Tot voor kort was er een hond die zich meerdere identiteiten aanmat. Zo dacht hij op een dag dat hij een woeste wesp was en in die gemoedsgesteldheid stormde hij luid zoemend af op een muis. Het beestje wist niet waar het het had en, omdat het nog geen enkele ervaring had met zoemende honden, maakte het zich zekerheidshalve snel uit de voeten.
Een andere keer waande de hond zich een taaie kwaaie Siberische wolf, een waan waarvan hij gebruik maakte om luid huilend op de kat af te stormen. Ook dat beest schrok zich een hoedje en vluchtte met een sprong bovenop het dressoir.
Gisteren waande de hond zich ineens een bonkige boze Afrikaanse olifant, een uitgelezen kans om de leeuw in de dierentuin te treiteren. Iets wat hij anders nooit zou durven doen. Ik ook niet trouwens. Maar toen moet er iets vreselijk misgelopen zijn.
2 opmerkingen:
Wat een hondeleven!
voor Vlindera:
Ja, maar al bij al was hij gelukkig!
Een reactie posten