De conclusie

Het was bij gindse oever dat de conclusie zich opdrong. Niet eens zo lang geleden.
Wat daar precies aan voorafging, de details dus, doet er niet toe: bij die gindse oever kwam alles bij elkaar en drong de conclusie zich op. Alsof het zo moest zijn.
De conclusie had zich uiteraard ook elders kunnen opdringen. In het kerkportaal bijvoorbeeld. Maar in dat geval was ik met een andere zin begonnen.

Afspiegelend gedrag

Eens kreeg ik bezoek van een mij onbekende heer.
Hij vertelde mij dat hij zo een en ander over mij was te weten gekomen, meer in het bijzonder: over mijn afspiegelend gedrag.
Ik zei hem dat ik mij daar zelf helemaal niet van bewust was. Bedoelde hij misschien: het conformerende?
"Neen, afspiegelend.” herhaalde hij, zeker van zijn stuk.
Daarop hield ik hem voor dat hij mij waarschijnlijk met iemand anders verwisselde, wat bij afspiegelingen zeker tot de mogelijkheden moest behoren.
Waarna hij, niet meer helemaal overtuigd toch, afscheid van mij nam.

Glenn Miller

Omdat wij gans
opgevouwen leefden met onszelf
meenden wij dat wij voor origami
waren geboren tot er een van ons
zijn vleugels uitsloeg

al had je toen meteen ook stemmen
die voorspelden dat dàt wel eindigen zou
zoals Glenn Miller

Het Ça Va gevoel

Natuurlijk vroeg zij zich ook af of dit nu een typisch Vlaamse bezigheid was en of zij er dan ook dat volkseigen Ça Va gevoel zou aan overhouden.

De wens van de wreker

“Aha, U bent dus de wreker?"
“Pardon?"
“Dat U dus de wreker bent?"
“Neen hoor."
“Maar men heeft U toch aangegeven als de wreker?"
“Deed men dat?"
“Jazeker: Wij geven de wreker aan, zo zei men dat."
“Dan heeft men mij verkeerd begrepen."
“Ja, dat kan niet anders natuurlijk. Wordt U wel vaker verkeerd begrepen?"
“Eigenlijk wel, het zou aan mijn uitspraak kunnen liggen."
“Maar waarmee kunnen wij U dan helpen?"
“Ik wil ten hemel stijgen."
"In dàt pak?"

Pornografische lectuur

Nooit bezondigde het echtpaar M. zich aan het gezamenlijk lezen van pornografische lectuur, en nu voelen zij zich er te oud voor.

Het geluk van de gebroeders G.

De gebroeders G. waanden zich, zonder dat zij dit van elkaar wisten, allebei de uitverkorenen van één en dezelfde vrouw en vaak gaven zij zich, ook al elk op zijn eigen manier, over aan dagdromerijen, over hoe het geluk hen eindelijk toelachte.

De ervaren koopman

Ik ontmoette eens een gewone sterveling.
Omdat ik het moment geschikt meende wilde ik hem informeren
over het al of niet en onvervangbare van
een goed gegraven graf.
“Verdorie zeg, waar kom jij mee aanzetten,"
Ja, waar kwam ik mee aanzetten?
“Alsof ik met zulke dingen in mijn kop zit."
Ik besloot niet aan te dringen, per slot verkoopt mijn product vanzelf.
Ik ben een ervaren koopman.

Giovanni di Parma, de man met de drie armen

Nadat Giovanni di Parma zijn derde arm verbrijzelde tussen de deur van de leeuwenkooi zag hij zich genoodzaakt zijn hele act te herwerken, waarvoor hij zichzelf helemaal alleen aanleerde om met zijn mond te doen wat hij daarvoor met zijn derde arm deed. Het feit dat hij op deze nieuwe manier Una lagrima furtiva niet meer kon zingen droeg zelfs bij tot de verdubbeling van zijn succes.

Meerlagige poëzie en proza

Wat hem op de tram ook opviel was hun voorkeur voor meerlagige poëzie en proza. Dingen waar hij, zo vond hij van zichzelf, jammer genoeg niet zoveel van begreep en dus ook niet over durfde te beginnen.

Wat daarna?

"Is er dan zo’n haast bij? Bij dat elkaar volledig en totaal begrijpen?"
“Ik voel aan van wel."
“Maar wat daarna?"

Diepmenselijke waarden

“Men schrijft U heel wat diepmenselijke waarden toe!"
“Wie dan?"
“Ach, die en die…"
“Larie, ik heb helemaal geen diepmenselijke waarden, waar zou ik die steken?"
“Mogen wij even in uw zakken kijken?"
“Natuurlijk."
“En wat is dit?"
“Dat is geen diepmenselijke waarde, dat is een schijnheilig lachje. Zeg eens, weten jullie eigenlijk wel wat diepmenselijke waarden zijn?"
“Heu…. niet echt, nee."
“Dat dacht ik al. Wat minder voortvarendheid zou jullie sieren."

De synchrone mannen

"God allemachtig!"
“Wat zie je?"
“Ik zie synchrone mannen."
“Synchrone mannen?"
“Ja, synchrone mannen."
“Zijn ze perfect synchroon?"
“Nee, niet helemaal."
“O, gelukkig."
“Waarom gelukkig?"
“Vanwege het volmaakte dat onbereikbaar zou zijn."
“Wees gerust, het is net niet volmaakt."
“Mag ik ook eens kijken?"
“Waarom? Geloof je mij niet?"
“Natuurlijk wel."
“Wel dan?"
"Ik had willen weten of zij er gelukkig uitzagen."
"Dat is er niet aan af te zien."
"Ach, dat was te verwachten natuurlijk."

De man van eer

Er was eens een vrouw die zich maar wat graag met een treintje liet geselen door een gepensioneerd kaartjesknipper.
“Mevrouw, u bevindt zich in een eerste klasse coupé en u heeft geen geldig vervoerbewijs!"
“Edelachtbare,” zo antwoordde zij hem dan,
“Misschien kunnen wij dit anders regelen”,
waarop hij nog verbetener geselde:
“Ik ben een man van eer!"
Na een poosje blies hij dan op zijn oude spoorwegfluitje en zei steevast:
“Zo, de werkdag zit er op."
Dan gingen zij samen nog een kopje koffie drinken zodat de vrouw wat bij kon komen van de lichamelijke verrichtingen.
Vaak nodigde zij hem dan uit:
“Komt u niet eens bij mij langs, ik heb een prachtige miniatuurspoorweg die ik u wil laten zien."
Maar hij was een man van eer.

De kansarmsten

"Er komt wel weer een tijd dat onze leiders schaamteloos de kansarmen zullen laten vallen."
"Ook de kansarmste?"
"Die eerst!"
"En dat in onze samenleving, wie had dat ooit gedacht? Hopelijk zal men dan verontwaardigd zijn."

Moeilijkheden zijn er om te worden overwonnen

Ik leerde Rudolf de Nadenkende en zijn kleine vrouw kennen toen ik per ongeluk de verkeerde deur open deed.
“Dit is mijn vrouw,” zei hij op een toon als wilde hij zich voor iets verontschuldigen.
“O! Aangenaam,” antwoordde ik dan weer alsof ik precies was waar ik wezen moest.
“Wij stonden net te overleggen of wij wel bij elkaar passen."
Ik zei dat ik hen best wel bij elkaar vond passen en dat moeilijkheden er altijd zijn om overwonnen te worden.
“Ja, dat zegt men wel meer,” stemde hij aarzelend in, “maar het voelt soms echt wel hachelijk aan."
Dat kon ik mij inbeelden, zei ik, waarna ik mij verontschuldigde. Per slot bevond ik mij niet waar ik had willen zijn en is de problematiek waarin hij mij - hield hij mij voor iemand anders? - betrok niet iets waar je als buitenstaander meteen raad mee weet.

Gezien de omstandigheden

Ik bevond mij eens omcirkeld door haaien. Een van hen sprak mij aan:
“Zou jij onze taal willen leren?"
Gezien de omstandigheden nam ik dat aanbod met beide handen aan.

Haaien spreken onder elkaar een taal die in niets op de onze lijkt.
Om haaien te begrijpen kan je beter ook alles vergeten wat je van haaien denkt te weten.
En er is de uitspraak, die valt niet mee. Onze mond en lippen staan er ook helemaal niet naar, is het minste wat ik daarvan kan zeggen.

Eén ding wordt naarmate de studie vordert wel duidelijk: haaien bekijken de wereld heel anders dan wij en dat kan je hen ook niet kwalijk nemen, eens je de taal spreekt.

Hart van goud

“Stil, ik hoor iets tikken."
“Dat zal mijn hart zijn."
“Je hart? Zo regelmatig en fijn?"
“Het is van goud."
“Van goud, heb jij een gouden hart?"
“Ja."
“Kan dat wel, een hart van goud?"
“Zeker, maar het is heel zeldzaam, dat weet ik onderhand wel. De meeste zijn van steen."
“Ja."
“Maar het werkt prima hoor."
“Ben je ermee geboren?"
“Natuurlijk niet. Ik ben toch ook maar een mens."

Hond

Toen hij nog die hond had,
die hond die niet kon spreken,
toen was hij,
als mens dus,
een veel warmer iemand nog,
ja,
dat valt nu wel op.

Een diagonaal lezer

"De afspraak is dat hij met een vlag zwaait wanneer ik de bladzijde mag omdraaien."
"Gut, wat duurt dat altijd lang."
"Ja, een diagonaal lezer is hij niet."

De oude Grrok

Wat de oude Grrok bezielde om zich naar de aarde te laten schieten was niemand duidelijk, maar er werd niet minder om gefeest!

Object van fotografie

Hier ben ik weer.
Maar ditmaal laat ik niet meer met mij sollen en nog minder laat ik mij weer kennen.
Ik zal zijn zoals de zee of als de wolken. Onverstaanbaar wanneer toch uitgesproken!
Alleen als object van fotografie speel ik eventueel nog mee.

Kaluinen

Als kaluinen in onze taal een woord zou zijn, zou u het dan in alle omstandigheden gebruiken? Of liever niet wanneer de kinderen het horen?

Jürgen de jonge badmeester

“Joehoe!!!”
gebaarden de synchroon zwemsters,
om ter opvallends,
toen Jürgen,
de jonge badmeester,
even niet hun kant op keek.
Het was de eerste keer dat
hij rilde om iets wat hij nog niet kende.
Maar hij nam zich dapper voor
om zich niet af te laten schrikken.

Eendjes

Vroeger
toen je nooit op het woord eenzaamheid kon komen
waren er wel nog eendjes
die vanuit je schouder doorheen je arm
je mond inzwommen,
maar dan had je het al heel erg te pakken.

Transparantie

Vroeger kwam men nog weg met een act als
“Erich & Zijn Onzichtbare Winden!",
ook al heette men Jan,
tegenwoordig vraagt men overal transparantie.

Uit de duizend

"Als ik ooit de mond van mijn geliefde in de wolken herken dan vlieg ik er meteen in!"
"Maar dat is toch onwaarschijnlijk, een mond herkennen in de wolken?”
“Nee hoor, hààr mond herken ik uit de duizend."

Jan en Stan

De heren Jan en Stan bezaten de gave van te kunnen kijken alsof zij van niets op de hoogte waren.

Basisdemocratie

“Er zijn momenten waarop je beter niet stilstaat bij dingen zoals basisdemocratie,” oreerde de dompteur onder zijn oksel door, geheel buiten zijn vakgebied, “Wat uiteraard niet betekent dat het een belangrijk goed is dat veel meer hoort te worden gekoesterd."

Meelworm

“Toen ik eens kiezen mocht welk dier ik wilde zijn koos ik een meelworm."
“Een meelworm?"
“Ja, een dag lang ben ik meelworm mogen zijn."
“En daarna werd je weer gewoon?"
“Ja, een mens heeft het niet voor het kiezen hé."
“Behalve jij dan even."
“Ja, een dagje."

De verbeteraars van liefdesbrieven

De bijdrage van de verbeteraars van liefdesbrieven aan het maatschappelijk en individueel geluk kan niet genoeg worden geprezen. Al was hun werk uiteindelijk toch aan regels gebonden:

“Kijk hier, deze is volmaakt!"
“Allemachtig, je hebt gelijk, ik krijg er tranen van in mijn ogen. Die moeten wij houden voor de archieven."