Niemand durft haar nog te benaderen daar zij in staat is mieren door haar oren van haar ene hand naar haar andere te laten lopen, dansend rond haar eenzelvige en weemoedige gedachten.
Zij die het haar proberen na te doen kunnen niet tegen de jeuk en zijn volgens ons gewoon knettergek, want het is waarschijnlijk toch een gave.
Wat mij betreft, ik kan al wel uren, ook zonder broek aan, op de tippen van mijn tenen staan en tegelijkertijd twee takjes nuttige kruiden in mijn handen houden. Ja, ik weet wel dat zij daar een andere, meer bijzondere, methode voor heeft, maar is het geen begin?.
Ondertussen vraag ik mij allang niet meer af waarom ik het doe, wel wanneer ik het zal kunnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten