De straf van van God

Uiteraard ben je eenzaam genoeg, maar wees dat nu ook eens wat meer in gezelschap.

Per ongeluk

Er was eens de man die zoveel van een vrouw hield dat hij zich dood reed, al was dat niet de bedoeling.

Het geheim van de Jannen

Niemand kent Jan. Althans, iedereen kent Jan, maar het is nooit dezelfde Jan. De Jan die ik ken is niet de Jan die je nichtje kent. Af en toe zal iemand wel een Jan kennen die ook iemand anders kent, maar geen van beiden beseft dat het dezelfde Jan is. Het kan dus net zo goed een andere Jan zijn. Het komt voor dat twee mensen dezelfde Jan kennen, en dat ook pertinent van elkaar weten, zoals de gezusters Martin. Toch kan u er gif op innemen dat zij hem anders kennen. In die zin zijn alle Jannen gelijk! En dat is hun geheim.

Een huwelijksfaze

Ooit zei ik tegen mijn vrouw:

"Wie veel in de spiegel ziet,
kent daarom zichzelf nog niet!"

Waarna ik haar dan toch leerde kennen.

Goed nabuurschap

Natuurlijk is het heel erg dat het jongetje van hier rechtover aan zijn kanker is gestorven (even zag het er nog zo hoopgevend uit), maar anderzijds vervalt nu dat excuus om zijn lievelings-CD’s nog loeiend hard door deuren en ramen te laten schallen „omdat dat hem toch altijd zo opmontert.”

De bedoeling

"Maar natuurlijk heb jij je sterk gehouden, hoe kom je daar toch weer bij!?"

"...!!"

"Néén Jan, de bedoeling is natuurlijk dat wij elkaar nooit meer zien."

Een aforisme van oom Floris

Wie het goed met zichzelf kan vinden zoekt het in elk geval niet te ver.

Nieuwe hoop

Jonge, aantrekkelijke vrouwen worden ingehuurd om de door eenzaamheid verteerde mannen uit hun isolement los te peuteren. Zodra dat is gelukt worden de prille koppels op dramatische wijze opnieuw gescheiden. Pas daarna begint het eigenlijke experiment: speciaal getrainde observatieteams observeren hoe de mannen deze nieuwe persoonlijke tegenslag verwerken en rapporteren daarover dagelijks. Op die manier, zo claimen de programmamakers, dragen wij bij tot de wetenschap, die nog steeds op zoek is naar een therapie van zelfredzaamheid. Indien dat, onverhoopt weliswaar, niet lukt, dan levert het in elk geval goede televisie op.

Ruggenspraak

"Ach, trek het je niet aan. Er wordt in die kringen heel dikwijls en heel hard nagedacht, maar daar merk je weinig van. Dat is heel typisch."

Gelogen geluk

Het is hard werken aan gelogen geluk, dat begrijpt u toch?

"De kinderen deden het goed op school."
"We mogen niet klagen."
"Zolang we maar gezond zijn."
"Ze zijn goed terechtgekomen."
"We mogen blij zijn dat we in een beschaafd land wonen."
"Je vader heeft niet veel geleden."
"We hadden het veel erger kunnen treffen."
"Kom, leg je arm eens om mijn schouders."
"Ben je soms beschaamd om met mij gezien te worden?"
"Het belangrijkste is te tonen wie je bent."

Gelogen geluk is ook geluk.

Het aanbod

Met een lukrake, maar precies aankomende, klap sloeg zij, wat een aanbod bleek te zijn, in de hoek van de kamer, waar het versufd bleef liggen. Dat gaf haar de kans om het van dichtbij te bekijken. Het was een mannelijk aanbod. Het bloedde, maar verder leek het niet echt èrg. Zij had nooit met een aanbod weten om te gaan. Ook deze keer wist ze er zich geen weg mee. Het mannelijk aanbod op zijn beurt hield zich bewegingsloos. Hij had zich in deze vrouw vergist. En toen zij even niet oplette vluchtte hij het huis uit om nooit meer weer te keren.

Een vrij land

Het is een lichaamsdeel dat ik er sinds vanmorgen heb bij gekregen. Het moet er vannacht ineens aangegroeid zijn, tenzij het op heel ingenieuze wijze en geheel en al pijnloos is aangebracht natuurlijk. Het is vrij lang, deels behaard en het spreekt niet. Het voelt wat ruw, maar zeker niet onaangenaam aan. Misschien heeft het een sociale functie. Het zit zeker niet in de weg, maar ik merk dat ik voorzichtig moet zijn wanneer ik mijn broek aantrek en bij het zitten mag ik niet al te bruusk mijn evenwichtspunt verplaatsen, want het lijkt nogal makkelijk afgekneld . Omdat ik nog niet zeker weet waarvoor het dient toon ik het voorlopig maar niet aan mijn vrouw.
“Je hebt al zoveel nutteloze rommel”, zegt zij vaak.
“Is dit definitief?” vroeg ik aan het mannetje dat van in de hoek van de
kamer aandachtig al mijn bewegingen volgt en denkt dat ik hem niet zie,
al is het net door hem dat ik mij begon af te vragen wat er toch te zien viel.
“Dat beslist u zelf,” antwoordde hij zelfverzekerd, daarmee de
verantwoordelijkheid naar mij toeschuivend.
Kijk, zoiets noem ik nu professioneel. Het stelt mij enigszins gerust. We leven nog altijd in een vrij land.

Achterwaarts denken!

De techniek van het achterwaarts denken die Irma zich had weten eigen te maken in het onwerkelijke leven kwam haar goed van pas in het werkelijke: nooit kocht zij goederen of diensten tegen de officiële prijs. Dank zij diezelfde techniek leerde zij ook haar man naar waarde te schatten.

En?

"En? Klopt het wat ze zeggen, is er licht aan het einde van de tunnel?"
"Neen, nog niet, daarvoor zul je nog wat moeten graven!"

De hond

Tot voor kort was er een hond die zich meerdere identiteiten aanmat. Zo dacht hij op een dag dat hij een woeste wesp was en in die gemoedsgesteldheid stormde hij luid zoemend af op een muis. Het beestje wist niet waar het het had en, omdat het nog geen enkele ervaring had met zoemende honden, maakte het zich zekerheidshalve snel uit de voeten.
Een andere keer waande de hond zich een taaie kwaaie Siberische wolf, een waan waarvan hij gebruik maakte om luid huilend op de kat af te stormen. Ook dat beest schrok zich een hoedje en vluchtte met een sprong bovenop het dressoir.
Gisteren waande de hond zich ineens een bonkige boze Afrikaanse olifant, een uitgelezen kans om de leeuw in de dierentuin te treiteren. Iets wat hij anders nooit zou durven doen. Ik ook niet trouwens. Maar toen moet er iets vreselijk misgelopen zijn.

Spijtig

„Kijk eens wie we dààr hebben!”
„Hemeltje, jaa.. zouden ze ons gezien hebben?”
„Neen hoor, maak je geen zorgen, die zien alleen zichzelf.”
„Spijtig.”

Captain Dubio en de primaire wetten van het heelal

Plotsklaps onderkende Captain Dubio een van de primaire wetten van het heelal: vorm kan even hoopgevend zijn als inhoud! Een gegrond besef van deze wetmatigheid stelt de interstellaire reiziger in staat geïnformeerde beslissingen te nemen en zodoende perioden van lethargie in ruimteschepen te overbruggen!

Een aforisme van oom Floris

In de ondeugden van andermans kind herkent men ook de ouders.

Ook ik ben benieuwd

Met een laatste krachtinspanning kwam ik in een trendkanaal terecht, waar ik mij met de stroom kon laten meedrijven...

Het is nu opletten dat ik bovenaan niet tegen de weerstandslijn en onderaan niet tegen de steunlijn opbots, want mijn pak mag onder geen enkel beding verkreuken. Beide genoemde lijnen mogen dan gemiddeld wel evenwijdig aan elkaar zijn, in de realiteit – en ik spreek nu uit ervaring! - schommelt dat immens. Uw aanmoedigingen: “Hou rekening met de bandbreedte”, zijn weliswaar goedbedoeld, en ik heb ze ook duidelijk gehoord, maar feit blijft dat ik in het trendkanaal zit en niet u, mijn supporters.

Zoals eenieder weet kan een trendkanaal drie richtingen hebben: omlaag, omhoog en horizontaal. Welnu, op het ogenblik dat ik dit noteer bevind ik mij nu net in de laatste situatie, in de horizontale dus.

Nu is het uitkijken voor een steun- of weerstanddoorbraak. Niemand kan zeggen wanneer dat zal gebeuren, maar van zodra er een valide doorbraak is zal ik opnieuw rapporteren, want u wil uiteraard weten of de steun nu weerstand wordt of omgekeerd. Ook ik ben benieuwd.

Ooit?

"Hebben wij elkaar al niet ooit eens ontmoet?"
"Wij? Neen hoor, dat zou ik mij wel herinneren."

Jan en Ingrid maken tijd

"En zeggen dat miljoenen mensen op dit ogenblik hun tijd verdoen voor hun televisietoestel, terwijl wij nu alle tijd hebben voor een goed gesprek."
"Ja Jan, en het is alleen maar een kwestie van de beslissing te nemen."

Balaclava

De monniken en ik, gewapend met, naar ik meen, apocriefe teksten en een aantal andere overtuigende voorwerpen in onze The North Face rugzakken, doorwaadden iets verderop de rivier, omdat wij hem daar ondiep wisten. Evenwel, aangezien mijn gezellen mij als de enige geletterde beschouwden, diende ik alleen achter te blijven, even buiten de poort van de stad. Uren later, toen zij allen terugkeerden droegen zij een balaclava. Gevraagd naar het eventuele resultaat van hun tocht achtten zij het niet opportuun in detail te treden.

Het scheppingsproces

Frenetiek bleef het meisje God maar doorgaan met het scheppen van natuurkundig en biologisch laakbare fenomenen. Alsof het de gewoonste zaken van de wereld waren.
Het waren uiteraard niet de gewoonste zaken van de wereld, maar stuk voor stuk onmogelijkheden, anomalieën en meermaals rechtuit indecenties.
Hoorns van overvloed waarin je moet blijven blazen om alle rampspoed - voor zover mogelijk - tegen te houden. Zwepen voor slavernij en ontucht. De Cheshire kat voor al uw eenzaamheid. Bomen die tot in de hemel groeien. Vensters die alle uitzicht mooier maken. De deur die inkijk garandeert! En nog veel meer!
Zo véél dat het gaandeweg de aandacht trekken moest van ons, gewone mensen, altijd op zoek naar iets naar onze gading.
Bankiers, professoren van de universiteit en winkelpersoneel, binnenhuisarchitecten, bloggers, citruskwekers, winnaars van een kwis, kermisvolk en vakbondsleden... kortom: de doorsnee van ons land. Allen dromden zich een weg.
“Waarom toch doet u dit? En waarom zo volgehouden?” vroeg een dienaar van de pers.
“’t Is om indruk te maken op de mannen,” dachten vele vrouwen.
“Neen, het is een teken, een herinnering aan de mens die nooit vergeten mag dat er altijd onbestaande dingen zullen zijn, waarmee men altijd rekening moet houden!” fluisterde een bisschop, met waarschijnlijk enige kennis van zaken.
Zich onbewust van de consternatie bleef ondertussen het meisje God doorgaan met het maken van wat zo intrigeert.
Kometen, onverdiend geluk, vleugels voor gevallenen, neerstortende helikopters, af en toe een winnend lottoformulier, de dood die men zich wenst, elektronische krukken, meer schoenen dan benen, geld dat niemand op kan krijgen en nog maar eens, waarom niet, een oorlog ver van huis. En uiteraard de vele, vele fanfares van honger en dorst.
Uiteraard moest daar een eind aan komen, zo ostentatief mocht het niet zijn. Uiteindelijk schreef de pers dat je er niets van mocht geloven, gewoon maar een verhaal.

De wet!

Toen twee officieren kwamen melden dat niet zij, maar wel zijn maîtresse, haar man zou mogen executeren, barste I.in tranen uit.

Een aforisme van oom Floris

Het negeren van winden in een gezelschap is een teken van beschaving. Het laten, daarentegen, kan verschillende oorzaken hebben.

Eenwording

Qua eenwording met de natuur is er altijd wel iemand die wat verder gaat dan de anderen.

Producten voor niche-groepen

De duikplank voor twijfelaars!

Trudo en Irma (Vakantievertier voor thuisblijvers)

Omdat niet iedereen in deze periode van het jaar verre reizen maakt heeft oom Floris speciaal voor de thuisblijvers onderstaand verhaal met bijhorende oefening gemaakt, zodat zij eens aan andermans problemen kunnen denken en de hunne even vergeten. Veel plezier er mee!

1) Gebruik volgende woorden om het tekstje te vervolledigen, in volgorde van de nummers op de prent:
Trudo - bureau - lade - secretaresse - telefoon - tas - woordenboeken - Underwood - verzamelde werken - bureaustoel – haard - bureaulamp

Breed gesticulerend dicteerde (1) een gedicht aan zijn (2), die ooit (zelfs niet zo lang geleden) zijn maitresse was en als dusdanig voor heel wat inspiratie zorgde.
„Niet zo snel,” hijgde (2) Irma, "dit is maar een aftandse (3), waarom koop je mij niet eens een iPad of een performante Mac?”
„Ja, dat zou je wel willen, maar die moet je wel verdienen! Neem plaats aan mijn (4) en noteer dan maar met de hand. In mijn (5) vind je pen en papier. O ja, voor ik het vergeet, als de (6) rinkelt, neem dan vooral niet op, het zal mijn vrouw zijn.”
„Je vrouw? O ja, die belde gisteren vanmorgen ook al omdat ze wil dat je haar (7) en haar (8) met boodschappen vanavond mee naar huis brengt.”
„Haar (7) en haar (8), maar wie draagt dan mijn (9), mijn (10) en mijn (11)? Zij weet toch dat de huur van dit kantoor morgen afloopt?”
„Dat heb ik haar ook proberen uit te leggen, maar voor haar part kan je al de rest in de (12) opstoken.”
„Vergeeft zij mij dan nooit?”
„Zolang je geen alimentatie betaalt niet, zei ze.”

(1) ..................................
(2) ..................................
(3) ..................................
(4) ..................................
(5) ..................................
(6) ..................................
(7) ..................................
(8) ..................................
(9) ..................................
(10) ..................................
(11) ..................................
(12) ..................................

2) Beantwoord volgende vragen:
- Wat moet Trudo doen om toch nog een gelukkig mens te worden?
- Hoe lang duurt het nog vooraleer Irma Trudo helemaal door heeft?
- Zal de vrouw van Trudo ooit de vruchten plukken van zijn poëzie?

Kunst & Kitsch

„Jongens, hier moeten jullie mee naar Kunst & Kitsch!” riep Jack - de chauffeur van de bende en amateur meubelkenner - uit terwijl hij voorzichtig tegen de rugleuning van de stoel tikte: „Dit is verdorie een volwaardig rococomeubel.”
„Komt niets van in,” antwoordde Remco, dit is het enige erfstuk van mijn moeder.”
Amanda was echter niet zo sentimenteel van aard. Zij had zich nooit aanvaard gevoeld door haar schoonmoeder.

Harde tijden

Het waren harde tijden.
Wie overdag blindemannetje weigerde te spelen werd diezelfde avond nog de ogen uitgestoken. Zo werd het koren van het kaf gescheiden en groeiden wij op tot vruchtbare en nuttige mensen.
Wie kloeg kreeg nog slaag van vader bovenop.
Ja, het waren harde tijden.

Oordeel

De vogel streek voor mijn voeten neer en keek mij geringschattend aan. Hij scharrelde wat heen en weer, maar maakte geen aanstalten om een stuk uit mijn lever te pikken. Daarvoor wegen mijn misdaden te licht.

Het geheim van de auteur

Als ik beslis dat alle witte voorwerpen op een zekere hoogte in botsing komen met de rode, dan moet ik er voor zorgen dat ik de groene op dat ogenblik uit de buurt hou. Die spelen namelijk een andere rol. Dat kan een hoofd- of bijrol zijn. Een rookgordijn, of voor het evenwicht. Hun kleur heeft in feite geen belang en varieert dan ook, al moet je als auteur toch tot op zekere hoogte het publiek ter wille zijn. Vandaar nooit glitter! Daar houd ik mij héél streng aan.

De groene handschoen

Beste,

Ik heb uw schrijven in goede orde ontvangen en ik begrijp volkomen dat u de groene handschoen graag terug zou krijgen. Toch heb ik besloten haar te houden. U hebt ze mij ongevraagd gestuurd, waardoor ik meen geen enkele verplichting te hebben ten opzichte van uw persoon.
Voor de rest deel ik uw mening: het betreft hier een wonderbaarlijk voorwerp. Elke handeling die ik er mee uitvoer is een belevenis. Sigaretten smaken twee keer zo goed, wijnglazen lijken wel dubbel zo vol. Fouten schrijf ik niet meer. Eens geknoopte veters komen niet meer los. Mijn rasguedo’s doen niet meer onder voor die van Paco de Lucia. Ook meer intieme handelingen verricht ik nu succesvol. En `s nachts komt zij mij strelen, alsof zij precies weet wat ik nodig heb.
U begrijpt, dat hoop ik althans, dat ik dus niet op uw verzoek kan ingaan en de groene handschoen restitueren. Trouwens, u beschikt toch nog over de rechter? Of volstaat dat niet?

Met vriendelijke groeten,

I.

De rapporten van Vlarf

Al vanaf zijn tweede verkenningstocht naar de planeet aarde begon Vlarf de psychologie van de aardbewoners te bestuderen en er over te rapporteren.

„... en zij lijken wel te leven onder een baldakijn van pijn!”

Het hoeft geen betoog dat zijn oversten steeds weer reikhalzend uitkeken naar het volgende rapport.