Het scheppingsproces

Frenetiek bleef het meisje God maar doorgaan met het scheppen van natuurkundig en biologisch laakbare fenomenen. Alsof het de gewoonste zaken van de wereld waren.
Het waren uiteraard niet de gewoonste zaken van de wereld, maar stuk voor stuk onmogelijkheden, anomalieën en meermaals rechtuit indecenties.
Hoorns van overvloed waarin je moet blijven blazen om alle rampspoed - voor zover mogelijk - tegen te houden. Zwepen voor slavernij en ontucht. De Cheshire kat voor al uw eenzaamheid. Bomen die tot in de hemel groeien. Vensters die alle uitzicht mooier maken. De deur die inkijk garandeert! En nog veel meer!
Zo véél dat het gaandeweg de aandacht trekken moest van ons, gewone mensen, altijd op zoek naar iets naar onze gading.
Bankiers, professoren van de universiteit en winkelpersoneel, binnenhuisarchitecten, bloggers, citruskwekers, winnaars van een kwis, kermisvolk en vakbondsleden... kortom: de doorsnee van ons land. Allen dromden zich een weg.
“Waarom toch doet u dit? En waarom zo volgehouden?” vroeg een dienaar van de pers.
“’t Is om indruk te maken op de mannen,” dachten vele vrouwen.
“Neen, het is een teken, een herinnering aan de mens die nooit vergeten mag dat er altijd onbestaande dingen zullen zijn, waarmee men altijd rekening moet houden!” fluisterde een bisschop, met waarschijnlijk enige kennis van zaken.
Zich onbewust van de consternatie bleef ondertussen het meisje God doorgaan met het maken van wat zo intrigeert.
Kometen, onverdiend geluk, vleugels voor gevallenen, neerstortende helikopters, af en toe een winnend lottoformulier, de dood die men zich wenst, elektronische krukken, meer schoenen dan benen, geld dat niemand op kan krijgen en nog maar eens, waarom niet, een oorlog ver van huis. En uiteraard de vele, vele fanfares van honger en dorst.
Uiteraard moest daar een eind aan komen, zo ostentatief mocht het niet zijn. Uiteindelijk schreef de pers dat je er niets van mocht geloven, gewoon maar een verhaal.