Net toen ik zou gaan juichen werd er aangebeld. Ik deed open en daar stond een forse leemte waar ik mij tot op heden niet van bewust was dat ze bestonden.
'Dus u bent een leemte?' zei ik.
'Jazeker!' antwoordde zij.
Ik bood haar een kopje thee en een stukje taart aan en wachtte af.
'Hèhè, dat vult... zal ik een plaats innemen in uw bestaan?'
Ik had het gevoel dat dit al jaren het geval was.
Zij dronk haar thee op en zei:
'We komen er wel uit.''
En zeggen dat ik eerst nog wilde juichen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten