„Wat ziet u er voornaam uit!” zei hij spontaan.
Dat was precies wat ik ook van mezelf dacht. Ik droeg namelijk mijn cello in zijn aangepaste kist.
„Dat komt omdat ik deel uitmaak van een cello ensemble.”
„Hoe lang al?” vroeg hij.
Ik zei dat dat nu toch al een jaar of twee het geval was,” wat verklaarde dat ik er blijkbaar toch al een beetje naar liep.
„Al twee jaar! Het lijkt véél langer.”
Ik begreep wel waarom hij dat van mij dacht en gaf toe dat ik ook wel af en toe in een symfonieorkest speelde.
„O ja?!” reageerde hij verrast.
„Ja hoor,” antwoordde ik verduidelijkend.
Zo zag ik er dus ook wel een beetje naar uit, zoals hij het bekeek althans, zei hij. Toen groette hij en liep door.
Dit was alweer een ontmoeting met iemand die mij niet helemaal correct inschatte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten