Onlangs ontmoette ik iemand met wie ik meer dan dertig jaar geleden in dezelfde klas zat. Zij herkende mij meteen. Zelf moest ik wel even raden, maar ik geloof niet dat zij daar iets van merkte.
„Jij bent niks veranderd,” zei ze, „jij was altijd zo nobel of edel ,” vond ik.
Ja, dat klopte wel. Zo heb ik mij inderdaad altijd gevoeld in mijn jeugd. Dat ik voor grootse dingen was bestemd ook. Dat is er in de loop der jaren wel uit gesleten. Daarom dat ik het liever over hààr wilde hebben. Zij zag er nu erg gelukkig en zelfverzekerd uit. Maar voor ik daarover iets complimenteus kon zeggen kreeg ik een hartaanval en stierf zowat meteen, ter plekke. Niettegenstaande haar professionele hulp, want zij was hartchirurge geworden. Zulke dingen weet je allemaal meteen als je dood bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten