haar ogen staarde Irma naar de linkerbovenhoek waar zij de stem van God had gehoord.
“Weten dat Hij mij volgt en steunt is een hele troost,” besloot zij.
“Zeg Irma, ging jij niet nog naar de slager? Als je wil zal Jan je wel brengen.”
Bij ons is het altijd Carla die weet hoe je je uit moeilijke situaties praat.

"Verboden vliegende voorwerpen te fotograferen"

Het is een feit dat J., als eerste mens die op eigen kracht de zwaartekracht overwon door zichzelf te leren vliegen, zijn dorp wereldbekendheid heeft gegeven. Het ereburgerschap werd hem echter niet gegund omdat hij naast zijn onmiskenbaar unieke talent, ook een paar hebbelijkheden vertoonde die hem veel minder in dank werden afgenomen en waarvoor enkele goed menende geesten zich zelfs meenden te moeten schamen. J.’s dorp is ook het enige in ons land waar het verboden is vliegende voorwerpen te fotograferen.

Gragg, de onderzoeker

“Kijk, daar ligt er een, zo’n aardling.”
“Hoe vredig! ... maar wat is toch dat zachte, pieperige geluid?”
“Dat moet zijn ademhaling zijn.”
“Ademhaling?”
“Ja, ze ademen, de aardlingen. Dat doen ze hier allemaal.”
“Allemaal? En hoe lang houden ze dat vol?”
“De meesten doen het hun hele leven.”
“En de anderen?”
“Dat komen we nu net onderzoeken Gragg.”
"Interessant!"

2010!

“Wat doen ze?”

“Ze vieren het jaar 2010.”

“Het jaar 2010? Hoe komen ze daarbij? Croque heeft hen pas drie weken geleden geschapen!”

“Ja, om een of andere reden geloven ze daar niet in, Gragg.”

“Hoe dom kun je zijn! Het verbaast mij dat ze het op die manier al drie weken uithouden.”

“Ja, dat vond Croque ook, daarom dat we mogen een kijkje komen nemen. Je weet nooit of er uit een mislukt experiment nog iets te leren valt, zei hij.”

“Ik ben benieuwd!”

Jan en Ingrid (Ingrid nam het op zich!)

“Zeg Jan, denk je dat de buren een even goede kerst hadden als wij?”
“Waarom niet Ingrid, hoe kom je daar nu weer bij?”
“Nadat hij haar zo heeft bedrogen?”
“Als jij het haar niet had gezegd was er niks aan de hand geweest.”
“Maar Jan, iemand moest het haar toch zeggen! Het schaap.”

Een aforisme van oom Floris

"Ach, U wordt vast niet scheef bekeken wanneer u een schele groet!"

Bijdrage tot de algemene sfeer van nieuwe vriendschap en begrip

Ineens toonde hij ons zijn stinkende open wonde, zonder dat wij daarop hadden zitten wachten! Zomaar. Hierzo.

We hebben hem dan ook maar ineens onze wonden getoond, die niet minder stinken en die wij evenzeer diep koesteren.

Daar had hij niet van terug.

Waarom wij ineens zo vrijpostig deden weten wij niet, maar het droeg bij tot een algemene sfeer van nieuwe vriendschap en begrip.

Langs twee kanten

Na uren haast bewegingsloos te hebben geveinsd of ze sliep verbrak Vork ineens de stilte.
“Mes, wat is er toch met jou de laatste tijd, je doet zo bot.”
Het duurde weer een hele poos, alvorens Mes eindelijk antwoordde:
“Ja Vork, ik moet je eigenlijk iets bekennen..., ik snij langs twee kanten.”

Raad voor aspirant predikers

Zoals u zich wel inbeelden kan, stellen er zich bij het onder water spreken tal van technische problemen, maar laat ik die even terzijde laten. Hebt u al eens nagedacht over de boodschap die u eigenlijk brengen wil?

Kerstboodschap van oom Floris

Tegelijk met elk sneeuwvlokje dat de grond raakt sterft er wel ergens een kind. Denk daar eens aan wanneer u de kerststronk aansnijdt. Smakelijk!

Oom Floris

Een aforisme van oom Floris

Bij mannen die ècht weten wat persoonlijke hygiëne is kan je je vragen stellen. Bij vrouwen die dat echt nièt weten ook!

De vorken

Na een lange en zeer innige dans zei de ene vork tegen de andere:
"Zouden wij niet beter elk voor zich een mes zoeken?"
"Een mes?" zeg je, "om ons aan te snijden zeker!?"
"Ja, dat heb je wel met messen, maar alsof jij mij soms niet prikt."
En zo begon opnieuw een lange, pijnlijke ruzie.

Berceuse

doe mij
maar geen
berceuse

ik ken
de zandman niet

ik tel altijd
àlle schapen

mijn dromen tellen niet

waarom voor mij
dan zo'n berceuse?

Versie 1.1

doe mij

maar geen

berceuze

ik ken

de zandman niet

ik tel altijd

àlle schapen

ik heb geen dromen van belang

waarom voor mij

dan een berceuze?

Versie 1.0

doe mij

maar geen

berceuze

ik ken

de zandman niet

ik tel altijd

àlle schapen

mijn dromen tellen niet

waarom voor mij

dan een berceuze?

Van de feesten die niet doorgaan

“En, ben je ook geweest?”
“Waar?”
“Naar dat feest dat mooi niet doorging."
"Ja hoor, daar was ik ook.”
“En het ging dus niet door.”
“Neen, maar dat is mij al dikwijls overkomen.”
“Dat je naar een feest ging dat niet doorging.”
“Ja.”
“Vind je dat dan niet erg.”
“Ach, ’t is maar een feest, denk ik altijd maar.”
“t’ Is maar hoe je het bekijkt, hé. Maar toch...”

Jan is weer eenzaam

"Je bent weer zo stil Jan."
"Ik ben eenzaam Ingrid."
"Oei… is het dàt weer."

De hemel begint ergens

maar
niet hier

en
ook niet
daar

op die plaatsen ben ik
namelijk al geweest

Klaar!

Verdulleme! Dat zij daar niet aan gedacht hadden! De mannen die definitief het blad om hadden gedraaid stonden ineens voor een blanco pagina! Met verwondering namen zij het in zich op, klaar om opnieuw dezelfde fouten te maken.

Jan en Ingrid (De ware ik)

"En Jan, wil je mijn ware ik nu leren kennen?"
"Oei, Ingrid, nu? Na al die jaren?."

Versie 1.1

"En Jan, wil je mijn ware ik nu leren kennen?"

"Oei, Ingrid, na al die jaren?."

Versie 1.0

"En Jan, wil je mijn ware ik nu leren kennen?"

"Oei, Ingrid, zo plots?"

Behelpen

Zolang we geen salontafeltje hadden bleef het toch behelpen.

Compact

Vandaag, op dit eigenste moment om precies te zijn, voel ik mij heel compact. Mijn benen, mijn handen en billen, en mijn neus ook uiteraard. Alles voelt heel compact. Strak in het vel om nog duidelijker te zijn. Een fris gevoel weliswaar.
En verder?
Niks verder. Ik zou nog wel een en ander kwijt kunnen over mijn algemene gesteldheden. Over mijn maag en darmen, bijvoorbeeld, of over specifieke lusten, maar laat ik het maar bij mijn compactheid houden nu.
Hoe het met mijn hoofd is?
Ja, dat hoofd. Daar komt u met wat. Nogal verward vrees ik. Vol pijn en gevangenschap. Dat is toch wat u wilde horen?

Jan en Ingrid met iets typisch oosters

“En Jan, wie was het?”
“Och, weer zo’n wijze uit het oosten die in ruil voor wat geld of iets om te eten voor zijn gezin, ons wel wilde laten delen in een diepmenselijk inzicht. Ik heb hem een maaltijdcheque gegeven.”
“En dat menselijk inzicht, wat was dat dan voor iets?”
“Dàt? Iets van dat een mens zijn hartenpijn alleen maar kan wegwassen met zijn eigen tranen.”
“Ja, dat lijkt me weer zo iets typisch oosters. Jij laat je toch ook altijd weer doen."

Misschientje en de Jongen met de Gouden Stem

“Is het dààr Misschientje, dat hij woont, de Jongen met de Gouden Stem.”
“Ja, daar rechts boven de poort, sshhhtt luister maar!”
“O ja, ik kan hem horen! Hoe zuiver!”
“Ja? Goed, aan het werk dan. Schreeuw maar zo hard je kan. Maak de mensen opmerkzaam.”
“Opmerkzaam, maar de Jongen met de Gouden Stem spreekt tòch altijd de waarheid heb je gezegd?”
“Jazeker. Dat heb ik gezegd. Hij spreekt àltijd de waarheid, dat wel: maar alleen zijn waarheid!
"Wat klinkt die toch mooi!"

Alleen maar spinazie?

“En? Is het gelukt?”
“Ach, laat ik het zo stellen: ik heb een hart van spinazie en zij lust niet wat de pot schaft.”
“Alleen maar spinazie, zeg je?”

Zo ben ik niet

“Zeg, als je wil… we zouden eventueel straks kunnen… bij mij thuis…?”
“N-neen, zo ben ik niet. Het spijt me.”
“Neen? Sorry… je hebt gelijk. Eigenlijk ben ik ook zo niet. Echt niet.”
“Ach, dat weet ik ook wel.”

De bedoeling niet

“Zeg, als je wil, dan kunnen we wel, eventueel straks, bij mij thuis?”
“Neen, dat was helemaal mijn bedoeling niet.”
“…”
“Sorry, ik wil je echt geen pijn doen. Echt niet. Integendeel, als ik zou kunnen, dan nam ik al je pijn met me mee.”
“Och, je moet er niet zo zwaar aan tillen, ’t Was maar een mogelijkheid.”

Bespiegeling van een flierefluiter

fliere fliere fluit!
fluite fluite flier!

ik ben de flierefluiter
fluitend wacht ik op een flier
’t is pas als zo'n flier gekomen is
dat ik ècht zal kunnen zeggen
hoe nuttig flierefluiten is!

fluite fluite flier!
fliere fliere fluit!

Zorgen voor morgen

Het gat waarlangs alle hoop is gaan vliegen wordt door een vakman gedicht. Dat later nieuwe hoop eventueel door datzelfde gat naar binnen kan, daar staat men nog niet bij stil.

De tweesprong

… na een lange en moeizame tocht, tijdens dewelke mijn vader mij tegen alle mogelijke gevaren had beschermd en geholpen, en mij alles had geleerd wat hij wist, kwamen wij bij een tweesprong.
Ik begreep instinctief dat het ogenblik dat onze wegen uiteen zouden gaan was aangebroken.
Ik greep nog zijn hand vast om te weten te komen hoe ik alleen verder moest en waar hij zou blijven en hoe ik goed van kwaad moest onderscheiden en nog van die dingen die je je op zo’n momenten afvraagt.
“Ach jongen,” antwoordde hij, “weet je, ooit was ik een jongen zoals jij, die het ook nog allemaal moest beleven, maar na een lange en moeizame tocht, tijdens dewelke mijn vader mij tegen alle mogelijke gevaren had beschermd en geholpen, en mij alles had geleerd wat hij wist, kwamen wij bij een tweesprong.
Ik begreep instinctief dat het ogenblik dat onze wegen uiteen zouden gaan was aangebroken.
Ik greep nog zijn hand vast om te weten te komen hoe ik alleen verder moest en waar hij zou blijven en hoe ik goed van kwaad moest onderscheiden en nog van die dingen die je je op zo’n momenten afvraagt.
“Ach jongen,” antwoordde hij, “weet je, ooit was ik een jongen zoals jij, die het ook nog allemaal moest beleven, maar na en lange en moeizame tocht tijdens dewelke mijn vader mij tegen alle mogelijke gevaren had beschermd en geholpen, en mij alles had geleerd wat hij wist, kwamen wij bij een tweesprong...

(geïnspireerd op "Chinese Translation" een lied van M.WArd)

De vrouw met alle antwoorden

Er hing een sfeer van vele mogelijkheden in het bos en het was in dat bos dat hij de vrouw met alle antwoorden ontmoette.
"Goedemorgen," knikte hij van uit een plas aan de rechterkant van het pad, om haar door te laten.
"Goedemorgen, misschien kan ik u helpen," bood de vrouw aan in de zekerheid dat zij al zijn antwoorden had.
"Dat betwijfel ik," antwoordde hij met de stelligheid waarmee hij al vele deuren had gesloten.
"O!?" reageerde de vrouw verbaasd en schouderophalend wandelde zij dan maar verder.
Ook de man ging zijn eigen weg en genoot in zijn eentje van het bos.

Op een of andere manier moet hier het antwoord op al mijn vragen te vinden zijn, droomde hij. Want kijk, dat is nu het verschil tussen mij en vrouwen die wildvreemde mannen aanspreken, glimlachte hij bij zichzelf.

Dat spreekt vanzelf

"En papa, mama, houdt die ook nog van jou?"
"Natuurlijk kindje, dat spreekt vanzelf, maar hij beseft het even niet meer."

De stem van Jezus Christus

In een bijzonder project zijn wetenschappers er in geslaagd de stem van Jezus Christus te simuleren!
Insiders beschrijven haar niet alleen als bijzonder welluidend en vér dragend, maar ook als heel overtuigend, om niet te zeggen hypnotisch, in de zin dat zij een blijvend effect, over de generaties heen, lijkt uit te oefenen. Deze laatste bevinding was al eeuwen bekend, als hypothetisch inzicht in diverse secundaire menswetenschappen, maar wordt door de simulatie nu ook wetenschappelijk bewezen!
Diverse overheden en ook het bedrijfsleven hebben al hun interesse uitgesproken om de stem te mogen integreren in boodschappen van allerlei aard. De sponsors van het project zien dan ook tal van mogelijkheden in de reclamesector, voor overheidsmededelingen, het onderwijs en in militaire toepassingen.
Vooraanstaande Boeddhistische, Islamitische, Zoroastrische en Hindoeïstische leiders hebben al verzocht dat ook de stemmen van hun Goden zouden worden gesimuleerd. De Verenigde Naties scharen zich achter dit verzoek omdat op die manier de mensheid zich ook een idee zou kunnen vormen over welke god het overtuigendst klinkt.

We houden er mee op als het niet gaat

"Neen."
"Wat neen?"
"Dat we maar niet van elkaar moeten houden."
"Waarom niet?"
"Dat weet je toch!"
"Dan maar niet."
"Dat is toch wat jij ook wil?"
"Waarom?"
"Want we zouden het eventueel tóch wel kunnen."
"Laat het ons dan doen."
"Afgesproken. Het is het proberen waard."
"Ja, vind ik ook."
"En we houden er gewoon mee op als het niet gaat."
"Natuurlijk, dat kan altijd nog."