Het zal u misschien benieuwen hoe ik tot mijn huidige partnerkeuze kwam.
Wel, in feite was ik op zoek naar een wulps en gewillig kind, klaar om de meest buitenissige van mijn invallen in te willigen. Een verstandig gesprek behoorde daarbij niet to mijn allerhoogste prioriteiten. Ik geef dat toe. Edel en volwassen was het allemaal niet, maar het was nu eenmaal zo. Ook dat zal ik maar bekennen.
Tot ik dan op het meisje stuitte dat nu mijn vrouw is:
"Hoe kan ik dat nu weten, jij hebt geen gezicht," antwoordde zij op mijn nogal directe vraag of zij mij mooi vond, "maar weet je wat, als jij mij op je rug je leven indraagt, dan vertel ik je waar je een toonbaar gezicht kan bijeenrapen. Misschien wordt het wel wat op die manier, met ons."
Jaja, zo is dat gegaan.
4 opmerkingen:
Uiteindelijk lijkt ze me toch een stuk verstandiger dan aanvankelijk de bedoeling was..
Uw eerlijkheid siert u overigens.
Bent U nu stil aan terug 'beter'?
Een mens moet zijn zegeningen durven tellen!
Anderzijds, hoewel dit stukje figuurlijk de zuivere waarheid is, klopt er letterlijk bekeken niets van.
Ik ben ook nog altijd niet beter. Komt daarbij de jaarlijkse eindejaarsdrukte op het werk. Die twee samen maken dat ik eigenlijk doodmoe ben (letterlijk dan).
Over enkele dagen heb ik verlof en hoop ik rust in te halen. Daarna zal het bloggen ook wel weer beter op gang komen.
voor sodade:
Sorry bovenstaande was dus mijn antwoord op uw reactie. Dat krijg ik dus als ik oververmoeid ben. Concentratieverlies.
Hmm, klinkt al bij al niet te fameus, blogbaas.
Ik hoop dat u inderdaad van de nodige rust kan genieten en terug een beetje op uw plooi kan komen. Niet voor dit blog, wel voor uzelf.
Een reactie posten