Salarialis komt eigenlijk voor in twee varianten:
Van anorexia salarialis is sprake wanneer de patiënt een ernstige drang tot loonbeperking vertoont. Een van de belangrijke kenmerken is dat de getroffene zijn inkomen als riant ervaart, zelfs wanneer hij of zij van een uitkering leeft. Veel mensen met deze vorm van anorexia gaan zich te buiten aan dwangmatig en buitensporig veel en hard werken zonder hiervoor het sociaal aanvaardbaar loon te vragen. Het is hen bovendien onmogelijk hun toestand als een reëel probleem te onderkennen. Zo zien zij, in dienst van koppelbazen bijvoorbeeld, hun werkgevers vaak als weldoeners. Als de jaarlijkse belastingaangifte van de patiënt aantoont dat zijn gezinsbudget en/of persoonlijk vermogen niet geleidelijk aangroeit, of in tegendeel zelfs blijkt af te nemen, dan kan een arts vermoeden dat er sprake is van anorexia salarialis.
Een andere vorm van deze kwaal is het minder bekende bulimia salarialis of de dwangmatige zucht naar steeds meer geld. Deze ziektevorm komt veel voor in traditioneel liberale middens, vooral middenstandsgezinnen, maar wordt sinds de eeuwwisseling ook significant meer in andere milieus aangetroffen. De wetenschap is nog niet eensluidend over wat de precieze oorzaken eigenlijk zijn. Zijn ze psychosomatisch, lichamelijk of sociaal van aard? Bulimia salarialis is een van de moeilijkst diagnosticeerbare aandoeningen van de westerse wereld omdat het ethisch maatschappelijk aanvaard is dat men door eerlijk, veel en hard te werken zijn sociale en financiële status verbeterd. Het niet opnemen van jaarlijkse vakantiedagen, het regelmatig bijklussen op vrije en weekenddagen, het presteren van onmenselijk veel overuren zijn symptomen die geoefende artsen op het goede spoor kunnen zetten. Men zou zich vragen kunnen stellen bij de diepere premissen waarop onze maatschappij is gebaseerd.
Anorexia salarialis kan, mits tijdig onderkennen van de ziekte, vrij makkelijk behandeld worden door de patiënt onder permanent toezicht van een maatschappelijk assistent of vrijgestelde van een van de drie nationaal erkende vakbonden te plaatsen.
De bulimia variant is bij ons weten niet behandelbaar zolang onze maatschappij status en waarde in geld blijft uitdrukken. Er zijn heden nog geen tekenen waargenomen dat een evolutie naar een systeem van ruilhandel of een maatschappij gebaseerd op extreem socialistische principes op een realistische basis mag voorgespiegeld worden. De enige min of meer probate remedie tot op heden is om mensen die aan bulimia salarialis lijden in de hoogste belastingschalen onder te brengen en hen zo het overmatig werken te ontraden. Uiteraard vergt dit ook ernstige inspanningen van overheidswege om zwart werk en fraude tegen te gaan. Ook vereist het verplaatsen van individuen naar hogere belastingschalen een medisch dossier en attest van een door de overheid erkende instelling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten