Ze dook regelmatig op.
Dat vond ik een meevaller.
Alleen, ze sprak nooit een woord en snoof immer met haar neus.
Ik zei er niets van, want voor je't weet duikt zo iemand nooit meer op en dat wilde ik vermijden.
We hebben veel beleefd.
Soms toonde ze haar verdriet.
Dat begreep ik wel.
Ze was altijd eerlijk.
Meer wil ik niet vertellen over haar, zij zoekt geen aandacht.
Ik neem vandaag nog eens de tram. Om door tunnels te rijden.
Onder de huizen waar ze heeft gewoond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten