Er kwam eens een arm uit de grond omhoog, met een briefje in zijn hand, waarop mijn taken stonden opgelijst.
Jazeker: mijn taken!
Ik nam ze grondig in mij op.
Maar toen bedacht ik ineens dat dit nogal gemakkelijk was, op deze manier.
Mijn taken? Veel uitleg stond er niet bij en een en ander leek mij ook hoogst onvolledig, gezien alles wat ik van het leven verlangde.
Dus bleef ik wachten op een tweede briefje. Met meer duidelijkheid.
In feite wacht ik nog altijd.
Maar de arm is niet meer verschenen.
Niet uit dat gat in de grond en ook niet op andere verrassende manieren. Ik sta nochtans, zoals u merkt, wel open voor deze dingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten