Met een zaklamp naar de toekomst

Ik was nergens op voorbereid toen gisterochtend werd aangebeld. Het was een in alle opzichten doodgewone vrouw die mij vrolijk aankeek.
"Wat ziet u er goed uit!" verwelkomde ik haar naar waarheid.
"Dat komt omdat ik volmaakt gelukkig ben," antwoordde zij monter en ze liep op eigen initiatief onze living in.
"Ik niet. Ik ben niet volmaakt gelukkig, maar al bij al toch ook niet volmaakt ongelukkig."
"Ik ben volmaakt gelukkig en heb bovendien ook een heel leuke job die ik nog perfect weet te combineren met mijn privéleven ook."
"'t Is niet waar! Dat is toch onmogelijk?" riep ik bewonderend.
"Waarom zou het?"
"Omdat ik toevallig weet dat vrouwen die hun werk met hun privéleven combineren nooit volmaakt gelukkig zijn. Zij kweken zichzelf schuldgevoelens aan, daar is al veel onderzoek naar gedaan."
"Ach zo," zei ze bedachtzaam, "en vind je dat dan normaal?"
"Nee, maar het is de werkelijkheid."
"En toch ben ik gelukkig," herhaalde zij, "wanneer je mij wat beter leert kennen dan zal je dat moeten toegeven."
"En hoe ziet u dat dan gebeuren?" vroeg ik afgemeten.
"Wanneer je mij beter leert kennen zal je zien hoe rustig ik adem als ik met mijn hoofd in je schoot in slaap val. Of hoe ik je in vertrouwen neem om een jurk te kiezen om aan te trekken als we naar de film gaan. En natuurlijk beleven we samen ook tal van bijzondere momenten."
"O, op die manier," begreep ik en ik bekeek haar nog eens goed nu het winterzonlicht op haar haren glansde."
"Zie je wel dat ik perfect gelukkig ben! Zeker als jij nu een beetje meewerkt."
"Meewerken?"
"Natuurlijk," en ze strekte uitnodigend haar armen naar me uit, "je misgunt me mij mijn geluk toch niet?"
"Neen, zo hardvochtig ben ik nu ook weer niet," moest ik mezelf toegeven.
"Kom met mij mee naar onze verblindend mooie toekomst en je zal eens wat beleven."
"Gaat dat zomaar?"
"Natuurlijk, als je niet te nauw kijkt! Kom maar met me mee."

Voor alle zekerheid heb ik toch maar mijn zaklamp mee naar de toekomst genomen.