Onderweg naar het huis waar een man alle soorten van liefde krijgt zonder zich daarvoor in te spannen, langs een steil en schier ontoegankelijk bergpad, zat een klein jongetje zacht te schreien. Ik sprak hem aan met enkele schijnheilige woorden:
"Knaapje, wat zit gij hier te schreien? Niet ver van hier staat toch het huis van volmaakt geluk?"
Zoete woorden die ik echt niet meende, omdat ik dacht dat hij zulks toch niet begreep.
"Ja meneer, mijn vader is er al, maar ik mocht slechts mee tot hier en niet verder, en moet hier op hem wachten. Maar welke man komt ooit terug eens hij het volmaakt geluk gevonden heeft...?"
"Gij spreekt wijze woorden,"
antwoordde ik onder de indruk van het inzicht dat deze knaap op zijn jonge leeftijd al had verkregen in wat er zoal roert in een mannenhart,
"Als ik je vader zie stuur ik hem aanstonds terug,"
beloofde ik.
"... en hij is zijn vingerhoedje vergeten,"
snikte het ventje alsof ik niets had gezegd.
"Vingerhoedje? Welk vingerhoedje?"
"Maar meneer,"
antwoordde het manneke al even verbaasd als mijn woorden geklonken hadden,
"Weet u dan niet dat u, die het huis waar een man alle soorten van liefde krijgt zonder zich daarvoor in te spannen, om binnengelaten te worden, een vingerhoedje vol van welgemeende vreugdetranen meebrengen moet van de vrouw die u met onbezwaard hart heeft laten gaan, omdat zij beseft dat zij u niet gelukkig maken kan?".
Het was of ineens de rotsbodem onder mijn benen veranderde in pap.
"Jongen,"
vroeg ik na te zijn bekomen,
"Hebt gij hier al veel volk zien passeren?"
"Nog niet zo heel veel meneer,"
klonk het wijs uit zijn mondje,
"maar ik zit hier nog maar driehonderd jaar."
Versie 1.0
Onderweg naar het huis waar een man alle soorten van liefde krijgt zonder zich daarvoor in te spannen, langs een steil en schier ontoegankelijk bergpad, zat een klein jongetje zacht te schreien. Ik sprak hem aan met enkele schijnheilige woorden:
"Knaapje, wat zit gij hier te schreien? Niet ver van hier staat toch het huis van volmaakt geluk?"
Zoete woorden die ik echt niet meende, omdat ik dacht dat hij zulks toch niet begreep.
"Ja meneer, mijn vader is er al, maar ik mocht slechts mee tot hier en niet verder, en moet hier op hem wachten. Maar welke man komt ooit terug eens hij het volmaakt geluk gevonden heeft...?"
"Gij spreekt wijze woorden,"
antwoordde ik onder de indruk van het inzicht dat deze knaap op zijn jonge leeftijd al had verkregen in wat er zoal roert in een mannenhart,
"Als ik je vader zie stuur ik hem aanstonds terug,"
beloofde ik.
"... en hij is zijn vingerhoedje vergeten,"
snikte het ventje alsof ik niets had gezegd.
"Vingerhoedje? Welk vingerhoedje?"
"Maar meneer,"
antwoordde het manneke al even verbaasd als mijn woorden geklonken hadden,
"Weet u dan niet dat u, die het huis waar een man alle soorten van liefde krijgt zonder zich daarvoor in te spannen, om binnengelaten te worden, een vingerhoedje vol van welgemeende vreugdetranen meebrengen moet van de vrouw die u met onbezwaard hart heeft laten gaan, omdat zij beseft dat zij u niet gelukkig maken kan?".
Het was of ineens de rotsbodem onder mijn benen veranderde in pap.
"Jongen,"
vroeg ik na te zijn bekomen,
"Hebt gij hier al veel volk zien passeren?"
"Nog niet zo heel veel meneer,"
klonk het wijs uit zijn mondje,
"en ik zit hier toch al driehonderd jaar."
4 opmerkingen:
* Jevski's meest beweeglijke hoeken tot ver achter de oren *
het staat vast, vanaf nu doop ik de mijne om in 'Vliegend-Eiland-Vingerhoed' : )
voor entrelespassiflores
Bent u zo altruistisch? Of is het om uw man wanhopig te maken?
Geen van beide, beste Blogbaas, u moet het niet verder zoeken dan dat ik nooit meer mijn vingerhoed ter hand zal kunnen nemen zonder aan uw tranenverhaal te denken : )
Een reactie posten