Het begon met Peba, de vrouw van mijn vriend Pebo.
Wekenlang uit haar hum.
Commentaar op alles.
Pebo kon niks goed meer doen.
Hij was te dik, te mager, te actief, te sloom, enz.
Kortom, hij voelde alle houvast onder zijn voeten verdwijnen en moest met lede ogen toezien hoe Peba steeds verder in een spiraal van psychologische zelfkwelling wegzakte.
Was zij eigenlijk nog wel normaal te noemen?
Je zou voor minder gaan twijfelen als je vrouw thuiskomt en zegt dat ze heeft gevochten met 40 Nigerianen. Men denkt al ras aan Ali Baba en zijn vrienden.
Voorts bracht ze uren door, zorgelijk voor zich uitstarend in haar stoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten