Als buitenaardse was zij gemakkelijk te herkennen aan haar hersententakels, die nogal opzichtig de richting van haar denken en haar concrete interesses van het moment verrieden. Zij stond wel open voor een vrijblijvend gesprek:
“Ik ruik diesel,” zei ik.
“Ja hoor, dat ruikt u goed. Ik heb zopas een litertje gedronken, bij de Shell.”
“O, vandaar! Ik dacht al, diesel, dat kan toch niet. En toch rook ik het.”
“Ik drink altijd diesel als het even kan. U hebt er anders wel een neus voor merk ik.”
“Het is een van die geuren die ik overal herken.”
“Heel knap! En ruikt u ook wat ik er bij heb gegeten?”
Dat was een ander paar mouwen. Tot ik opeens opmerkte hoe een van haar tentakels gericht stond in de richting van waar tot voor kort nog het Atomium stond.
3 opmerkingen:
Blogbaas, u maakt wat mee !
Maar een gewelddadige fysieke hersenschudding is u tot op heden bespaard beleven, lees ik !
Een wezen met een groot exposé, da's duidelijk
voor jevski en charmantwerpen:
In de omgang met buitenaardse wezens blijft men best zichzelf, dan valt het allemaal wel mee.
Een reactie posten