Uit de verte!

Men vraagt zich af waar de schrijver zijn inspiratie haalt. Wel, om voor mijn geval eens uit de biecht te klappen, ik haal die uit de verte.

“Uit de verte?” hoor ik u monkelen, “wel heb ik ooit!”

Tja, ik kan het ook niet helpen dat u daar niet zelf bent opgekomen. Maar troost u, zo gemakkelijk is het nu ook weer niet. Gewoonlijk hoef ik maar uit mijn dakvenster te kijken en in de verte speelt zich dan wel iets af dat het noteren waard is, of dat mij op zijn minst op een of ander idee brengt. Zo zal ik u binnenkort misschien verhalen over die vier moordenaressen! Maar de laatste tijd, het ligt aan mijn ogen zeggen mijn huisgenoten, zie ik almaar minder goed wat er in de verte gebeurt. Het lijkt wel of de verte zich verwijderd heeft! En ik vertik het om met een verrekijker te turen, want daar krijg ik schele koppijn van. Als deze evolutie zich bestendigt zal ik uiteindelijk gedwongen worden ermee op te houden, of, want dat is ook een mogelijkheid, moeten overwegen het te gaan hebben over wat er zich onder mijn neus afspeelt, en dat wordt moeilijk, zowel voor mijzelf, want ik heb nooit oog gehad voor wat zich onder mijn neus afspeelt, als voor mijn naasten: ik schrijf namelijk altijd de waarheid!

En dat er zich onder mijn neus verschrikkelijke dingen afspelen spreekt vanzelf.