In de vide

 

'Maar kijk dan Jan, dit past toch véél beter in de vide!'

Spreekwoord voor muzikanten

De fanfare aan de andere kant speelt altijd beter!

Zomer 2024

 

(Let wel, Orwell begreep dit al veel eerder dan pas in 1984!)

Ooit

Telkens zij de maan opgooiden dachten de zusjes Altijdblij aan iemand die wij niet kenden. Natuurlijk hoopten wij dan dat zij zo ooit ook eens aan ons zouden denken.

Snider Jim verprutst het

Canaria stond op een kleine heuvel, haar ogen glinsterend in het zachte, gouden licht van de dimensie die blijkbaar haar wereld was. Jim, met een mengeling van nieuwsgierigheid en verwarring, keek om zich heen. De lucht had een onwerkelijke tint van lavendel en het landschap leek doordrenkt met een ondefinieerbare magie. Alsof er net met een hem onbekende spray was gespoten. Hij voelde zich als in een droom, een droom waarin alles prachtig en vreemd was.

Canaria draaide zich naar hem om, haar glimlach straalde een serene zekerheid uit. 

"Welkom, Jim," begon ze. Haar stem klonk zacht maar krachtig: 

"We zijn hier in de dimensie waar alle vrouwen gelukkig zijn. Hier hebben vrouwen de volledige controle over hun leven en hun omgeving. Wat ze bedenken wordt werkelijkheid. Ze zijn vrij om hun passies na te jagen en te genieten van de vruchten van hun arbeid zonder beperkingen van welke aard ook."

Jim fronste lichtjes zijn wenkbrauwen:

"En de mannen? Wat doen zij hier dan?"

Canaria's glimlach vervaagde een beetje, maar haar ogen bleven vriendelijk. 

"Mannen hebben hier een ondersteunende rol. Die past bij hun mogelijkheden. Zij zorgen ervoor dat het leven van de vrouwen zo aangenaam mogelijk is. Ze helpen met de dagelijkse taken, bieden gezelschap, en werken samen met de vrouwen om een harmonieuze samenleving te creëren. In ruil daarvoor krijgen ze alles wat ze nodig hebben om te leven, vooral eten en onderdak."

Jim krabde aan zijn hoofd. Hij was niet helemaal overtuigd: "En hoe verdienen de vrouwen hier hun kost?"

"Vrouwen hier zijn ambachtslieden, kunstenaars, genezers, en wetenschappers," legde Canaria uit. "Ze creëren prachtige kunstwerken, ontdekken nieuwe kennis en verbeteren permanent hun levenskwaliteit. Hun werk wordt onderling enorm gewaardeerd en zo genieten zij van de vruchten van hun inspanningen."

Jim keek om zich heen, zijn blik bleef hangen op een groep vrouwen die samen aan een enorme glazen sculptuur werkten. De vorm ervan kiwam hem bekend voor. Hij vond het niet echt bij deze dimensie passen. 

De vorm kwam hem bekend voor.

Snel richtte hij zijn blik op een andere groep die zich bogen over ingewikkelde machines. 

"Het is hier wel... ánders," gaf hij toe, "Maar begrijp je wel wat echte liefde is, Canaria? Is deze wereld wat je echt wilt?"

Canaria's ogen verzachtten, en ze legde een hand op zijn arm:

 "Ik weet heel goed wat echte liefde is, Jim. Het is wederzijds respect, steun en begrip. Het is samen groeien en elkaar helpen om het beste uit mezelf te halen. 

Ik hoop dat jij je kunt aanpassen aan mijn dimensie, want ik geloof dat ik hier de echte liefde zal vinden."

Jim zuchtte, maar hij knikte. 

"Ik zal het proberen," zei hij vastberaden.

Canaria glimlachte opnieuw, deze keer met een vleugje opluchting. 

"Om mijn hart definitief te winnen, moet je drie proeven doorstaan. De eerste proef is de Proef van Empathie. Je moet een dag doorbrengen met het helpen van een vrouw in haar werk, haar behoeften aanvoelen en haar zonder woorden begrijpen."

Jim knikte, zich voorbereidend op de uitdaging.

"De tweede proef is de Proef van Creativiteit," vervolgde Canaria. "Je moet een kunstwerk maken dat de essentie van je gevoelens voor mij weerspiegelt. Het moet laten zien wat je hart zegt zonder dat woorden nodig zijn."

Jim slikte even, was dit niet allemaal wat wazig? Maar hij gaf geen krimp.

"En de derde proef," zei Canaria zachtjes, "is de Proef van Toewijding. Je moet een taak volbrengen die je volledige inzet en vastberadenheid vereist, om te bewijzen dat je bereid bent om te vechten voor mijn liefde, wat er ook gebeurt."

Jim voelde een mengeling van opwinding en nervositeit. "Ik zal het doen, Canaria. Voor jou, voor ons."

Hij vond het wel jammer dat hij als woordvoerder van een conglomeraat dat liever niet zelf het woord voerde nu proeven zou moeten afleggen waarin hij niet mocht spreken.

Canaria omhelsde hem teder. "Ik geloof in je, Jim. Samen kunnen we dit aan."

Jim nestelde zich in haar omhelzing op een manier die in die dimensie typisch mannelijk was.

De Hertog van Saksen - Weimar biedt Justus Lipsius een leerstoel in de Hoogeschool van Jena aan (1571)

De kenners op de achtergrond waren het eens: de leerstoel die Justus aangeboden kreeg wiebelde! Ook werd er geroddeld over de redenen waarom Justus' vrouw - een 'zakelijk' mens volgens 'de bronnen' -  niet bij hem inwoonde maar in Overijse bleef. Justus' verblijf in Jena was van korte duur.

Ter zake (37)

Indien je mij zou vertellen dat je nogal zwak van gesternte bent en dat er voortdurend een arend over je dak zweeft, dan zou ik opkijken, maar daar verder weinig geloof aan hechten. Tenzij die arend net komt aanscheren. Als jong jongetje heb ik nog tomatensoep gegeten van Marie Thumas! Jammer dat ook dat verdwenen is. Ik drink al lang geen koffie meer. Sterker nog, ik ben nu al zo ver dat ik thee verkwikkender vind.

Internationale vrouwenhandel

'Proef maar'

'Ik vind de vrouwtjes toch lekkerder'

'Ja, ik ook, maar die zijn voor de export.'

Lectuur en interpretatie (oefeningen)

 

HET ROLLEND TROTTOIR

Op de planeet Beh hebben ze een rollend trottoir uitgevonden dat de volledige stad omringt. Een beetje zoals een roltrap eigenlijk, alleen is het geen trap, maar een trottoir, en het beweegt langzaam, om de mensen de tijd te geven de winkeletalages te bekijken en hen bij het op- en afstappen niet uit evenwicht te brengen. Er staan ook bankjes op het trottoir voor wie liever zittend reist, zoals oudere mensen en dames met boodschappentassen.

Wanneer de oudjes het beu zijn om in het park te zitten en almaar naar dezelfde boom te koekeloeren, gaan ze op cruise op de trottoirs. Ze zitten er dan heerlijk comfortabel te genieten. Er zijn er die de krant lezen, anderen die een sigaar roken, en ondertussen rusten ze uit.

Dankzij de uitvinding van dit rollend trottoir werden trams, bussen en auto's afgeschaft. De wegen zijn er nog wel, maar ze zijn vrij van voertuigen en worden door de kinderen gebruikt om er met de bal te spelen. Wanneer een politieagent zelfs nog maar probeert de bal af te pakken, krijgt hij al een boete.

• Vind overeenkomsten met elementen in dit verhaaltje en met elementen uit 'de wereld over duizend jaar' op de blog 'Het vliegend eiland'.
• Waarom is het onwaarschijnlijk dat de respectievelijke auterus elkaar kenden?
• Wat vind jij zoal raargebeurd?
• Op welk moment van de dag mag de auterur jou opbellen om je een verhaaltje te vertellen? Eentje alleen voor jou?
• Verzin een reden om dit boek NIET door kinderen te laten lezen.
• Verzin een reden om dit boek NIET door volwassenen te laten lezen.
• Wat is er met de neus van de koning?
• Waar begint de weg naar nergens eigenlijk?
• Zou het niet spannend zijn om in elke stad waar je komt Bus 75 te nemen? En als die er niet is onmiddellijk te vertrekken?

 

Wie es sein sollte, ohne zurückzuschauen

 

ik opende mijn hoofd en 

alle zwarte vlekken vlogen op ten hemel

bedroefd staarde ik ze na

maar mijn hoofd was alweer leeg

en ook die dag heb ik niet omgekeken

Mensenrechtenactivisten

Lang voor zij mensenrechtenactivisten werden, en daarvoor het leven lieten, leerden de neven Emil en Nestor al zwemmen. 

Leven als een kunstwerk

Vader stormde binnen en sprak de gevreesde woorden:

'Wij zijn een kunstwerk, wij moeten daar naar leven!'

'Maar vader, heel de straat leeft al als een kunstwerk!'

'Wij zullen niet onderdoen!'

Het neoliberalisme

Zolang Ollie bleef geloven dat mannen met strikjes het belangrijkste werk deden, zolang maaide hij voor het neoliberalisme. De problemen begonnen toen hij even naar het toilet wilde gaan. Maar 'dat kon de klant wel eens ongerief bezorgen'.

De mens in de ruimte

'Je moet me geloven Anja, zodra ik roem en fortuin heb verzameld kom ik je halen, en dan kan je vader een zwart gat in.'
'De pot op bedoel je.'

Wabi-sabi

De theeceremonie bij tante Loes had niets te maken met verstilling en – hoe heet het ook weer – wabi-sabi! Al kwam het, als puntje bij paaltje kwam, toch ook neer op evenwicht en harmonie.

Een aforisme van oom Floris

Actief conservatisme: Morgen doen of denken wat je vandaag ook hebt gedaan of gedacht.

De Eed der boogschutters de laatste eerbewijzend te Brussel aan Egmont en Hoorn (1567)

 (De eed der boogschutters)

De boogschutters reisden waarschijnlijk in groep. Aangezien daardoor de reissnelheid afhangt van de traagste in het gezelschap zal dat wel de reden geweest zijn waarom zij hun laatste eerbewijs pas nà de terechtstelling konden betonen. Op dat ogenblik hadden Egmont en Hoorn er niet zoveel meer aan. Maar in de lagere landen bestaat er daarvoor een gezegde: 'Het is het gebaar dat telt.'

Ter zake (36)

Het lijkt me niet dat vegetarische dierenartsen bekwamer zijn dan carnivore. Al begrijp ik wel waarom men dat zou denken. Ik heb evenwel geen huisdieren om het te testen. Mijn buren hebben honden en ik weet dat zij vaak tofu eten, de buren bedoel ik, niet de honden. Maar dat betekent niet dat ik met een van hun honden naar een vegetarische dierenarts zou gaan. Als die hond dan werkelijk iets heeft dan krijg ik nooit uitgelegd waarom ik met die hond op stap was. Bovendien weet ik veel te weining over de honden van mijn buren en bestaat ook de kans dat de dierenarts meteen weet dat het mijn hond niet is omdat zij het beest kent. Ik denk wel dat dieren veiliger zijn in handen van vegetarische dierenartsen. Maar laat ik het over iets anders hebben: uiteraard hoop ik nog steeds dat ik ooit een seksueel bevredigende relatie krijg. Zo een zoals de meeste mensen in de vroege jaren veertig van de vorige eeuw hadden, maar daar toen, omdat er andere problemen waren, weinig of niet over spraken. Indien tijdmachines bestonden zou ik alleen daarom al naar de jaren veertig van vorige eeuw vertrekken. Desnoods naakt en zonder dat iemand mij de gevaren van tijdreizen hoeft uit te leggen.

Snider Jim verprutst het

Snider Jim zat nog steeds op de rand van zijn bed. Beduusd van het erotische visioen dat zijn geest had doorkruist. Het was alsof hij Canaria echt bij zich had gevoeld, haar aanwezigheid tastbaar, haar geur nog steeds in zijn neusgaten. Maar ze was weg, verdwenen in een naar waspoeder geurende dimensie die hij niet kon bereiken. Of dat dacht hij toch even. Het enige zekere was dat zij in zijn wasmachine was gekropen en dat die die haar had verzwolgen. Kon het hier om een magische poort gaan?

Jim's gedachten tolden rond als in een centrifuge. Hoe kon hij naar die naar waspoeder geurende dimensie gaan? Er moest een manier zijn om zijn wasmachine als poort te gebruiken. Een manier die ook hij kon gebruiken? Terwijl hij nadacht, viel zijn blik op zijn computerscherm op een bestand dat hij nooit eerder had gezien. Het bleek een eeuwenoude verhandeling over magische poorten en alternatieve dimensies te zijn, die iemand ooit - mensen hebben vaak vreemde hobbies - had gedigitaliseerd.

Met trillende handen scrolde hij door de tekst, veranderde de font van arial naar baskerville en begon te lezen. De tekst onthulde mysterieuze rituelen en symbolen die door de eeuwen heen waren doorgegeven. Zijn ogen bleven haken aan een passage over portalen die konden worden geopend door een combinatie van magische voorwerpen en rituele handelingen.

Jim stond op en liep naar de keuken. Daar, in de kast boven de gootsteen, vond hij wat hij zocht: een oude USB sleutel, die hij al enkele jaren bewaarde in een bokaal zout om hem intact te houden. Deze sleutel had ooit toebehoord aan zijn vader, een man die zijn tijd ver vooruit was geweest.

Terug in zijn slaapkamer verzamelde Jim de benodigdheden die het computerbestand beschreef: drie zaklampen, krijt, en een kom gevuld met Coca-Cola Light. Daarmee liep hij naar zijn washok, waar zijn wasmachine roerloos stil stond als een stille bewaker. Hij zette de kom met Coca-Cola Light naast de machine en tekende met het krijt een cirkel om het apparaat heen. In de cirkel tekende hij de symbolen die in het computerbestand niet alleen stonden beschreven, maar ook waren afgebeeld.

Met de zaklampen aangestoken en de USB sleutel stevig in zijn hand, begon Jim de spreuk uit het bestand op te zeggen. De woorden voelden digitaal, maar eveneens oud en krachtig op zijn tong. De lucht in het washok begon te trillen en er stak een lichte bries op. Dat ondanks dat er geen ramen waren, iets wat hij zijn architect altijd is blijven verwijten.

De wasmachine begon te brommen, alsof het reageerde op de fonetische trillingen van de spreuk. De Coca-Cola Light in de kom begon te draaien tegen de richting van de wijzers van het uurwerk in, en de symbolen om de wasmachine heen gloeiden zachtjes. Plotseling voelde Jim hij een sterke zuiging, die leek op wat hij in die erotische droom had gevoeld en hij voelde zich naar zijn wasmachine getrokken. Krachtiger dan ooit tevoren.

Diep ademhalend stapte hij dichterbij, de USB sleutel stevig in zijn hand geklemd. Hij hield hem omhoog en stak hem in de denkbeeldige USB poort slot in de deur van de wasmachine. Op dat moment ging er een schok door zijn arm, toch duwde hij de sleutel er helemaal in en wachtte af.

De deur van zijn wasmachine zwaaide open naar binnen en in plaats van de trommel vol wasgoed zag hij een draaikolk van licht en kleur. Zonder aarzelen stapte hij naar voren, de zuiging versterkte, en hij werd de draaikolk ingetrokken.

De wereld om hem heen vervaagde en voor een moment was er alleen licht en geluid en de herinnering aan Coca-Cola Light. Tot hij weer vaste grond onder zijn voeten voelde. Dan pas opende hij zijn ogen en zag zich omringd door een weelderig bos, verlicht door het zachte, gouden licht van een ondergaande zon.

In de verte hoorde hij een zachte, melodieuze stem die zijn naam fluisterde. Hij herkende de stem onmiddellijk: het was Canaria. (Waarom hij daar zo zeker van was blijft een raadsel!)

Hij besefte dat hij voor een groot avontuur stond. En dat het feit dat hij woordvoerder was hem in staat zou stellen zich door heel wat hachelijke situaties heen te lullen. Met de USB sleutel stevig in zijn hand, ging hij op de stem af, op zoek naar Canaria.

Lectuur en interpretatie (oefeningen)

 NATUURKUNDE

'O, denkt men er zo over!'
zei het jongetje
dat de wet van newton gelezen had
en hij steeg als een leeuwerik
in de dampige najaarshemel
en geen sterveling op aarde
heeft hem ooit nog teruggezien

• Hoe denkt men er nu over?
• Waarom gaat het hier om een jongetje?
• Wanneer las je voor het laatst de wet van newton?
• Zou je een leeuwerik herkennen als ik je er een toonde? (Zonder hulp van apps of wikipedia)
• Wat voel je bij de woorden 'dampige najaarshemel'?
• Ben jij een sterveling?
• Waar is het jongetje nu?
• Hoe oud moet je zijn om dit soort gedichten te kunnen schrijven?
• Hoe lang moet je zo jong blijven?
• Waarom is de mens een vreemd wezen? En is hij dat werkelijk?

Het ongelofelijke voorbeeld

 

'Jongens, Ik doe het maar één keer voor, daarna is het aan jullie.'

'Ongelofelijk!!!'

De wereld over duizend jaar (Slot)

 Oorlog met Mars

 

Eindelijk brak het ogenblik aan waarop Furuhata de sarcofaag mocht verlaten. Het besef dat het duizend jaar geleden was dat hij de aardbodem nog had betreden raakte hem diep.

Eens buiten zag hij dat ze in een pas gegraven tunnel stonden.

Aan de kant lag iets wat op een waterkanon leek.

‘Wat is dat?’ vroeg hij.      

‘Een apparaat om gaten en tunnels te boren. Grond, beton, stalen muren, het gaat er zo doorheen. Deze tunnel heb ik alleen gegraven, het kostte mij een minuut of dertig,’ antwoordde Chita tot zijn verbazing.

Hij dacht dat ze jokte, maar hij geloofde haar toen ze uiteenzette dat dit ‘waterkanon’ werkte op basis van energie uit kernsplitsing.

‘O, op die manier…, Draaien tegenwoordig dan alle apparaten op energie die vrijkomt bij kernsplitsing?’ Chita antwoordde bevestigend maar keek hem aan alsof hij regelrecht uit de prehistorie kwam met zijn vraag.

Toen ze uit de tunnel kwamen ontvouwde er zich een stedelijk landschap dat leek op dat op de prenten in vroegere wetenschappelijke magazines, met titels als “De wereld over tien miljoen jaar”. Het eerste wat hem opviel waren de honderden straten en wegen, die zowel horizontaal als verticaal, kriskras door elkaar liepen. Geen van deze ontelbare wegen leek ook maar ergens een andere te kruisen, zoals hij dat kende. Voor zover zijn blik reikte liepen ze allemaal, langs boven of langs onder, langs elkaar heen en kruisten ze nergens. Er was ook nergens oponthoud door verkeerslichten of zo.

Nog verrassender was dat hij op deze wegen niets zag wat op een voertuig leek. Toch zoefden de mensen als dolle kogels voorbij. Met ongelofelijke vaart.

‘Wat sprint men erop los zeg,’ zuchtte hij.

Alweer lachte Chita smakelijk om zijn domheid.

‘Dat ziet u verkeerd meneer Furuhata, de mensen sprinten niet maar de wegen bewegen zich vooruit. Vroeger waren het naar verluid niet de wegen, maar wel auto’s of treinen en dergelijke die vooruitreden, toch? Heden ten dage zijn het de wegen die zich met hoge snelheid voortbewegen. Je hoeft er maar op te springen en je wordt naar om het even waar gebracht.

‘Een van zichzelf voortbewegend wegennet, wat een infrastructuur! Maar de aandrijvingskracht. Dat kan toch de moeite niet lonen, wat een investering? Alleen al de energie …’

Maar Chita onderbrak hem:

‘Neen hoor, we hebben vandaag de dag energie op overschot. We kunnen er zoveel maken als we willen door materie te kraken. Vergeleken met vroeger is dat ook veel krachtiger. We hoeven ons helemaal geen zorgen meer te maken over energie.

      Furuhata was onder de indruk. De wereld hoefde zich geen zorgen meer te maken om energie. Wat leefde de mens nu in een voorspoedige tijd!

Zo kwam hij op de prangende vraag die hij wilde stellen:

‘Hoofddocente Chita, de wereld vandaag, kent die nog oorlog?’

‘Oorlog…? Ja, zeker wel!’

Net op dat ogenblik schalde er een stem zo luid dat ze tot in alle uithoeken van de stad te horen moest zijn. In een razend tempo werden allerlei dingen omgeroepen.

Chita’s gezicht versteende.

Toen het geschal zweeg vroeg Furuhata:

‘Wat was dat? Dat geroep kwam uit luidsprekers toch?’

‘Inderdaad. Het was een bericht van het Centraal Commando voor Emigratie. Iedereen onder een bepaald nummer wordt gesommeerd om zich naar het aardoppervlak te begeven en daar te verzamelen bij een emigratieraket.’

‘Zijn we nu dan niet op het aardoppervlak?’

‘Neen, we zitten hier vijfhonderd meter onder de grond!’

‘Dit is dus een ondergrondse stad! Hoofddocente Chita, wat zou ik zou graag het aardoppervlak zien, ik wil zo snel mogelijk weten in welke mate dat veranderd is.

‘Vergeet dat maar.’ De docente wees zijn vraag meteen van de hand, ‘Alleen wie het bevel krijgt om naar boven te gaan mag eruit. Emigreren kan alleen op bevel. Dat is de enige manier om naar boven te mogen gaan.’

‘Emigratie? Waarheen emigreert men dan?’

‘Naar Venus. Op regelmatige tijdstippen worden er grote groepen mensen naar Venus

gestuurd.

‘Venus? De planeet Venus?’ Furuhata was verbaasd. Was het nu dan eindelijk mogelijk om naar de sterren en de planeten te reizen?’

‘Als alles vlot verloopt is over drie maanden ongeveer de hele mensheid naar Venus verhuisd.’

      ‘Hé? En dan blijft de aarde leeg achter? Jemig, waarom is dat? Onze dierbare aarde zomaar in de steek laten?’

‘Omdat we weten dat over precies één jaar de aarde in botsing zal komen met de komeet ICKX en helemaal zal worden verpulverd.’

‘O, vandaar, een botsing met een komeet.’Hij knikte, ‘Dan begrijp ik de noodzaak om van de aarde te emigreren. Maar waarom niet naar Mars in plaats van Venus? Het klimaat daar lijkt toch het meest op dat van de aarde?

Er verscheen een harde glans in de ogen van Chita, een blik die Furuhata nog niet eerder had opgemerkt. 

Ze antwoordde: ‘Jij bent niet alleen ouderwets van mentaliteit, maar je begrijpt ook helemaal niets.  Wij zijn in oorlog met Mars. Zodra we plannen hadden om naar Venus te emigreren zijn de Marsianen ons beginnen te dwarsbomen. Daardoor kon tot nu toe slechts zeven procent van onze raketten daadwerkelijk Venus bereiken, de andere drieënnegentig procent is door Marsiaanse raketten vernietigd. De mensheid is zo goed als uitgeroeid. En we kunnen er amper iets tegen inbrengen. De Marsianen zijn gewoonweg rücksichtloser en nog wreder dan wij. De mensheid had zich véél vroeger moeten voorbereiden op oorlogen in de ruimte denk ik. Wat een hoogmoed om te geloven dat wij in heel het heelal vanzelf het slimst of het meest intelligent zouden zijn.’

Pas nu begreep Furuhata dat Chita daarstraks interstellaire oorlogen bedoelde toen ze antwoordde:

‘Oorlogen…? Ja, zeker wel!’

* * *

Noot van de vertaler:

Misschien moet ik dit alles over 

enkele weken toch nog maar eens 

grondig herlezen en herwerken!

 

Een aforisme van oom Floris

 In het oog, in het hart!

Quelques phrases tirées de mes conversations avec n'importe qui

'Ach ja.'

'Dat is jouw opinie.'

'Ik zal er rekening mee houden.'

'Het leven is korter dan je denkt.'

'Hoe zal ik het zeggen?'

'Wie had dat zien aankomen?'

'Goed, dan is dat maar zo.'

De Graaf van Egmont op het schavot (1567)

Ook in de lagere landen was terechtgesteld worden een beproefde methode om eeuwige roem te verwerven. Het uniform van de beul laat eveneens vermoeden dat het zwaard misschien wel radioactief was, al spreken de officiële bronnen zich hier niet over uit. Officiële bronnen spreken zich niet vaak over alles uit.

Dokonimo Inai

Volg onze cursus OTS (Onverwacht tevoorschijn springen), 
gebaseerd op de aloude en beproefde oosterse technieken 
van meester Dokonimo Inai. 
Eerste les gratis!