„Kom, u mag mij eens naakt zien!” zei mijn buurvrouw.
Ik dacht dat ik haar verkeerd had begrepen.
„Naakt?” herhaalde ik.
„Ja, naakt. Ik sta hier helemaal naakt.”
Zoiets had ik mij al wel eens voorgesteld natuurlijk. Maar om op zo’n manier te worden aangesproken! Het was ook nog nooit bij mij opgekomen dat het zo eenvoudig kon gaan. Ik kende niemand die dat al had meegemaakt. Op deze manier bedoel ik.
„Nu dacht ik dat ik u verkeerd begrepen had,” zei ik lacherig.
„Neen hoor. Ik sta hier naakt. Van kop tot teen. Kom maar kijken. Teken maar een denkbeeldige deur en kom binnen.”
Dus tekende ik een denkbeeldige deur op de scheidingsmuur en ging kijken. Zij was inderdaad naakt. Behalve die pantoffeltjes dan.
„Wie had dat nu gedacht,” zei ik bij gebrek aan beter.
„Ja, zo zie je maar hé, waar een wil is is een weg!” antwoordde ze en ze bekeek zichzelf ook nog eens in de spiegel.
„Ik kan natuurlijk niet zo blijven rondlopen,” rondde zij dit bijzondere moment af, „ik kleed mij maar weer aan.”
„Ja, dat zou ik ook doen,” zei ik.
Ik ging weer terug langs waar ik was gekomen en gumde de denkbeeldige deur ook weer zorgvuldig weg.
In dit soort zaken ben ik erg voorzichtig weet u.
__________
Geen opmerkingen:
Een reactie posten