Ik mis ‘Dat’ als naam voor een bier. Het zou vlot en leuk klinken. Ik zie de slogans al voor me:
Mannen drinken dat!
Dat is echt wat voor vrouwen!
Het laat ook ruimte voor een zusterbier: Dit.
De marketeers van het benzinemerk Dats kwamen al in de buurt. Maar ze misten het nodige ‘je-ne-sais-quoi’ om door te zetten.
– O, daar hebben we'm weer, dacht Sabine verveeld, 'Dirk de Afwachter', hopelijk komt hij eindelijk terzake.'
Ineens sprong Lamme Kobus recht.
‘Hemel, dit kan geen toeval zijn!’
Met zijn glimmende wijsvinger wees hij naar iets bijna volkomen zichtbaar:
‘Kijk hier, als dit geen epiloog is, dan weet ik het niet meer.’
Tegelijk wees ook zijn adjudant naar een plek, een meter of drie verder:
‘Lamme, en hier, ik verwed er mijn hoed voor als ook dit geen epiloog is.’
‘Kan het zo eenvoudig zijn?’ vroeg Lamme Kobus zich af. ‘Heb ik daarvoor een volle trein epilogisten in beweging gebracht? Ons beschavingsproject op het spel gezet? Inlandse scouts vertrouwd? De V.E.L. getrotseerd?’
Iedereen in het gezelschap begon nu te zoeken. Op die manier vonden ze nog een twintigtal àndere epilogen.
‘Het is duidelijk dat in dit deel van Europa de epilogen nog helemaal niet uitgestorven zijn,’ besloot de adjudant.
‘Inderdaad,’ nam Lamme Kobus het woord over omdat hij vond dat hij het laatste woord moest hebben, ‘Alleen moeten we er ons van verzekeren welk van deze epilogen ood de laatste is.’
Maar dat bleek een onbegonnen karwei. Hoewel epilogen hemelsbreed van elkaar kunnen verschillen en de ene zich al wat makkelijker laat vangen dan de andere, werd al snel duidelijk dat ze allemaal in aanmerking kwamen om de laatste te zijn. Zo duidelijk zelfs dat ze besloten om een experiment te wagen.
‘Ik stel voor dat we onze huidige situatie, deze stand van zaken, als laatste epiloog naar voor schuiven,’ stelde Lamme Kobus voor, ‘Maar indien er zich later iets beter aandient, dan geven we dat een kans!’
Zowel zij die het nu wel welletjes vonden als zij die wel te vinden waren voor latere aanpassingen vonden dit een uitstekend voorstel. Zo uitstekend zelfs dat iedereen tegelijk volmondig:
‘Uitstekend!’ riep.
De epilogen, die vanuit het struikgewas alles hadden gehoord, keken elkaar veelbetekenend aan. Bijna stuk voor stuk begrepen zij dat ieder voor zich nog altijd de kans had om het tot… ‘Allerlaatste Epiloog’ te schoppen. Dit was hoopgevend en zoals vele lezers ook weten: Hoop doet leven! Terwijl tegelijk een kleine minderheid begreep dat deze situatie ook nog altijd de kans open liet om uiteindelijk het narratief nog weer te veranderen. En ook hier, zo weten vele lezers geldt het adagium:
‘Zelfs apocrief, beheers het narratief!’
De meeste pogingen tot automummificatie draaien uit op niets. Het is als het puntje van je neus willen likken met je tong. Van de meerderheid van wie er in slaagde wordt vermoed dat ze hulp hebben gekregen van mensen die heel goed wisten hoe ze het moesten in- en aanpakken.
... is in deze tijden van verminderende vleesconsumptie, volgens een woordvoerder van de slagers- en vleesverwerkende nijverheid, een hobby die best aangemoedigd mag worden. En gesubsidieerd! Ach, waarom niet?
Ik heb vaak, maar minder dan vroeger, sinusitis. Dat gaat gepaard met barstende hoofdpijn. Maar goed, ik kan er op een of andere manier wel mee leven. Wetenschap interesseert mij in het algemeen maar matig. Nog het minst militaire wetenschappen. Zoals ik het bekijk is dat zelfs geen wetenschap. Het militaire vind ik gewoonweg lelijk. Kijk maar naar al die schilderijen. Dat is geen kunst maar propaganda.
Signalen genoeg. Maar toch maar doordouwen. Doen of ik niets zie en stug door lopen. (Later hoop ik dan op een tweede kans. Dat wel.)
Weinigen in die tijd wist nog wat een zwingerling was en zij die het wisten vertelden het niet verder. Alsof er was afgesproken dat met het verdonkeremanen van het woord ook datgene waar het voor stond binnen één generatie uit het collectief geheugen moest verdijnen. Dat lijkt ook te zijn gelukt want het is duidelijk dat vandaag de dag effectief niemand nog het woord kent.
Wat een zwemmend laken was, was ook niet helemaal duidelijk meer, maar met wat verbeelding kon men er zich nog wel iets bij voorstellen. Ook vandaag de dag zal men u waarschijnlijk zeggen dat een zwemmend laken een laken is dat kan zwemmen. Soms ligt het voor de hand. Men hoeft de dingen niet altijd met eigen ogen te hebben aanschouwd om erover te kunnen spreken.
Over het verband, of de relatie tussen de zwingerling en het zwemmende laken echter – omdat we niet meer weten wat het eerste feitelijk is – kunnen we slechts gissen.
Waren zij geliefden? Stiekeme beoefenaars van een verdwenen sport? Verzorgden zij dieren? Spraken zij een taal? En zo ja, allebei dezelfde?
Het ligt voor de hand dat het antwoord op deze vragen alleen kan komen van het zwemmende laken, of van een van haar of zijn afstammelingen. Maar ook hier wringt een schoentje. Als het verhaal al zou zijn overgeleverd dan is ons niet bekend door wie, en waarom het dan nu niet meer bekend zou zijn. Wat betekent dat de gebeurtenis of gebeurtenissen gewoon zijn verdwenen. Net zoals er in alle families en generaties zoveel verdwijnen op den duur, overal ter wereld.
In die zin moeten de zwingerling en het zwemmende laken ons in elk geval toch zeer nabij zijn. Als iets wat op onze tong ligt, maar waar we net even niet meer op komen.
Af en toe moest ze het kunnen voelen. Ze kon het nog altijd niet geloven. Hij was echt weg. Helemaal. Verzwonden. Nu al drie dagen.
Wat een opluchting!
(Hoofdstuk 2)
Ik geef toe dat ik tegenwoordig niet meer zoveel zelfvertrouwen heb op de fiets. Ik ben heel voorzichtig als ik bochten neem. Ik herinner me dat ik toen ik jong was heel wat waaghalzerijen heb uitgehaald en vaak blindelings kruispunten overstak. Achteraf denk ik dat ik voorzichtiger ben geworden toen ik mijn kinderen heb leren fietsen. Hen zien vallen deed me waarschijnlijk meer pijn dan wat ze zelf voelden. Ja, ik ben altijd al heel gevoelig geweest. Dat laat ik zelden merken, maar het tekent mijn doen en laten. In die mate dat ik nu weet dat ik mezelf niet eens kan vertrouwen. Ik laat me te veel door mijn gevoelens leiden. Dat kan goed zijn, maar het draait soms helemaal verkeerd uit. Het gaat zover dat ik me soms ‘als mens’ uitschakel en op automatische piloot handel. Al zou ik niet iemand anders willen zijn. Ik leer wel van mijn fouten, in die zin wordt ik misschien beetje bij beetje een beter mens. Maar het blijft een gevecht. Het blijft krasselen. Dolle pret durf ik mijn bestaan niet noemen. Ik heb, denk ik, zeker hulp nodig, om belangrijke beslissingen te nemen. Er zijn dingen, beslissingen die ik hoor te nemen, maar op mijn eentje uiteindelijk nooit neem. Dat zit diep. Het gaat over dingen waarover ik slechts met één iemand spreken kan. En die is er niet (meer). Verwacht dus niet dat ik hierover veel zal uitweiden. Ik weet dat u niet die iemand bent.
Drie dagen later, amper een tiental steenworpen verder naar het noorden, in de buurt van waar Trage Pijl het vermoedelijke spoor van de Laatste Epiloog vond, in het gezelschap van Lamme Kobus en zijn detachement inheemse scouts.
‘Scouts,’ zo sprak hij hen allen tegelijk aan, ‘ik weet dat jullie ongeduldig worden en verlangt naar stevige omhelzingen uwer geliefden, maar we moeten wachten. Wachten op het bevel om de achtervolging in te zetten, om epilogisten bij te staan, of, eventueel, zelfs het bevel om ons terug te trekken en alle sporen van onze aanwezigheid hier uit te wissen. De strijders van de V.E.L. zijn in de buurt. Zij mogen ons niet vinden, daarom vraag ik jullie, weest stil en zwijgzaam. Geniet in stilte van de glorie die de toekomst brengen zal. Dat doe ik ook, telkens het ogenblik het mij vergunt.’
Veel meer durfde Kobus hen niet toe te vertrouwen want hij wist dat één verkeerd woord, al was het maar verkeerd uitgesproken, hem het leven kon kosten. Zo waren de gewoonten van de inheemsen.
Gelukkig was de trein met epilogisten niet meer ver weg, al wist Kobus dit niet, en was het nog maar een kwestie van enkele uren voor zij ter plekke zouden zijn.
Die gebeurtenis zou de gang van zaken merkelijk inkorten. Op een manier die voorlopig beter wordt verzwegen. Lees dus zeker het vervolg zodra dit wordt gepubliceerd.
Waar de engelen afspraken bleek uiteindelijk erg voor de hand te liggen. Wat zij, alvorens zich van hun taken te kwijten, in die gestolen momenten deden is weer een andere zaak.
.jpg)