Het is een literair feit dat mensen die `s ochtends in de spiegel kijken vaak zichzelf niet herkennen. Het duurt dikwijls zelfs enkele minuten vooraleer zij schoorvoetend enige gelijkenis erkennen met wat zij zien. Maar daar houdt het op: de reflectie in de spiegel is niet wezenlijk de kijker, zo voelt men aan.
Eens op hun werk, of daar waar zij zich doorgaans naar begeven, blijkt evenwel niemand te twijfelen aan wie er werkelijk voor hem of haar staat. Er wordt gegroet met of zonder zoentje, met of zonder rechterhand, alsof men elkaar al jaren kent! Wat waarschijnlijk ook klopt.
Daarna gaat men aan de slag of komt ter zake!
Men schrijft, men leest, men denkt, men loopt of stapt, men plant, men voert uit, men oogst, men rijdt en men beheert. Of tal van andere hoofd- en nevenactiviteiten.
Zo vordert volgens een bepaald patroon elke dag tot het alweer avond wordt, en tenslotte nacht, tot wanneer bovenstaande mensen - althans zij die de literaire feiten onderkennen - weer voor de spiegel staan en zich afvragen of zij ooit zichzelf zullen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten