Zelden is het een mysterieuze drang
die mij behoedzaam witte landhuizen doet besluipen,
of belangstelling voor strooien daken.
Ik doe het ook niet om de vrolijkheid
of voor het pure geld.
En altijd ga ik behoedzaam te werk en
ik tracht er ongedwongen uit te zien.
Maar vooral, ik luister!
Want ik ben bang van afgerichte honden.
Het gaat mij doorgaans evenmin om de vrouw des huizes,
of haar dochter , zij zijn mij beiden al gelijk.
Het gaat mij zuiver om te kunnen zeggen:
"Daar, dàt huis, daar ben ik geweest!"
4 opmerkingen:
Interessant detail:
het huis droeg het nummer 69.
Inzake dit significant getal,
blijft de vrouw des huizes, of haar dochter , mij beiden al gelijk.
.
Ik durf zelfs meer zeggen
(en schrijven):
'this is not a slip of the tongue'.
voor Uvi:
Ik ben niet zo mee met de getallenleer. Inmiddels is het ook al 72!
Proficiat!
Ik ben van 1941.
Nooit te laat om te leren tellen...
maar zelf altijd bang
geweest van getallen....
PS.
Indien u verkiest
dat ik elders oefen.
Do not hesitate to ... en je weet wel.
Een reactie posten