5 voor 12

Het moment was rijp om in opstand te komen tegen 5 voor 12.
"Maken we eindelijk komaf met 5 voor 12?" riepen mijn zoons uitzinnig, want ik heb hen volledig in mijn opstandige geest opgevoed. Zo zorgde ik er bijvoorbeeld eigenhandig voor dat er regelmatig iets voor hen onaangenaams voorviel rond dit tijdstip.
"Ja, nooit hebben wij ook maar één keer iets fijn mogen beleven op dat vermaledijde moment dat ons door een gewiekste horlogemaker ooit is opgedrongen. Twee keer per dag zelfs! Terwijl er toch zoveel andere momenten zijn waarmee wij best hadden kunnen leven, toch!?"
"O ja?"
"Zeker, kijk maar," en ik duwde de wijzer van de pendule enkele streepjes verder.
"Inderdaad, het is zo klaar als pompwater. NU is het moment van de opstand! Of straks als we de wijzer nog wat verder duwen."
Maar net wanneer wij in real time in opstand zouden komen (symbolisch om 5 voor 12 zodat wij nog een marge van twaalf uren hadden om onze strategische doelen te veroveren) viel een commando van de anti-terrorismebrigade via het dakvenster ons huis binnen. Ik had dat altijd al de zwakke plek in onze defensie gevonden, maar we hadden ergens daglicht nodig voor onze zonnewijzer.
"Iedereen op de grond of wij draaien de klok een kwartier terug!" klonk het spookachtig van achter een masker.
Voor wij het beseften waren we gekneveld en gemondpropt en werden al onze klokken vooralsnog toch nog op 5 voor 12 gezet.
Jaren later, na de herijking van het winteruur, kregen wij amnestie en emigreerden naar Zwitserland waar 5 voor 12 een veel minder dwingende rol speelt in het bestaan van de bergbewoners. Hier zal men ons nooit meer zien.


_____